Να, μια ακόμη σκέψη: 

…Πρέπει, πρώτα, ο  Λόγος να γίνει Σάρκα, για να μπορέσουμε, ύστερα, να δεχτούμε το Άγιο Πνεύμα ή, όπως είπε ο Μ. Αθανάσιος, να γίνει ο Θεός σαρκοφόρος, για να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει πνευματοφόρος… Ο μαθηματικός ουρανός των αστρονόμων είναι ιερός, επειδή είναι ο τόπος του Πατέρα. Η γη των ανθρώπων είναι ιερή, γιατί είναι ο τόπος του Υιού. Μεταξύ των δύο, ο νεφελώδης και απρόβλεπτος ουρανός της μετεωρολογίας είναι ο τόπος του Πνεύματος και συνδέει τον ουρανό του Πατέρα με τη γη του Υιού. Είναι μια ζωντανή και βουερή σφαίρα, που τυλίγει τη γη σαν μανδύας, γεμάτος παρορμήσεις και στροβιλισμούς και ο μανδύας αυτός είναι πνεύμα, σπόρος και λόγος… Ο Ιησούς είναι, πάντα, η πιο παράλογη απάντηση στην πραγματικότητα, η πιο σοφή – σ’ όλα τα ερωτήματα, που θέτουμε στον εαυτό μας…Πριν γίνει φως το Πνεύμα, πρέπει να γίνει ζεστασιά. Τότε μόνον, αποκτά τη μέγιστη ακτινοβολία και διεισδυτικότητά του… (”Τα Μετεωρολογικά”, Michel Tournier).

———

Και Aυτός ο Σταυρός, που φαινόταν επιφανειακά στημένος, είχε τέτοιο βάθος, ερεβώδες, μα και τέτοιο ύψος, που έσχιζε τα Ουράνια… Κι εμείς, αμφιταλαντευόμενοι, στη μέση… Κοιτώντας την Αβυσσο του πισσοσκόταδου βάθους και το άπειρο της φωτεινής Αγάπης… Αλήθεια, τι δεν καταλαβαίνουμε;;;…

[Τέτοιες μέρες παθών και μαρτυρίων, το είχα απωθημένο ν’ απονείμω τη δική μου, του απλού ανθρώπου, εύφημο μνεία – μια και δεν υπάρχει αντίστοιχο Οσκαρ -Ανθρωπιάς απέναντι στον πόνο, την οδύνη, την απελπισία, σ’ εκείνους τους δημόσιους υπαλλήλους και λειτουργούς ή και, γενικώς, υπαλλήλους, που συναναστρέφονται με τη δική μας απόγνωση και το τέρας της γραφειοκρατίας ˙  εκείνους, που αποδεικνύονται εξαιρετικοί διαχειριστές και ‘’δαμαστές’’ του και  όχι, όπως άλλοι ‘’συνάδελφοί΄΄ τους, ταϊστές του – λες, για να του γιγαντώσουν τη θηριώδη μανία του! Όταν, λοιπόν, εμείς στεκόμαστε μικρογραφίες απέναντι στο θηρίο της γραφειοκρατίας, πόσο λιγότερο τρομώδες το κάνουν, με τη ζεστή συμπεριφορά τους, προσφέροντας σ’ εμάς,  τους ταλαιπωρημένους συνανθρώπους τους, ένα χαμόγελο, ένα κάθισμα, ένα καθησυχαστικό – σαν το πολυπόθητο των γιατρών προς τους ασθενείς τους: ‘’όλα καλά θα πάνε!’’… Αυτό το Πάσχα μου, αφιερωμένο σε τέτοιους σπάνιους ανθρώπους,  με τους οποίους έχουμε την ευλογία να συναντηθούμε! Που μπορεί να είναι διεκπεραιωτές της απόγνωσής μας σε κάποιο ΚΕΠ (γνωρίζοντας, αρχικά, την κα Σάση και καταλαβαίνοντας, αργότερα, ότι όλη η ομάδα πετάει, εξυπηρετώντας, καθένας, με την καρδιά του˙  νοιώθεις πως το ‘’οι σωστοί άνθρωποι στη σωστή θέση’’, βρίσκει το νόημά του, εδώ!!!)…Την κόλαση της Εφορίας, κα Κουνάνη, την κάνετε … όαση!!! Νάστε καλά, κ. Τουμάση και η Προϊσταμένη σας, που, μέσα στη μούχλα της Κάνιγγος, ευωδιάζετε ανθρωπιά! Α, και αγαπητή Ρουμπίνη, του ελαιουργικού συνεταιρισμού, παρότι συμβασιούχος για μερικούς μήνες, δούλευες, με ακάματη χαρά για 5 υπαλλήλους!…Κι εσείς, κ. Παπαδόπουλε, στο ΙΚΑ, είστε από τις ελάχιστες καταγεγραμμένες, εντός μας, περιπτώσεις, που σηκώνετε το ακουστικό του τηλεφώνου σας και αυτό από μόνο του τα λέει όλα!!! Κι εσείς, αγαπητή, κα Καστάνη, όταν ο άλλος πλημμυρίζει και χάνει την περιουσία του, είστε ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος, για να μην τον…πνίξετε τελείως, όπως άνετα θα μπορούσατε! Το μειλίχιο χαμόγελό σας είναι … σωσίβιο!

Όπως συμβαίνει και με το δυναμικό Εθνικής Τράπεζας, ιδίως τις μέρες, κατά τις οποίες ο αριθμός προτεραιότητάς μας φτάνει το νούμερο 490(!), με 3 ανθρώπους στα γκισέ και την υποδιευθύντρια, κα Χριστοδουλοπούλου, να προσφέρει μια καρέκλα στους ηλικιωμένους συνταξιούχους και να ασχολείται με τις υποθέσεις του καθενός, ενώ όλη η ομάδα υπερβάλλει εαυτόν! (Βοηθήστε,κ. Φραγκιαδάκη, με την προσθήκη 1-2 υπαλλήλων, να μη ξοδεύουμε κι εμείς άπειρες εργατοώρες, αλλά και να μη βλέπουμε ανθρώπους να υπερβαίνουν τις δυνατότητες τους)!

Όπως κι εσείς, άνθρωποι της καθαριότητας, που βγαίνετε, μέσα στους καύσωνες και τις καταιγίδες, στις 2 το χάραμα, για να μαζέψετε τα ‘’χάλια’’μας, με το απορριμματοφόρο όχημα και κάποιοι θεωρούν εσάς ‘’βρώμικους’’ και ενοχλούνται από την παρουσία σας, αξίζετε την εύφημο μνεία σας!!!… Ενώ εμείς, μέσα στα καθαρά σπίτια, έχουμε πετάξει – κι έχουμε, ήδη, ξεχάσει ποιοι έχουν δημιουργήσει – τα σκουπίδια μας, μέσα στη θαλπωρή και τη ζέστη, ίσως και στον τρίτο ύπνο μας!…

Μακάρι, οι προϊστάμενοι όλων αυτών και άλλων  παρόμοιων υπαλλήλων να τους απονείμουν όχι έπαινο, επειδή κάνουν σωστά τη δουλειά τους, αλλά έστω ένα ‘’μπράβο!’’, ένα πέρασμα, να δείξουν ενδιαφέρον, να βοηθήσουν όπου κι όπως μπορούν! Μακάρι, να ήξεραν τι διαμάντια υφισταμένους έχουν!…Είμαι σίγουρη πως θα τους έδινε φτερά!

Αλλά ξέρω και μια Αγγελική … ΚΑΠΟΥ, που, από μόνη της, ως ιδιώτης, είναι κοντά σε κάθε απελπισμένο, με τον τρόπο της!… Η ετυμολογία του ονόματός της, εν δράσει!…

Τελικά, υπέροχα αείμνηστε, Αντώνη Σαμαράκη – που τόσο μου λείπεις!… -εγώ στο λέω: ‘’Υπάρχει ελπίς’’!!!…

 Όλοι αυτοί οι Άνθρωποι γλυτώνουν την καθημερινότητά μας, την, ήδη, βαριά με σταυρούς, από άλλες μικρές σταυρώσεις, πάθη και παθήματα…

Σας ευχαριστούμε, Ανθρωποι ]!