Γράφει η Σοφία Μπασκάκη, Δημοσιογράφος

Μαύρη εποχή ξημέρωσε για την Ελλάδα, με τη Δημοκρατία να δέχεται ένα ισχυρό πλήγμα, μέσα στο ίδιο το λίκνο που γεννήθηκε. Το Ελληνικό Κοινοβούλιο γέμισε με φασίστες και σκοταδιστές. Το φίδι του Ναζισμού δεν σκοτώθηκε, άλλαξε μόνο δέρμα και τρύπωσε ξανά στη Βουλή. Αυτό είναι το αποτέλεσμα των πρόσφατων Βουλευτικών εκλογών. Αυτή είναι η επιλογή των πολιτών κι αυτό με αηδιάζει ακόμα περισσότερο από την ίδια την ύπαρξη των φασιστικών κομμάτων. Η δύναμη που τους έδωσαν με την ψήφο τους…

Οι πολίτες έχουν κουραστεί από τη χρόνια οικονομική κρίση και την εξαθλίωση. Πολλοί περισσότεροι νέοι επιθυμούν να εκφράσουν την οργή και την αγανάκτησή τους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους, για το μέλλον που διακρίνεται όλο και πιο δύσκολο. Οι ίδιοι άνθρωποι προβληματίζονται για το πως μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, τι μπορεί να φοβίσει και να ταρακουνήσει τους «άνωθεν», αυτούς που τους «κλέβουν» τη ζωή. Πως μπορούν να δώσουν μια γροθιά στο κατεστημένο και να ταρακουνήσουν το «σύστημα»;

Απευθύνω λοιπόν τον εξής προβληματισμό σε όλους αυτούς. Τι είναι τελικά το «σύστημα»; Οπωσδήποτε δεν είναι κάτι αφηρημένο. Είναι οι δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργοδοσίας που τσακίζουν τα εργασιακά δικαιώματα των νέων ανθρώπων. Είναι οι «φτιαχτές» οικονομικές και ενεργειακές κρίσεις που φτωχοποιούν το λαό, ενώ γίνεται παιχνίδι εκατομμυρίων στις διεθνείς αγορές. Είναι ο πόλεμος που δημιουργεί τους πρόσφυγες, για τους οποίους χύνονται κροκοδείλια δάκρυα από τις «Μεγάλες Δυνάμεις» και ρατσιστικό ανάθεμα από τους φασίστες της διπλανής πόρτας.

Όσοι πολιτεύονται και χρησιμοποιούν τον όρο «αντισυστημικός» απευθύνονται σε δυσαρεστημένα άτομα τα οποία αντιλαμβάνονται την έννοια ως μια «απαστράπτουσα γενικότητα». Ο όρος «αντισυστημικός» αποκτά τη γοητεία της αντίστασης και της αντίδρασης απέναντι σε ένα κατεστημένο που τους έχει περιθωριοποιήσει και κατ’ επέκταση φτωχοποιήσει.

Πίσω από την επαγγελία της «αντισυστημικότητας» στοιχίζονται διαθέσεις, προθέσεις, θέσεις και αντιθέσεις τόσο από την πλευρά των κομμάτων που τη διεκδικούν ως αυτοπροσδιορισμό, όσο και από την πλευρά των ψηφοφόρων.

Ψηφίζοντας την ακροδεξιά, δεν «χτυπάς» το σύστημα. Η ψήφος σε φασιστικά μορφώματα δεν είναι αντίδραση. Είναι συμμετοχή σε ρατσιστικές, ομοτρανσφοβικές, βίαιες μεθόδους και τακτικές. Θα χαρακτηρίζαμε πρόκληση τον όρο «αντισυστημική ψήφος» όταν αναφέρεται στην ψήφο προς την ακροδεξιά και στο κόμμα του ναζί κατάδικου. Οι δυνάμεις αυτές είναι βαθύτατα συστημικές, άρρηκτα δεμένες με το κράτος και το βαθύ παρακράτος. Κι αυτό δεν είναι θεωρία, είναι εμπειρία βιωμένη στο πρόσφατο παρελθόν και πληρωμένη με αίμα.

Ο Κουβανός διορατικός ηγέτης Fidel Castro από το 1992 είχε προβλέψει: «ο επόμενος πόλεμος στη Ευρώπη θα είναι μεταξύ της Ρωσίας και του φασισμού, μόνο που ο φασισμός θα αποκαλείται δημοκρατία».