του Κάτσενου Ανδρέα
Ο τελευταίος των Μοϊκανών της πολιτικής έφυγε πλήρης ημερών, ευτυχισμένος έστω και χωρίς να προλάβει να δει τον Κυριάκο Πρωθυπουργό της χώρας. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν είναι πια ανάμεσά μας. Βρίσκεται ήδη κοντά στον πολυαγαπημένη του σύζυγο Μαρίκα και τον, επίσης αγαπημένο του, Π. Μπακογιάννη. Ανήκει στο Πάνθεον των μεγάλων πολιτικών αυτού του Τόπου. Από εκεί πια θα μας παρακολουθεί.
Άφησε όμως πίσω του μια βαριά κληρονομιά στα παιδιά του, τα εγγόνια του, αλλά και όλον τον ελληνικό λαό. Την πολιτική του παρακαταθήκη. Τον αχάρακτο δρόμο που μπορεί να μας βάλει από τα εθνικά αδιέξοδα. Την εθνική συμφιλίωση ως προαπαιτούμενο για να πορευτεί ο Τόπος με σιγουριά στο μέλλον.
Ο Κ. Μητσοτάκης είναι ο μόνος πολιτικός που δικαιώθηκε εν ζωή. Δικαιώθηκε η πολιτική του την οποία εάν ο ελληνικός λαός είχε ενστερνιστεί το 1990-93 σήμερα μετά βεβαιότητος δεν θα ήμασταν δέσμιοι των μνημονίων. Τότε όμως λοιδορήθηκε όσο κανείς. Ο λαϊκισμός νίκησε τη διορατικότητα και την πραγματική ανάγκη που είχε ο τόπος για μεταρρυθμίσεις.
Ο Κ. Μητσοτάκης ήταν ο πολιτικός της θέλησης, της επιμονής, της ορθολογικής αντιμετώπισης της πολιτικής. Φιλελεύθερος που ακόμα και μέσα στο κόμμα του δεν τον είδαν όλοι με καθαρό μάτι. Είχε όμως τη σοφία του ανθρώπου που γνώρισε πολέμους, καταδίκες σε θάνατο, εξορία αλλά με το πείσμα του γιού του Ψηλορείτη κατάφερνε πάντα να βγαίνει νικητής.
Είχα την χαρά και την τιμή να τον πρωτοσυναντήσω στο 2ο Συνέδριο της ΟΝΝΕΔ στη Θεσσαλονίκη το 1992. Αλλά και δύο φορές με την επαγγελματική μου ιδιότητα να περάσω το κατώφλι του σπιτιού του στη Χαλέπα στα Χανιά για να γνωρίσω έναν άλλο άνθρωπο από αυτόν που για χρόνια ο Τύπος παρουσίαζε. Ειδικά η συνάντησή μας το Σεπτέμβρη του 2015 στη Χαλέπα ήταν μια μοναδική εμπειρία ζωής. Ένας πράος, πλούσιος σε γνώσεις άνθρωπος, ευγενικός και καλόκαρδος, δωρικός με το πλατύ χαμόγελό του άφηνε την αύρα του κυριαρχήσει γύρω μας και μέσα μας.
Όταν φεύγει ένας Μεγάλος της Πολιτικής τα λόγια είναι φτωχά για να πουν όσα η ψυχή θα ήθελε να εκφράσει. Η σιωπή είναι ίσως το καλύτερο δώρο σε αυτόν που έφυγε. Με μόνο ένα λόγο: Σε ευχαριστούμε για όσα έδωσες στον Τόπο μας. Θα είσαι πάντα παρών στη σκέψη και τα βήματά μας…Πρόεδρε.