Τι ωραίες ιδέες γεννιούνται από κάποια ανήσυχα – με ή χωρίς αφορμή … κορωνοϊού – μυαλά κι ερευνητικές ψυχές παιδιών!…Είναι και οι δυο τους σπουδαστές υποκριτικής τέχνης, συνοδοιποράκια, σε πολλές κοινές στιγμές της ζωής τους και συνδημιουργοί… Ο Ιάσονας -παράλληλα και … Πολυτεχνικός φοιτητής, μια χαρά το πάει, συνδυάζοντας γνώσεις· ουσιαστικά, δηλαδή, γνωρίζοντας διαφορετικούς τρόπους σκέψης και προσέγγισης της ζωής και των προβλημάτων της -όπως του δίδαξαν, όχι με λόγια, αλλά με τη στάση τους, οι αξιέπαινοι γονείς του – και το Τζενάκι -επίσης, σκληρά μαχόμενη κοπελιά για τα όνειρά της…

Όπως καταλήξαμε με τον Μιχάλη -αδελφή ψυχή, κυριολεκτικά και μεταφορικά, γιατί οι εγκέφαλοί μας λειτουργούν τελείως συνδυαστικά, συμπληρωματικά και… παραπληρωματικά- τα δυο παιδιά δημιούργησαν μια βουβή από λόγια ιστορία πρωτόβγαλτης αγάπης, παρουσιασμένη από… μαρτυριάρικα ομιλούντα πόδια, με φινάλε μιας απροσδόκητης -μη αποδεκτής από τον εγκαταλελειμμένο- ερήμωσης…

Και να, που δεν χρειάζονται τα στόματα, για να ”ειπωθούν” τα πάντα!…Τελικά, δεν είναι μόνο τα μάτια μεγάλοι προδότες, που τα μαρτυράνε όλα, φέρνοντάς τα από τα παρασκήνια της (κ)όψης του αμφιβληστροειδούς στη βιτρίνα, στο προσκήνιο της κόρης του ματιού!… Πόσοι τρόποι ανακαλύπτονται, για να πεις τα χιλιοειπωμένα;;;!!!…Πόσα ίδια κι, όμως, διαφορετικά απεικονισμένα ηλιοβασιλέματα;;;!!!…

Αναμένοντας, πάντα με ιδιαίτερη προσμονή, τις επόμενες εμπνεύσεις όλων των ευφάνταστων παιδιών, που φωτίζουν κι ανακαλύπτουν σκοτεινές χαραμάδες…

Ακολουθεί το videάκι τους, με ευχή κι ελπίδα τους να αγγίξει κάτι διαφορετικό εντός μας…”Απόψε σ’ αγαπώ σιωπηλά”, λοιπόν…