Του Ανδρέα Κάτσενου

Το νησί του Παπαδιαμάντη, η Σκιάθος, έλαχε να το ζήσει κι αυτό. Να υποδεχτεί με τιμές το μεγάλο νικητή του Survivor, Γιώργο Αγγελόπουλο, για να μας θυμίζει ότι η υπερβολή είναι στοιχείο της ζωής των νεοελλήνων που αναζητούν είδωλα για να ξεφύγουν από την σκληρή πραγματικότητα.

Έτσι, η επιτροπή Πολιτισμού, Νεολαίας και Αθλητισμού του Δήμου Σκιάθου ετοιμάζει, σήμερα, μεγάλη υποδοχή στον Ντάνο σε ανοιχτό θέατρο του νησιού.

Βεβαίως οι Σκιαθίτες μπορούν να υπερηφανεύονται για τα κατορθώματα του δικού τους παιδιού του Ντάνου Αγγελόπουλου, που νίκησε στο περίφημο ριάλιτι κι έκανε την οικογένεια του αλλά και το νησί του να πανηγυρίζουν και να καμαρώνουν.

Αλλά  τέτοιων υποδοχών τύγχαναν μόνο Ολυμπιονίκες κατά την αρχαιότητα όταν οι πόλεις κράτη γκρέμιζαν τα τείχη για να δείξουν ότι με τέτοιους ρωμαλέους άνδρες δεν φοβούνται κανέναν εχθρό.

Και κάποτε, και στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, στην εποχή της ευμάρειας όταν υποδέχονταν ιερά τέρατα του αθλητισμού όπως πχ ένα Πύρρο Δήμα,  ένα Π. Γαλακτόπουλο, ένα Στ. Μηγιάκη, ένα Κάχι, ένα Θάνο, ένα Ν. Κακλαμανάκη, ένα Μπ. Χολίδη, έναν Ι. Μελισανίδη, τα λιοντάρια του 2004 στην Πορτογαλία του 2004, την παρέα των Γκάλη – Γιαννάκη του 1987  κι όλα τάλλα  παιδιά που σήκωσαν την ελληνική σημαία ψηλά και μας έκαναν να δακρύσουμε από υπερηφάνεια.

Είναι γεγονός ότι η σύγχρονη κοινωνία αναζητά ήρωες πάσης φύσεως ως φάρμακο για να αντιδράσει στην οικονομική κρίση, την ανεργία και τα κακώς κείμενα μιας χώρας που έχει χάσει τον προσανατολισμό μιας χώρας που τα παρακμιακά φαινόμενα, καθημερινά, αναδεικνύουν σε «σούπερ μαν» πρόσωπα του τηλεοπτικού μάρκετινγκ. Ανθρώπους κοινούς της διπλανής πόρτας που αναζητούν μια θέση στον ήλιο μέσα από τηλεπαιχνίδια κι όχι μέσα από την κοινωνική προσφορά ή την ανάδειξη των ιδανικών, των αρχών και αξιών του έθνους μας.

Με αυτές τις συνθήκες δεν είναι καθόλου περίεργο ότι 2,6 εκατ. Έλληνες καθηλώθηκαν στις οθόνες τους για να απολαύσουν τον τελικό του survivor, όταν όλοι οι πολίτες αδιαφορούν για το περιεχόμενο των μνημονίων που υπογράφει η κυβέρνηση και καθορίζει το μέλλον γενιών. Αδιαφορούν για το αύριο και καθηλωμένοι στο καναπέ ποιούν τη νήσσαν, άβουλοι αποδέκτες της κάθε σαπουνόπερας.

Η διοχέτευση αυτής της υποκουλτούρας στην κοινωνία δεν ξέρω εάν είναι συνειδητή πράξη των κυβερνώντων ή του πολιτικό – οικονομικού συστήματος της χώρας. Ένα γνωρίζω μετά βεβαιότητος ότι σε κάθε περίπτωση υπάρχει έλλειμμα Παιδείας. Ιεράρχησης των αξιών και των αρχών. Του μέτρου. Κι αυτό αναπόφευκτα  δημιουργεί ανίσχυρες προσωπικότητες τις οποίες το σύστημα κατευθύνει σύμφωνα με τις στοχεύσεις τους και την ικανοποίηση των συμφερόντων του.

Είναι φανερό ότι δεν φταίει μόνο ο γιαλός που είναι στραβός, Αρμενίζουμε ως λαός,  κι ως χώρα στραβά. Φταίμε εμείς γιατί  «πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή». Κι όσο δεν βρίσκουμε το δρόμο μας και τα πατήματά μας η κατρακύλα θα συνεχίζεται στο διηνεκές.