5.7.2016

Του Ανδρέα Κάτσενου

Η αναγκαιότητα ενός νέου εκλογικού νόμου που θα εξαλείψει τις στρεβλότητες  του υπάρχοντος εκλογικού συστήματος σαφώς και είναι κοινή παραδοχή όλων των πολιτικών κομμάτων.

Ένα εκλογικό σύστημα επί το αναλογικότερο είναι κάτι που χρειάζεται ο τόπος, αλλά και η διευθέτηση χρόνιων προβλημάτων όπως η κατάτμηση των μεγάλων εκλογικών περιφερειών, η ψήφος του μισού εκατ. Ελλήνων νέων επιστημόνων που έφυγαν από τη χώρα για να εργαστούν ή ακόμα και ο σταυρός προτίμησης. Όλα αυτά δεν αντιμετωπίζονται.

Η κυβέρνηση επέλεξε να φέρει ένα σχέδιο εκλογικού νόμου προς δημόσια διαβούλευση το οποίο είναι κολοβό και δεν απαντάει στα αιτήματα  και της προτεραιότητες της πολιτικής ζωής του τόπου.

Η απλή αναλογική μοιάζει με  απλό εξαγνισμό της κυβέρνησης για την μέχρι σήμερα δεξιόστροφη πολιτική της. Την πολιτική των μνημονίων, των φόρων και της σκληρής λιτότητας. Είναι ένας επιχειρούμενος αυτοπροσδιορισμός του ΣΥΡΙΖΑ ότι  παραμένει αριστερό κόμμα, έστω στη σκέψη ακόμα των ρομαντικών αυτής της χώρας που συνεχίζουν να ζουν με οπτασίες και οράματα άλλων εποχών.

Ο προτεινόμενος εκλογικός νόμος φτάνει στο σημείο να μην ικανοποιεί ούτε το ΚΚΕ το οποίο κάνει λόγο για περίεργους τακτικισμούς ενόψει των νέων εργασιακών μέτρων που έρχονται το Σεπτέμβριο. Συμπλέει με την κυβέρνηση η Ένωση Κεντρώων και η Χρυσή Αυγή. Και πιθανόν να καταστήσει την Χρυσή Αυγή ακόμη και Αξιωματική Αντιπολίτευση. Αυτή είναι η επιτυχία της σημερινής «κυβερνώσας αριστεράς».

Η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι έχουν ήδη απορρίψει το νέο εκλογικό νόμο για έναν απλούστατο λόγο. Οδηγεί τη χώρα σε πλήρη ακυβερνησία. Δημιουργεί συνθήκες ανάλογες με εκείνες που υπήρχαν στην Ιταλία για δεκαετίες όπου κάθε έξι μήνες διενεργούνταν εκλογές, νέα κόμματα και συμμαχίες και τελικά οδήγησαν και τη γείτονα χώρα στην οικονομική κρίση.

Το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης εκτιμά ότι το κατάργηση του μπόνους του 50 εδρών έχει ένα μόνο στόχο. Να της στερήσει στις επόμενες εκλογές την αυτοδυναμία. Ενώ το ΠΑΣΟΚ θα καταθέσει τη δική του πρόταση εκλογικής σωτηρίας.

Τα πράγματα είναι απλά. Εκλείπει από την κυβέρνηση η σοβαρότητα και η ειλικρίνεια την ώρα που η χώρα διέρχεται μια πρωτοφανή οικονομική κρίση και στο Μαξίμου «τα παιδία παίζει».  Η κυβέρνηση θέλει να διασωθεί και η Αξιωματική Αντιπολίτευση να παραμείνει στον αφρό διατηρώντας ελπίδες διακυβέρνησης καθώς όλες οι έρευνες τη φέρνουν να προηγείται αισθητά.

Υπάρχει μια ακόμη αλήθεια. Τα πολιτικά κόμματα  στη χώρα μας αδυνατούν να διαβουλευτούν πάνω σε βασικά σημεία της πολιτικής ζωής του τόπου. Ο καιροσκοπισμός υπερέχει της όποιας ανάγκης συνεννόησης. Το κομματικό κέρδος υπερτερεί του εθνικού. Η χώρα βυθίζεται και οι κυβερνώντες παραμένουν σταθεροί στο παλαιοκομματικό σύνδρομο που τους κατατρέχει. Αδυνατούν το δουν το αύριο και τις πραγματικές ανάγκες μιας χώρας που έφτασε στα βράχια εξαιτίας των δικών τους εγκληματικών πολιτικών.

Και το ερώτημα  βασανιστικό. Θα γυρίσει ποτέ σελίδα ο πολιτικός κόσμος της χώρας ή θα συνεχίσει να ζει το όνειρο της χαμένης Ατλαντίδας;