3.12.2015

Ο Αντώνης Μαυρίδης συνεχίζει να σπουδάζει σε ηλικία 75 ετών, έχοντας ήδη ένα βαρύ βιογραφικό με σπουδές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το τελευταίο του πτυχίο ήταν αυτό της Νομικής από το ΔΠΘ. Το πήρε το καλοκαίρι του 2015 και σήμερα παρακολουθεί το μεταπτυχιακό πρόγραμμα της σχολής, στον τομέα του εμπορικού δικαίου Αυτές τις ημέρες θα ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη, καθώς ενόψει της παγκόσμιας ημέρας ατόμων με αναπηρία στις 3 Δεκεμβρίου, πραγματοποιείται η τελετή απονομής των τιμητικών διακρίσεων και των βραβείων και είναι ανάμεσα στους βραβευθέντες. Έχασε την όραση του και μερικώς την ακοή του υπηρετώντας στις ειδικές δυνάμεις.

Ο Αντώνης Μαυρίδης είναι ο άνθρωπος που θα θέλαμε να έχουμε φίλο, πατέρα ή αδερφό, να τον συναντάμε τυχαία στον καφέ που πίνουμε με την παρέα μας μόνο και μόνο για να τον ακούμε να μιλάει. Να εξιστορεί την συναρπαστική ιστορία της ζωής του, να μας κάνει να νιώθουμε πως όσα και αν κάνουμε, είναι λίγα μπροστά σε αυτά που μπορούμε να καταφέρουμε τελικά στη ζωή.

Ο λόγος για τον Αντώνη Μαυρίδη, ο άνθρωπος που συνεχίζει να σπουδάζει σε ηλικία 75 ετών, έχοντας ήδη ένα βαρύ βιογραφικό με σπουδές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το τελευταίο του πτυχίο ήταν αυτό της Νομικής από το ΔΠΘ. Το πήρε το καλοκαίρι του 2015 και σήμερα παρακολουθεί το μεταπτυχιακό πρόγραμμα της σχολής,  στον τομέα του εμπορικού δικαίου.   Οικονομία, διοίκηση επιχειρήσεων, στατιστική στο πανεπιστήμιο Πειραιά. Βιβλιοθηκονομία και αρχαιονομία στη Γαλλία και στην Ελλάδα. Πολιτικές επιστήμες, διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Computer science, εξειδίκευση στο διοικητικό δίκαιο παρακολουθώντας μεταπτυχιακά με τον αείμνηστο Μιχάλη Στασινόπουλο, ευρωπαϊκό δίκαιο στο υπουργείο Εξωτερικών και τη Νομική Σχολή του ΔΠΘ, είναι τα πτυχία που συμπληρώνουν το βιογραφικό του. Μιλά επίσης αγγλικά, γαλλικά αλλά και ιταλικά και επί 39 χρόνια υπηρέτησε στον ΟΗΕ.

Τι σας κρατάει στο πανεπιστήμιο; 

-Χωρίς να χαρακτηριστώ κοινότυπος, υπερβολικός ή τετριμμένος την έννοια του «γηράσκω αεί διδασκόμενος», την έχω κάνει τρόπο ζωής. Είναι ένα πράγμα το οποίο με ενδιαφέρει πάρα πολύ, υπό την άποψη ότι δεν είμαι άνθρωπος του καφενείου με τη λαϊκή έκφραση, όχι πως υποτιμώ κάθε παραδοσιακή λαϊκή έκφραση, απλώς απεχθάνομαι την έννοια της μπαναλιτέ. Έπειτα όλοι στην οικογένεια είναι μορφωμένοι. Η κόρη μου είναι δικηγόρος με τρία μεταπτυχιακά, σε όλη της τη ζωή ήταν σε ένα γαλλικό περιβάλλον.  Η σύζυγος μου είναι γιατρός και είμαστε άνθρωποι της μελέτης, του σκεπτικισμού, των αναζητήσεων που νομίζω μόνο μέσα από την επιστήμη και κοντά σε ένα πανεπιστήμιο μπορείς να απολαύσεις. Αυτές είναι κεντρικές ιδέες και λόγω του ότι η έννοια της επιστήμης δε σταματάει, ούτε σε περιμένει. Αν θέλεις να είσαι κοντά στα τεχνολογικά αλλά και γενικότερα στα επιστημονικά επιτεύγματα, πρέπει να παρακολουθείς την επικαιρότητα και όπως λέμε να αναβαθμίζεις και να ενημερώνεις συνεχώς τον εαυτό, ώστε να μπορέσεις να αντιληφθείς και ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία. Η κοινωνία μας μεταλλάσσεται άλλοτε προς το καλύτερο και άλλοτε προς το χειρότερο και πρέπει να την παρακολουθήσουμε.

Πως χάσατε την όραση σας; 

-Υπηρέτησα στις ειδικές δυνάμεις και μάλιστα στους βατραχανθρώπους, στο τότε βασιλικό ναυτικό. Είμαι εξαιρετικά υπερήφανος και θα το ξαναέκανα. Έχασα την όραση μου και μερικώς την ακοή μου από την ασθένεια το βυθού. Μου προκάλεσε αυτή την αναπηρία αλλά ευγνωμονώ το Θεό γι΄ αυτό, γιατί η αναπηρία που έχω είναι μόνο στα μάτια και όχι στο μυαλό. Από το μυαλό πηγάζουν όλα, η θέληση, η συνέπεια και πάνω από όλα η ανάγκη να τραβάς τον εαυτό σου λίγο πιο πέρα από τα συνηθισμένα.

Στα ελληνικά πανεπιστήμια υπάρχουν υποδομές για τα άτομα με αναπηρίες;

-Είναι πολύ δύσκολο δεν υπάρχουν υποδομές στην Ελλάδα, δεν υπάρχει τίποτα. Το πανεπιστήμιο δυστυχώς παρ΄ όλη την καλή θέληση, δεν μπορεί να βοηθήσει. Τα τελευταία χρόνια, στο σημείο που έφτασε η Ελλάδα, που βεβαίως είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για αυτό το κατάντημα, το πρόβλημα έχει γίνει τεράστιο για τους ανθρώπους που έχουν αναπηρίες. Μία συνάδερφο μας τετραπληγική,  την ανεβάσαμε τρία πατώματα με τα χέρια, προκειμένου να εξεταστεί. Αντιλαμβάνεστε ότι τα προβλήματα είναι τεράστια για τους ανθρώπους με αναπηρία. Αυτή τη στιγμή δεν μπορούν να γίνουν πολλά, παρ’ όλη την άριστη διάθεση και την κατανόηση εκ μέρους των πρυτανικών αρχών, και ιδιαίτερα του αναπληρωτή πρύτανη Νίκου Αγγελούση. Θέλω να συγχαρώ τις σημερινές πρυτανικές αρχές γιατί από την ημέρα που ανέλαβαν, πολλά πράγματα άλλαξαν στο πανεπιστήμιο προς το καλύτερο.

Πως διαβάζετε για τις εξετάσεις σας; 

 -Το δράμα είναι ότι δεν έχουμε βιβλία στην γλώσσα των τυφλών για να διαβάσουμε. Παρόλο που ο νόμος 2121/1993 κατά κάποιο τρόπο υποχρεώνει τους εκδότες να δώσουν τα ηλεκτρονικά αρχεία των βιβλίων, προκειμένου μετά από διαχείριση τους και αφού περάσουν σε πάρα πολλά προγράμματα (5-6 προγράμματα ανάλογα με τον υπολογιστή), να γίνουν αρχεία ήχου. Στην περίπτωση τη δική μου, πρέπει να περάσουν από 3-4 προγράμματα εξειδικευμένα για να μπορούν να γίνουν φωνητικά. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα αρχεία δε διαβάζουν, ούτε τις υποσημειώσεις, και σαφέστατα δεν μπορούν να διαβάζουν ειδικούς χαρακτήρες. Εκεί τα πράγματα μπλέκονται, είναι η επίπονη προσπάθεια του τυφλού να κατανοήσει και να μαντέψει.  Έχω θητεύσει και στο πανεπιστήμιο του Στρασβούργου όπου υπάρχει μία ολόκληρη υποδομή και μάλιστα κατ’ οίκον βοήθεια για τους ανθρώπους με αναπηρία πολύ περισσότερο για τους τυφλούς, γιατί στην Ευρώπη το πνεύμα είναι, όχι το χέρι απλωμένο, αλλά  το μυαλό απλωμένο να ρουφήξει την επιστήμη. Δε σε θεωρούν ανάπηρο, αλλά μέρος της κοινωνίας και όχι δεύτερης κατηγορίας πολίτη. Έχεις τη βοήθεια που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει.

Υπάρχει δυνατότητα μετάφρασης των βιβλίων του πανεπιστημίου, στην γλώσσα των τυφλών; 

-Υπάρχουν ορισμένα βιβλία που είναι γραμμένα στον κώδικα Μπράιγ, αλλά είναι αδύνατο να κάνεις βιβλιοθήκη λόγω του μεγέθους που έχουν τα βιβλία στην γλώσσα των τυφλών. Εκτός αυτού είναι εξαιρετικά δαπανηρά, γιατί εμείς αναλαμβάνουμε το κόστος. Στο Φάρο Τυφλών (σ.σ. σωματείο ειδικά αναγνωρισμένο ως Φιλανθρωπικό, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα) υπάρχει μόνο μία εργαζόμενη, η οποία έχει να αντιμετωπίσει όλους τους αναπήρους, όλης της Ελλάδας. Εγώ έτυχε να πάρω το βιβλίο που είχα δώσει να μεταφραστεί στη γλώσσα των τυφλών, όταν πήρα το πτυχίο. Αυτό για να μεταφραστεί από την ηλεκτρονική του μορφή στον κώδικα τυφλών, πρέπει να υπογράψουμε υπεύθυνη δήλωση και είμαστε απολύτως υπεύθυνοι, πράγμα που δε συμβαίνει στους υπόλοιπους. Έτσι βλέπεις ολόκληρα βιβλία που έχουν ένα κόστος και είναι αναγκαία για τη φοίτηση να περνάν από τις φωτοτυπίες εις βάρος της οικονομίας και του εκδότη και του συγγραφέα. Υπάρχουν πολλά νέα παιδιά που έχουν αναπηρία αλλά προσπαθούν.  Μία κοπέλα τυφλή που είχε και σκλήρυνση κατά πλάκας μου είπε το εξής: ξέρω πως θα πεθάνω αλλά την π….α τη Νομική θα τη βγάλω». Αυτό είναι μεγαλείο ψυχής πράγμα που οι μη έχοντες κάποιο πρόβλημα, οι μη ανάπηροι όχι μόνο χυδαία περιφρονούν τους ανθρώπους που έχουν και γενικότερα το κράτος δεν έχει σκύψει, όπως θα έπρεπε στα προβλήματα. Για να διαβάσω ένα βιβλίο ο υπολογιστής μου μετατρέπει επί τρία 24ωρα σε αρχείο ήχου με γρήγορο ρυθμό. Για να το ακούσω έστω μία φορά θέλω 10 μέρες. Αυτό μόνο για ένα μάθημα και εγώ στη Νομική πέρασα κοντά στα 60 μαθήματα. Χρειάστηκε να ξενυχτήσω πολλές νύχτες και παράλληλα σε όλα τα χρόνια παρακολούθησα ανελλιπώς όλες τις παραδόσεις και όταν γύρναγα έπρεπε να διαβάσω γιατί εάν δεν το έκανα, θα έχανα τον ειρμό. Είναι τεράστιες οι δυσκολίες, θέλεις απεριόριστες δυνάμεις ψυχής και θέλησης και να πιστεύεις αυτό που κάνεις. Αυτό δεν αναγνωρίζεται και δεν μπορεί να γίνει κατανοητό και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορεί να γίνει κατανοητό και από ακαδημαϊκούς δασκάλους και αυτό με θλίβει προσωπικά ιδιαίτερα.

Οι καθηγητές πως σας αντιμετωπίζουν;

-Έκαναν ακόμα και σχόλιο για την ηλικία μου και γιατί είμαι ακόμα στο πανεπιστήμιο. Από την άλλη όμως το πανεπιστήμιο μας έχει εξαιρετικές προσωπικότητες του νομικού κόσμου, άνθρωποι που βρίσκονται στην κορυφή και σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο θεωρώ. Ακαδημαϊκοί της Νομικής όπως ο Θεοχάρης Δαλακούρας, ο Δημήτρης Συμεωνίδης, ο  Γιάννης Μπέκας και ο  Νίκος Αποστολίδης. Επίσης ο Σπύρος Τσαντίνης, ο Λάμπρος Κιτσαράς μιλάμε για βεντέτες τους είδους οι οποίοι δεν αμείβονται στην ουσία. Επίσης ο Παναγιώτης Κολοτούρος και ο Απόστολος Χελιδόνης, είναι εξαιρετικοί επιστήμονες αλλά κυρίως αγαπούν τους νέους, αγαπούν τα παιδιά. Επίσης για μένα ο Δημήτρης Ράικος είναι τιμητική μορφή για το πανεπιστήμιο μας, ένας άνθρωπος του τιμά την Ελλάδα.  Επελέγη από την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με αξιοκρατική και σκληρή διαγωνιστική διαδικασία ως δικαστής στο Δευτεροβάθμιο Δικαστήριο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Στον εμπορικό δε τομέα του πανεπιστημίου μας, υπάρχουν οι Μιχαήλ -Θεόδωρος Μαρίνος, Απόστολος Καραγκουνίδης, Δημήτρης Αυγητίδης, Γεωργία Μπεχρή και Γιώργος Τριανταφυλλάκης, είναι άνθρωποι καταξιωμένοι οι οποίοι είναι επαγγελματίες. Κοσμήματα όχι μόνο για το πανεπιστήμιο αλλά και τη Ροδόπη. Όταν διδάσκουν το αμφιθέατρο είναι μικρό για να χωρέσει  τους φοιτητές.

Η οικογένεια σας τι σας λέει;

-Τόσο η σύζυγος μου όσο και η κόρη μου έχουν δώσει ρεσιτάλ ανοχής, αλλά επειδή είναι όλοι άνθρωποι του πνεύματος, το κατανοούν παρόλο που λείπω περίπου τέσσερα χρόνια από το σπίτι μου. Σαφώς θέλω να ευχαριστήσω την οικογένεια μου αλλά και την Ελένη Ματινιάν, η οποία μου διάβαζε σε τρελά ωράρια βιβλία της Νομικής βοηθώντας με διαβάσω.

«Αγαπήστε την αναπηρία, είμαστε όλοι εν δυνάμει ανάπηροι», είναι το μήνυμα του Αντώνη Μαυρίδη, ο οποίος παράλληλα με το μεταπτυχιακό παρακολουθεί μαθήματα με αντικείμενο τους θαλασσίους ναυλωτές και κάνει την άσκηση του σε δικηγορικό γραφείο των Αθηνών. Αυτές τις ημέρες θα ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη, καθώς ενόψει της παγκόσμιας ημέρας ατόμων με αναπηρία στις 3 Δεκεμβρίου, πραγματοποιείται η τελετή απονομής των τιμητικών διακρίσεων και των βραβείων, στους φοιτητές των πανεπιστημίων της Μακεδονίας και της Θράκης που εισήχθησαν, σύμφωνα με το αρ. 35 του Ν. 3794/2009 και αποφοίτησαν το 2015. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015 στις 12:00 στο φουαγιέ του κτιρίου του Διοικητηρίου και ο Αντώνης Μαυρίδης θα παραλάβει το δικό του βραβείο.