Γράφει η Σοφία Μπασκάκη, δημοσιογράφος

Στήλη: Σοφία εν τάξει…

Ένας παράδεισος στην καρδιά της κόλασης

Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων Μαλακάσας…

Η άγνοια κρατά τον κόσμο στο σκοτάδι. Τι γίνεται εκεί μέσα; Η πόρτα προς τα έξω είναι ελεύθερα ανοικτή, αλλά προς τα μέσα ερμητικά κλειστή. Οι φιλοξενούμενοι έχουν δικαίωμα να βγαίνουν στον «έξω κόσμο» όποτε θέλουν. Κανείς όμως από τους «απ’ έξω» δεν έχει το δικαίωμα να μπει. Τι γίνεται εκεί μέσα;

Τα αρμόδια Υπουργεία, η Ύπατη Αρμοστεία και η Μ.Κ.Ο., καθώς και ο χαρακτηρισμένος ως στρατιωτικός χώρος, κρατούν μακριά τους «ανεπιθύμητους» επισκέπτες. Δεν καταφέρνουν όμως να κρατήσουν μακριά  και τα κακοποιά στοιχεία, που εισβάλλουν στο χώρο διαταράσσοντας την ησυχία των υπολοίπων φιλοξενούμενων που διαμένουν ειρηνικά στο Hot Spot. Τι γίνεται εκεί μέσα;

Μετά το φόνο της 29ης Σεπτεμβρίου, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου και βγήκε στη φόρα τι γίνεται εκεί μέσα. Σωματεμπορία, ναρκωτικά, μέχρι και για ισλαμική τρομοκρατία γίνεται λόγος. Δύο ομάδες Αφγανών-Σύριων, εργένηδων, που συνολικά δεν ξεπερνούν τους 50, τσαμπουκαλεύονται μεταξύ τους, για το ποιοι θα κυριαρχήσουν και θα κάνουν κουμάντο.

Όλα αυτά κάτω από τη μύτη των «αρμόδιων» φορέων. Κανείς δεν τους σταματά. Κανείς δεν προστατεύει τα υπόλοιπα 1.350 άτομα που βρίσκονται μέσα στο Hot Spot αλλά και τους εργαζόμενους που δουλεύουν με κίνδυνο της ζωής τους.

Μόνο που αυτή είναι η μία πλευρά, το κολαστήριο. Κανείς δεν μας είπε για τον παράδεισο που υπάρχει, στο κέντρο ακριβώς της πυράς. Τι γίνεται εκεί μέσα; Εκεί υπάρχουν περισσότερα από 300 παιδιά, προσφυγόπουλα, εκ των οποίων τα 60, περίπου, φοιτούν στο νηπιαγωγείο που υπάρχει μέσα στο Κέντρο Φιλοξενίας Μαλακάσας.. Κοντέινερς που οι νηπιαγωγοί τα έχουν μετατρέψει σε παραμυθούπολη. Όμορφοι χώροι γεμάτοι χρώματα, ζωγραφιές και χαμόγελα, όπου τα μικρά προσφυγόπουλα μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα, τις συνήθειες και τον πολιτισμό.

Παιδιά που γλίτωσαν από τη φρίκη του πολέμου. Τα μάτια τους είδαν εικόνες που ανθρώπου νους δεν χωράει. Τώρα μένουν μέσα σε σκηνές και στη λάσπη. Κι όμως κουβαλούν έναν αέρα αισιοδοξίας και μια ελπίδα που κανείς δεν έχει δικαίωμα να προδώσει. Κουβαλούν την ίδια τη ζωή. Διψούν για μάθηση, για αποδοχή και αγάπη. Μόνο όνειρα χωρούν στον μικρό τους κόσμο, που φαντάζει πελώριος και μαγικός σαν το σύμπαν όλο.