Γράφει ο Ανδρέας Κάτσενος, Δημοσιογράφος

Πολλές φορές ένας ομιλητής εν τη ρύμη του λόγου, σε μια αποστροφή του, μπορεί να αστοχήσει. Να πει μια λέξη η μια φράση που να μην αποδίδει τον ορθό λόγο.

Η λέξη «θυσία» σημαίνει ότι κάποιος, εκουσίως, προχωράει σε μια πράξη με κίνδυνο την ζωή του την οποία μπορεί και να απωλέσει για ένα υπέρτατο ιδανικό. Για μια υπέρτατη αξία όπως είναι η πατρίδα ή η οικογένεια.

«Θυσία» δεν είναι ο άδικος θάνατος νέων ανθρώπων από τις αβελτηρίες, τις παραλείψεις και τα εγκληματικά λάθη είτε των κυβερνήσεων, είτε υπαλλήλων του κράτους.

Κανένας γονιός δεν έστειλε, εκουσίως,  το παιδί του στο θάνατο με το συγκεκριμένο τρένο. Κανένας πολίτης δεν πληρώνει τους φόρους του για να πηγαίνουν στις τσέπες των τρωκτικών και να μην ολοκληρώνουν επί 23 χρόνια ένα έργο ζωτικής σημασίας για την χώρα, όπως είναι η ασφαλής λειτουργία των σιδηροδρόμων.

Ούτε ανθρώπινο λάθος ήταν, ούτε η κακιά στιγμή. Ήταν η αδιαφορία χρόνων η εξυπηρέτηση συμφερόντων η γραφειοκρατία η κακή λειτουργία ενός ολόκληρου κράτους με τις απίστευτες παθογένειες του.

Ο Πρωθυπουργός στο Μαρούσι, χθες, κατά ην ομιλία του προέβη σε μια ασυγχώρητη γκάφα ολκής. Σε μια προσβλητική δήλωση απέναντι στα αθώα νέα θύματα. Μίλησε για θυσία.

Θα έπρεπε λοιπόν σεβόμενος την μνήμη αυτών των παιδιών, αυτών   των αθώων ψυχών που έσβησαν τόσο πρόωρα κι άδικα να ανασκευάσει. Να ζητήσει ταπεινά συγγνώμη και να ανασκευάσει με δήλωσή του. Αυτό έχουν χρέος να τον συμβουλέψουν οι καλοπληρωμένοι  συνεργάτες του.

Ένα λεκτικό λάθος δεν είναι η καταστροφή. Καταστροφή είναι η μη επανόρθωση του λάθους. Τότε το  αποτέλεσμα είναι η   κοινωνία να το καταγράψει  ότι ειπώθηκε ενσυναίσθητα.  Ότι δεν ήταν τυχαία έκφραση της στιγμής.

Ούτε η αντιπολίτευση φταίει που σχολιάζει αρνητικά το συγκεκριμένο λάθος. Είναι υποχρέωσή της. Κατά συνέπεια δεν φταίει καμία Τσαπανίδου επειδή  στηλίτευσε την αστοχία.

Ουδείς έχει το δικαίωμα να προκαλεί μια κοινωνία που, ήδη, είναι στα κάγκελα, θυμωμένη και οργισμένη  και αναζητά ευκαιρία να αντιδράσει.