Από τη Θεοδώρα Δέδε

 

Το έτυμον της ζωής

με βρίσκει, πάντα, ανέτοιμο…

Κρύβεται σ’ άπειρες λέξεις,

κυνήγι άνισο για μια τόσο δα μικρή ανάσα αναλαμπής,

άδικο -φρονώ- κι ανέντιμο…

 

Γιατί…

 

Οι λέξεις όλους τους χορούς χορεύουν,

οι λέξεις για όλους τους λόγους κλαίνε,

μπορούν όλους να τους μαγεύουν,

με όλους μπορούν να παλεύουν…

Οι λέξεις φιλάνε,

οι λέξεις πονάνε…

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι λέξεις σε πνίγουν…

Αλμπουμ ανοίγουν,

ποτάμια κουβαλάνε,

μεσ’ στα μάτια τα πάνε…

 

 

 

 

 

 

 

 

Ενσωματωμένη εικόνα

Ανοιχτούς λογαριασμούς ξεθάβουν

από παλιά κιτάπια,

γκρεμίζουν ατσάλινα παλάτια…

 

 

 

 

 

 

 

Οι λέξεις αγαπάνε,

οι λέξεις χάνονται και…σπάνε…

Οι λέξεις γυρνάνε,

προδοτικά φιλάνε…

Οι λέξεις σ’ αγοράζουν,

οι λέξεις σε πουλάνε,

στα παζάρια σε βγάζουν

και σ’ αποχαιρετάνε…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι λέξεις γι’ αγάπη διψάνε

κι όμως πίκρες βαρέλια ρουφάνε…

Οι λέξεις οξυγόνο κερνάνε,

αλλά, σ’ όλες τις γλώσσες,

άλλη μια μερίδα ζωής ζητάνε…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι λέξεις γελάνε,

με κόκκινα ποτά μεθάνε,

ωραία ρούχα φοράνε,

τα βράδια τα ξεσκίζουν

και τα δάκρυα μετράνε…

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι λέξεις ξεχνάνε

κι όποτε θέλουνε ξυπνάνε…

Υποχείριά τους δύσεις και ανατολές,

δεν τις συγχωρούν,

που, τόσο σπάταλα, τις σκορπάνε…

 

Οι λέξεις παραπατάνε,

χάνουν την ισορροπία,

πέφτουν, στα γόνατα, χτυπάνε…

Σοκαρισμένες: ”γιατί;…”, ρωτάνε

και, μετά, προς τη δόξα ή τη λόξα τραβάνε…

 

Οι λέξεις λαμποκοπάνε,

όταν χαμογελάνε…

Οι λέξεις αναζητάνε

και μ’ όλα τα όπλα πολεμάνε…

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι λέξεις μ΄ άλλες λέξεις ξεπληρώνουν,

όταν χρωστάνε…

Στων ψυχών τις δημοπρασίες, κάποτε,

και τον ίδιο τον εαυτό τους ξεπουλάνε

και τα βράδια στη μοίρα τους ξεσπάνε…

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι λέξεις σαν τον Ηρακλή,

μα και τον Δαυίδ,

δύναμη έχουν τους πάντες και τα πάντα να νικάνε,

αλλά πονάνε οι ίδιες τον εαυτό τους,

όταν ακούνε να μιλάνε,

πονάνε τους άλλους,

που, ηθελημένα ή άθελά τους, καρδιές τρυπάνε…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι λέξεις ιδέες ηχοδοτούν,

ξέρουν σαν κανάρια να κελαηδάνε…

Εκ των εγκάτων, σπαρακτικά, μοιρολογούν

γι’ αυτούς που χάνονται και σ’ άγνωστους τόπους πάνε…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι λέξεις ιστούς υφαίνουν,

για αγάπης αισθήματα λεν’ πως πεθαίνουν…

Ψυχές σκοτώνουν,

οι λέξεις ιστορίες διηγούνται,

ανθρώπους ξεγελάνε

και μετά μετανιώνουν,

με συγγνώμες, τις μεγαλόθυμες προσποιούνται

και, μετά, για μια συγγνώμη παρακαλάνε…

 

 

 

 

 

 

 

 

Λέξεις για…αριστοκράτες,

λέξεις για…λιμενεργάτες,

λέξεις αμακιγιάριστες,

λέξεις πικρές ή ξιδάτες…

 

 

 

 

 

 

 

Οι λέξεις παραμύθια αφηγούνται,

αμαρτίες καταριούνται…

Οι λέξεις τοπία αγναντεύουν,

αγάλματα και χαρακτήρες σμιλεύουν…

 

 

 

 

 

 

 

 

Λέξεις αφορούν το ”ναι”,

λέξεις εκπέμπουν το ”όχι”,

ιερές κι αμαρτωλές,

είναι, άραγε, φίλες ή εχθρές;

Πρωταγωνίστριες κι οι δυο, ανά εποχές,

θύματα πιάνουν, με του καιρού τις στροφές,

στην πλανητική τους την απόχη…

 

Οι λέξεις θρέφουν εγωισμούς,

σέρνουν όλου του κόσμου τους σεισμούς…

Οι λέξεις απονέμουν παράσημα

και παίρνουν ζωές,

κόκκινα χαλιά στρώνουν,

φτιάχνουν καριέρες,

δίνουν προαγωγές…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι λέξεις σαν καμπάνες χτυπούν,

οι λέξεις όπως οι σειρήνες ηχούν…

Οι λέξεις ”νίπτουν τας χείρας”

και στον σταυρό οδηγούν…

Οι λέξεις Ανασταίνουν

κι όλους τους Συγχωρούν,

ακόμα και τους κραταιούς…αδυνάτους

τους ανήμπορους Πιλάτους…

 

Οι λέξεις μεγάλοι διπλωμάτες,

θεραπευτές, μα και ηχοαπάτες,

καλοσυνάτες και τσεκουράτες,

λέξεις μελοζαχάρωτες,

γλυκερές και βουτυράτες…

 

Οι λέξεις λυτρώνουν,

οι λέξεις,

όταν, με ψυχή, αγκαλιάζουν,

σε λιώνουν,

και τις πιστεύεις,

όταν το σύμπαν σου τάζουν…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι λέξεις κοσμούν,

οι λέξεις είναι από … ράτσα,

έχουν γένος κι ιστορία,

αλλά όταν τους έρθει,

για να σπάσει η νεκρική μονοτονία,

κάνουν και καμιά γκριμάτσα…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι λέξεις σπέρνουν ανέμους,

μα και τη θάλασσα…ισιώνουν με μπουνάτσα…

Οι λέξεις μεγαλοπρέπεια φέρουν

αφού κι αυτοκρατόρων μυστικά ξέρουν…

Οι λέξεις νοσούν,

νοιώθουν απολιθωμένες,

όταν άπραγες στις σελίδες αναγράφονται οι καημένες…

 

Οι λέξεις αλατίζουν,

το μενού τής ζωής μας νοστιμίζουν…

Οι λέξεις ερωτεύονται,

οι λέξεις από στόματα απογοητεύονται,

που κουράζονται και…σφραγίζουν…

Οι λέξεις, έξω από τα λεξικά,

να τις βγάλουν εκδρομή πασχίζουν…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι λέξεις, είτε τον αέρα σχίζουν,

είτε, στο μυαλό, τις μορφές τους σχηματίζουν,

ηχηρές ή άηχες,

τη στιγμή, που…χωροχρόνο καταλαμβάνουν,

ανεξάλειπτα, την ζωγραφίζουν…

 

Λέξεις κλωστές χρυσές

βήματα ζωής ενώνουν,

όσα θες να πεις, μα δεν λες

οι λέξεις μέσα σου θα στοιχειώνουν…

Λέξεις αφτιασίδωτες,

λέξεις σταράτες,

που μοσχοβολούν

απ’ όλα τ’ άνθη μυρωδάτες…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι έσω κόσμοι προσπαθούν λέξεις να βρουν

γι’ αυτά, που δεν ρώτησαν,

όταν έπρεπε απαντήσεις να δοθούν

και απόντα, τώρα, τα στόματα,

από ποιον ν’ απαντηθούν;…

 

 

 

 

 

 

 

 

Ποιος τη ζωή με λέξεις  δεν ζυγίζει,

μ’ επιλόγους, απολογισμούς, αποχαιρετισμούς,

όλα δεν τ’ αθροίζει;…

Κι ύστερα, εναγωνίως, σαν άλλος Φιλέας,

όλα τα λεξικά του κόσμου δεν γυρίζει;…

Τι δεν κατάλαβε καλά,

σελίδα-σελίδα, ψάχνει,

πού το νόημα εχάθη,

πώς η ετυμολογία όλης της ουσίας τής ζωής του

χάνεται σ’ αμέτρητα του νου μας βάθη;…