28.10.2015

της Σοφίας Μπασκάκη

Η ιστορία της Αντίστασης του Ε.Α.Μ. έχει γραφτεί με ανεξίτηλο μελάνι στις καρδιές του κόσμου. Οι αντιφασίστες πατριώτες κομμουνιστές έγιναν θρύλος από τον ηρωισμό και την ανδρεία τους στα χρόνια της Γερμανικής κατοχής. Αγωνίστηκαν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους για την λευτεριά, με έναν τρόπο που μόνο οι κομμουνιστές έχουν την δύναμη και γνωρίζουν καλά να το κάνουν. Με την καρδιά και το αίμα τους.

Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) ιδρύθηκε στις  27 Σεπτεμβρίου του 1941 στην κατεχόμενη τότε Αθήνα, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, ενώ οι κινήσεις για την ίδρυση του Ε.Α.Μ. είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, όταν με απόφαση της Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ το Κόμμα εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία μεταξύ των άλλων έγραφε ότι «…καλεί τον ελληνικό λαό, όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις του σ’ ένα εθνικό μέτωπο της απελευθέρωσης».

Μετά από αυτή την απόφαση, η ηγεσία του ΚΚΕ άρχισε τις επαφές με τους αρχηγούς των υπολοίπων κομμάτων. Η αρχική όμως προσπάθεια δεν έφερε καμιά θετική ανταπόκριση. Όλοι έκριναν ως μη απαραίτητη, ως και μάταιη (λόγω της στρατιωτικής δύναμης της Ναζιστικής Γερμανίας) μια τέτοια αντιστασιακή κίνηση. Η ηττοπάθεια, με κάποιες εξαιρέσεις, και η άρνηση να προχωρήσουν σε οργανωμένη αντίσταση ήταν το συναίσθημα που διακατείχε τότε τους αρχηγούς όλων των κομμάτων. Το ΚΚΕ έκανε μια ακόμα προσπάθεια στα μέσα Ιουλίου του 1941 αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο, με εξαίρεση τρία μικρά κόμματα, ΣΚΕ, ΑΚΕ και ΕΛΔ.

Η άρνηση των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας δεν σταμάτησε την ανάπτυξη και εξάπλωση του Ε.Α.Μ. Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1941 σε μια μικρή οικία, λίγο πιο πάνω από το τέρμα της οδού Ιπποκράτους, οι τέσσερις αντιπρόσωποι συναντήθηκαν μυστικά και υπέγραψαν το Ιδρυτικό της οργάνωσης. Ο αγώνας της απελευθέρωσης από τον Γερμανικό ζυγό τώρα ξεκινούσε καθοριστικά με ένα παλλαϊκό μέτωπο που απάντησε στην ανάγκη του λαού για αντίσταση στους κατακτητές.

 Στις 28 Οκτωβρίου του 1941 με εντολή του ΕΑΜ ο λαός της Αθήνας, ο οποίος ήταν και εξαθλιωμένος από την κατοχική πείνα, βγήκε στους δρόμους για να πανηγυρίσει το έπος του ελληνικού λαού στα βουνά της Αλβανίας. Ακολούθησαν απεργίες και άλλες κινητοποιήσεις που έκαναν τους κατακτητές να καταλάβουν ότι απέναντί τους πλέον είχαν ένα ξεσηκωμένο έθνος. Ο χειμώνας του 1942 σκότωσε στους δρόμους της Αθήνας πάνω από 250 χιλιάδες ανθρώπους από την πείνα, εξαιτίας της δέσμευσης προμηθειών από τον κατοχικό στρατό. Το ΕΑΜ συνέχισε και άπλωσε τη δράση του σε όλη την Ελλάδα, προχωρώντας επίσης στον ένοπλο πλέον αγώνα με τον κλάδο του ΕΛΑΣ.

Ο Άρης Βελουχιώτης τον Μάιο του 1942, μαζί με άλλους 9 συντρόφους του, εμφανίστηκε στην Δομνίστα της Ευρυτανίας μιλώντας για τον ένοπλο αγώνα που ξεκίνησε ο ΕΛΑΣ. Στόχος να αφυπνιστούν οι συνειδήσεις διεκδικώντας την αρχή της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας, προσδοκία η συλλογικότητα, η συμμετοχή στα κοινά και η αλληλεγγύη. Ο αγώνας συνεχίστηκε σκληρός, μέχρι να ανατείλει ξανά ο ήλιος πάνω από την απελευθερωμένη χώρα.

Το ΕΑΜ δεν υπάρχει μόνο στις χιλιάδες σελίδες όπου αποτυπώνεται η ιστορία, ζει μέσα στην μνήμη και στις ψυχές όλων που σήμερα διψάνε για μια Ελλάδα δίκαιη και ελεύθερη.

«Σε κάθε βήμα πρόσεχε, κάτω από το χώμα ζούνε οι νεκροί μας, ζούνε οι πεθαμένοι μας».(Γιάννης Ρίτσος)