Γράφει η Σοφία Μπασκάκη

Είκοσι οκτώ κράτη-μέλη συγκροτούν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ένα από αυτά και η Ελλάδα.

Μιας ένωσης που προσδοκούσε μια ειρηνική, ενωμένη και ευημερούσα Ευρώπη, στον αντίποδα των πολεμικών εχθροπραξιών μεταξύ γειτονικών χωρών αλλά και του κομμουνισμού που κάλπαζε προς τη Δύση.

Το «όνειρο» μιας κατακτημένης, ενωμένης κατά τον Χίτλερ, Ευρώπης, έγινε τελικά εφιάλτης σπέρνοντας μόνο θάνατο. Με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου να αφήνει πίσω του μια Ευρώπη κατεστραμμένη, διαλυμένη και εξαντλημένη.

Οι «παντοκράτορες» Αμερικάνοι αποφάσισαν να συμβάλλουν στην ανοικοδόμηση και στην οικονομική ανάπτυξη της μη κομμουνιστικής Δυτικής Ευρώπης, ενώ παράλληλα η ίδια συνειδητοποίησε ότι ήρθε η ώρα να πάρει το μέλλον στα χέρια της.

Ελάχιστα χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, τους γεμάτους νεκρά κορμιά από την πείνα δρόμους, τα διαμελισμένα σώματα στα πεδία μάχης και τις σκιές των μανάδων που έθαψαν τα παιδιά τους, άρχισε να κτίζεται, πάνω στις νωπές ακόμα μνήμες και στα συντρίμμια του καταστροφικού πολέμου, η Ενωμένη Ευρώπη.

Το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ως ιδέα, στηρίχτηκε στις αρχές της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού. Οι προσδοκίες μεγάλες, οι συμμαχίες στοχευμένες, η ιμπεριαλιστική πολιτική στο άνθος της και όλα τα βήματα να οδηγούν στην ανάπτυξη του καπιταλισμού, χωρίς καμία κοινωνική μέριμνα. Ένα οικονομικό σύστημα που απέδειξε, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της παγκόσμιας κρίσης, ότι είναι ανελέητο και αδίστακτο.

«Εχθρός» όμως παραμένει ο κομμουνισμός και «μίασμα» ο κομμουνιστής που πιστεύει σε ένα δίκαιο, αταξικό κόσμο, παλεύοντας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και διεκδικώντας τα αυτονόητα. Ανεξαρτησία, αυτάρκεια, ελευθερία.

Η ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε. το 1981 και στην Ευρωζώνη το 2002, χωρίς να πληροί κανένα κριτήριο εισόδου, πρόσφερε απλόχερα φρούδες ελπίδες για ένα κράτος ισοδύναμο με τα υπόλοιπα κράτη-μέλη, ένα κράτος αξιοκρατίας και αξιοπρέπειας. Μια αυταπάτη που έσυρε την χώρα σε πλάνη οικτρά και την κατάντησε το «κλωτσοσκούφι» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης προσδοκούσε να γίνει ισότιμη στην καπιταλιστική Ευρώπη και η Ελλάδα της «αλλαγής» φρόντισε να δημιουργήσει την τάξη των «φτωχών καπιταλιστών», υπό την σκέπη των Ευρωπαϊκών επιδοτήσεων.

Έπειτα ήρθαν οι «μέλισσες» της τελευταίας τριακονταπενταετίας για να φάνε κι όχι για να παραγάγουν το «μέλι», οδηγώντας τη χώρα σε πολιτική αστάθεια και σε κρίση του δημόσιου χρέους.

Σήμερα την Ευρωπαϊκή Ένωση τη γνωρίζεις περισσότερο από όσο νομίζεις… Αρκεί να κοιτάξεις γύρω σου. Ο πόλεμος, η προσφυγική, οικονομική και ενεργειακή κρίση, ακόμα και η απειλή της επισιτιστικής κρίσης, είναι καθρέφτης της πολιτικής της. Αν προσέξεις καλύτερα θα δεις ότι πίσω από κάθε έγκλημα και αδικία κρύβεται η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα κατάντησε φυλακή των λαών, καθώς στηρίζει τους λίγους εις βάρος των πολλών. Ψάχνοντας για ισοδύναμα χάσαμε την ισο-δύναμη παρουσία μας στην Ευρώπη. Το αρχικό όραμα της Ε.Ε. για την πολιτική και οικονομική ένωση των λαών της Δύσης κατέρρευσε, οδηγώντας πλέον στον Ευρωσκεπτικισμό.

Όλες οι παγκόσμιες κρίσεις της τελευταίας δεκαπενταετίας, που βρίσκονται σε εκτός ελέγχου έξαρση, κατάφεραν να προβληματίσουν την αλαζονική σκέψη πως το οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης είναι ακλόνητο, καταδεικνύοντας το σαθρό έδαφος στο οποίο κτίστηκε.

Αν η Ευρώπη θέλει να διασωθεί οφείλει να αλλάξει ρότα. Να γίνει ανθρωποκεντρική, ανεξάρτητη και να καθορίζει την τύχη της μακριά από πολέμους, άσκοπους ανταγωνισμούς και ιμπεριαλιστικές διαθέσεις.