Του Ανδρέα Κάτσενου

Δημοσιογράφου

Η έννοια του πολιτικού πολιτισμού δεν είναι ένα ιδεολόγημα, πολύ περισσότερο ένα ευφυολόγημα των καιρών. Είναι η ουσία της πολιτικής και της δημοκρατίας. Είναι μια πανάρχαια αξία που πρέπει να διέπει τον πολιτικό  βίο, σε όλα τα επίπεδα και  έρχεται από την αρχαιότητα.

Ο μεγάλος έλληνας φιλόσοφος, από τα αρχαία Στάγειρα, ο Αριστοτέλης έλεγε «…ελεύθερον διατελεί και βέλτιστα πολιτευόμενον και δυνάμενον άρχειν πάντων, μιας τυγχάνον πολιτείας» που σημαίνει  «Το ελληνικό γένος ζει ελεύθερα, διοικείται άριστα και θα μπορούσε να κυριαρχήσει, αν ήταν πολιτικά ενωμένο».

Τα λόγια του Αριστοτέλη, δυστυχώς, παρέμειναν επί σειρά ετών στα πολιτικά αζήτητα… Πρυτάνευσαν τα μίση, τα πάθη,  η μισαλλοδοξία, οι φαμφάρες, οι διαξιφισμοί που, εν τέλει, οδήγησαν σε εμφυλίους, σε διχόνοιες, σε ηθική κατάπτωση και στην ανάσχεση ουσιαστικού έργου για την πρόοδο του τόπου.

Ο πολιτικός πολιτισμός είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας, ενισχύει και σφυρηλατεί το θεσμό.  Οδηγεί στην παραγωγή ουσιαστικού έργου. Είναι ο αξιακός κώδικας ηθικής που οφείλει μια πολιτεία να επιδεικνύει. Είναι η υπέρβαση του εγώ και η συλλογική προσπάθεια για το βέλτιστο αποτέλεσμα.

Για χρόνια τούτος ο τόπος έζησε μέσα  στην ακατάσχετη πολιτική φλυαρία, στους φθηνούς λεονταρισμούς και στη συστηματική άρνηση κάθε ηθικού κώδικα. Όταν απαραίτητο στοιχείο στο δημόσιο βίο θα έπρεπε να είναι η ψυχραιμία, η νηφαλιότητα, ο διάλογος, η ανταλλαγή θέσεων, απόψεων και προτάσεων, με ευπρέπεια και πάνω απ΄ όλα το ενωτικό πνεύμα, προς όφελος της κοινωνίας και των πολιτών. Προϋποθέτει όμως την αναγκαία συναίνεση που χρειάζεται ο δημόσιος βίος. Την ενότητα.

Όσοι εμφορούνται από διχαστικό πνεύμα και όχι διάθεση συμπόρευσης και συναίνεσης,  μέσα από ανταλλαγή θέσεων, απόψεων  και προτάσεων, όσοι θεωρούν ότι το ενωτικό πνεύμα σημαίνει ότι καταργεί την κόσμια αντιπαράθεση και αντιπολίτευση, προσφέρουν κακή υπηρεσία στο Τόπο. Γίνονται κουραστικοί και ταλαιπωρούν τους πολίτες. Στο  τέλος χάνουν και οι ίδιο το τρένο της προσφοράς και η ιστορία τους τοποθετεί στο χρονοντούλαπο της απαξίωσης.

Τούτος ο ευλογημένος Τόπος πλήρωσε ακριβά τους ακροβατισμούς διχαστικών πολιτικών, αρνήσεων και την εκφορά ενός εκφυλισμένου πολιτικού λόγου. Στη θέση μιας δημιουργικής αντιπολίτευσης με αντιπαράθεση επιχειρημάτων. Ακόμα και διαφωνιών.

Οδήγησε σε ιδιοτελείς αλλαγές ηγεσιών, χωρίς πρόγραμμα και στοχοθεσία. Χωρίς αναπτυξιακή προοπτική και ορίζοντα. Αλλαγές που δεν ωφέλησαν, αλλά οδήγησαν σε στασιμότητα. Δεν επέτρεψαν να προχωρήσουν ουσιαστικά και αναγκαία έργα υποδομής. Να φύγει μπροστά ο Τόπος και να συναντήσει το αύριο με δυναμισμό. Να γίνει πρωταγωνιστής.

Η ενότητα και ο πολιτικός πολιτισμός δεν είναι τροχοπέδη στο δημόσιο βίο. Ούτε οι δημοκρατικοί θεσμοί υποβαθμίζονται η ευτελίζονται. Αντιθέτως, θωρακίζουν τη δημοκρατία και οδηγούν στην πρόοδο.

Φληναφήματα περί του αντιθέτου δείχνουν στενότητα πνεύματος και διάθεση αρνητικής προσφοράς στο δημόσιο  βίο. ‘Ένδυα και κενότητα πολιτικού λόγου.  Περιχαρακωμένα  μυαλά του  χθες που δεν  μπορούν να συναντηθούν με τα αιτήματα της σύγχρονης κοινωνίας και των απαιτήσεων μια ευνομούμενης πολιτείας.

Στις μέρες μας δεν επιτρέπεται να κυριαρχεί ο πολιτικός φόβος του ισχυρού, του αυθάδη του παλαιοκομματικού ρεβανσιστή, του χυδαιολόγου. Απρέπειας και εγωισμού.

Οφείλουμε να γυρίσουμε σελίδα στη πολιτική ζωή του τόπου και να θωρακίσουμε τη δημοκρατία μας για προχωρήσουμε μπροστά. Ποτέ η ενότητα δεν υπήρξε κακός παράγοντας δημιουργίας. Πολύ δε περισσότερο δεν αναιρεί την ουσία της διαφορετικής άποψης του διαλόγου και την παραγωγής πολιτικής.

Άλλωστε όπως έλεγε και ο διαπρεπής Έλληνας φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης, ο οποίος από το 1979 κατήγγειλε την άνοδο της χυδαιότητας, την απουσία του κριτικού πνεύματος, της αληθινής πολίτικης σκέψης «Καμία πολιτική αξία  δεν μπορεί να θεμελιωθεί στο ψέμα».