Γράφει η Σοφία Μπασκάκη, Δημοσιογράφος

Τον γνωρίσαμε μέσα από την τηλεφωνική επικοινωνία που είχε η συγγραφέας κα Μαίρη Κασαμπαλάκου μαζί του, κατά την ενημερωτική ομιλία του ΚΕΠ Υγείας Ωρωπού με θέμα «Ειδική Αγωγή, Παιδιά με ιδιαίτερες δεξιότητες».

Μας συγκίνησε όλους με την παιδική φωνή του, που έκρυβε μέσα της τη σοφία όλου του κόσμου.

Ο μικρός Νικόλας από την Καλαμάτα, ένα αγόρι με αυτισμό, που μαζί του μπορείς να συζητήσεις για οτιδήποτε, περισσότερο ακούγοντας τον για να μαθαίνεις, παρά για να του μάθεις.

Ζεστή και καθαρή η φωνή του, ήρεμος και πράος, μα πάνω από όλα σκεπτόμενος. Αυτός είναι ο Νικόλας, μόνο που δεν χαμογελάει ποτέ, όπως μας αποκάλυψε η Μαίρη.

Ένα παιδί κλεισμένο στις σκέψεις, που αναπτύσσονται με γοργούς ρυθμούς μέσα στο μυαλό του και γίνονται πελώρια δέντρα γνώσης. Με μια τρομακτική αντίληψη και αναλυτική σκέψη, που ωχριά μπροστά στων ενηλίκων.

Χαίρεσαι να τον ακούς, καθώς ανοίγονται νέα μονοπάτια που γίνονται δρόμοι να τους διαβείς και να τον νιώσεις. Να νιώσεις την αγωνία του, την ανησυχία του, τα πράγματα που του αρέσουν κι αυτά που τον φοβίζουν.

Μόνο που ο Νικόλας δεν χαμογελάει ποτέ… Το βλέμμα του καθρεφτίζει τη σοβαρότητα και τα χείλη του, μια ευθεία γραμμή χωρίς συσπάσεις, αντανακλούν τη μοναχικότητα που έχει φωλιάσει μέσα του.

Όσο διήρκησε η τηλεφωνική επικοινωνία, στην κατάμεστη αίθουσα επικρατούσε σιγή, σαν να μην ήθελε κανείς να σπάσει τη στιγμή, να μη γίνει χίλια κομμάτια, μόνο ο Νικόλας να μιλά και η φωνή του να ηχεί μέσα στην ψυχή όλων.

Εκεί ήταν κι άλλες μανούλες, που ρίγησε το κορμί τους και ράγισε η ματιά τους. Μανούλες που ήρθαν να μιλήσουν δημόσια για το εκλεκτό παιδί που τους έστειλε ο Θεός, αυτό το θησαυρό με τις ιδιαίτερες δεξιότητες. Πέταξαν από πάνω τους το μαύρο πέπλο της σιωπής και ντύθηκαν νυφούλες, θαρρείς, μέσα στο άσπρο της αγνότητας.

Μίλησαν, για πρώτη φορά,  για ό,τι βιώνουν και έμαθαν να αγαπούν. Μίλησαν για την ευλογία να μεγαλώνουν και οι ίδιες μαζί με ένα παιδί διαφορετικό από τα άλλα, μα τόσο ίδιο για εκείνες. Μίλησαν για τον κοινωνικό αποκλεισμό που αντιμετώπισαν στα πρώτα βήματα του παιδιού τους, που κράτησε όσο κι οι ίδιες είχαν αποκλείσει τον εαυτό τους από το ρόλο της γυναίκας, της συζύγου, της μάνας, του ανθρώπου. Μίλησαν για το δικαίωμα τους να μπορούν να μιλούν… και χαμογέλασαν ακούγοντας τον Νικόλα που δεν χαμογελάει ποτέ…