26.5.2015

της Σοφίας Μπασκάκη

Στην κ. Ανδριανή την γιαγιά του Δημητράκη

Καλοκαίριασε πάλι μετά από έναν βαρύ και άχαρο χειμώνα. Θα περάσει και το καλοκαίρι. Η μια εποχή διαδέχεται την άλλη κι έτσι περνούν τα χρόνια. Κάποιες συνήθειες που αγαπήσαμε, κάποια μέρη που περπατήσαμε, παραμένουν όμως ίδια ανέπαφα κι άφθαρτα στο πέρασμα του χρόνου. Με αυτές τις σκέψεις πήγα μια βόλτα στην μικρή παραλιούλα της «Αετοφωλιάς» κάτω από το σπίτι μου παρέα με την Αγγελικούλα την κοπέλα του γιου μου. Με την νοσταλγία διάχυτη άρχισα να τις εξιστορώ τις αναμνήσεις μου από εκεί.

«Σε αυτή την παραλία με πήγαινε η μητέρα μου κρατώντας με από το χέρι, στην ίδια παραλία κράτησα το χέρι των δικών μου παιδιών. Μια μικρή παραλία που πάντα μάζευε τα παιδιά της γειτονιάς, η δική μας παραλία. Της Εύας, της Αρετής, της Μαρίας, της Βίκυς και του Χάρη, του Γιώργου και του Θανάση, της Δάφνης και του Λουκά, της Μίνας και της Φωτεινής, της Νατάσσας και της Αθηνούλας, της Μαίρης και του Γιώργου, του Γιάννη και  Ευγενίας, του Παναγιώτη και του Λορέντζο. Κατά διαστήματα πέρασαν κι άλλα παιδιά από εκεί. Όλοι μαζί ήμασταν μια παρέα που χαιρόμασταν την παραλία της γειτονιάς μας. Εκεί κάναμε τα πρώτα μας μπάνια, τις πρώτες βουτιές, τα πρώτα beach party. Πάντα φροντίζαμε να την κρατάμε καθαρή και να την προσέχουμε. Ήταν η δική μας παραλία.

Πέρασαν τα χρόνια και ο καθένας από εμάς τράβηξε το δρόμο του που τα καλοκαίρια οδηγούσε πάντα στην ίδια παραλία, στο σημείο συνάντησης μας, στο σημείο αναφοράς μας. Τα παιδιά μας είχαν την τύχη να γνωρίσουν την ίδια χαρά και να φτιάξουν τις δικές τους αναμνήσεις στην δική μας, δική τους πια, παραλία. Η Άννα και ο Δημήτρης, ο Γιώργος και η Μάνια, η Μαρία και η Ελεάνα, ο Κωστάκης, η Δομνίκη, ο Μιχάλης, η Σοφούλα και ο Διονυσάκης που μας έφυγε νωρίς. ‘Ήρθαν κι άλλα παιδάκια αφού με τα χρόνια η γειτονιά μας μεγάλωσε. Ο Γιαννάκης και η Ελενίτσα, ο Γιωργάκης και ο Θεμάκης, ο Λευτεράκης και ο Σπυράκος, η μικρή Ραχήλ. Με την ίδια αγάπη και φροντίδα συνέχισαν να προσέχουν τον χώρο. Τρεις γενιές πλέον είμαστε μαζεμένοι στην ίδια παραλία και πάμε προς ολοταχώς για την τέταρτη.

Πάντα θα ακούω την φωνή της γιαγιάς του Δημητράκη, της κ. Ανδριανής, να μας μαλώνει  για να καθαρίσουμε μικροί μεγάλοι την παραλία. Μόλις έμπαινε η άνοιξη την έβλεπα από την βεράντα του σπιτιού μου που κάθε απόγευμα κατέβαινε με μια άδεια σακούλα απορριμμάτων και την γύριζε γεμάτη, μουρμουρώντας για τους εκδρομείς που άφηναν τα σκουπίδια τους στο πέρασμα τους από την δική μας παραλία. Όταν μας έβλεπε όλους μαζεμένους να κάνουμε το μπάνιο μας, μας έδινε από μια σακούλα να μαζέψουμε ότι ήταν ξένο και εχθρικό στο φυσικό περιβάλλον. Η κ. Μαίρη με την ευαίσθητη ματιά της ζωγράφου και η κ. Άννα συμφωνούσαν αμέσως. Οι υπόλοιποι πότε πρόθυμα, πότε απρόθυμα ακολουθούσαμε γιατί ξέραμε πως έτσι έπρεπε να γίνει. Να σεβόμαστε την παραλία μας και να την αγαπάμε αποτίοντας της έτσι το λιγοστό φόρο τιμής που μπορούσαμε για όλα όσα μας πρόσφερε».

Καθώς έλεγα όλα αυτά στην Αγγελικούλα έριξα μια ματιά γύρω μου αντικρίζοντας την εικόνα της εγκατάλειψης και της βρωμιάς. Σφίχτηκε η καρδιά μου. Τότε αμέσως σκέφτηκα την γιαγιά του Δημητράκη. Πρόσφατα έμαθα πως μεγάλωσε τόσο που δεν την βαστούν πια τα πόδια της. Ο χρόνος είναι ανελέητος και δεν κάνει εξαιρέσεις. Δεν μπορεί να περπατήσει μέχρι εκεί να δει τα χάλια που αντίκρισα, δεν μπορεί ούτε να τα μαζέψει. Είμαι βέβαιη όμως πως θα μπορούσε ακόμα να μας βάλει τις φωνές για να περιποιηθούμε τον χώρο.

Έχουμε μπει στην καλοκαιρινή τροχιά και σύντομα θα ανταμώσουμε στην παραλία μας αρκετοί από όλους εμάς. Θα προσπαθήσω με κάθε τρόπο να σας υποδεχθώ σε μια καθαρή παραλία. Έτσι ώστε να καθαρίσει το τοπίο και να είμαστε όλοι στις θέσεις μας ακόμα και όσοι δεν είναι πια μαζί μας. Πάντα θα βλέπω να κάθονται με τις ψάθες τους δίπλα δίπλα η γιαγιά και ο παππούς της Βίκυς και του Χάρη. Τον κ. Κώστα, τον πατέρα τους, να γελάει με τις πρώτες βουτιές των εγγονιών του. Τον κ. Γιώργο και την κ. Λίτσα να λένε την χαμογελαστή καλημέρα τους περνώντας ήσυχα από μπροστά μας. Τον πατέρα μου που δεν έμπαινε στην θάλασσα και περίμενε υπομονετικά να τελειώσω το μπάνιο μου για να πάει στον κ. Στράτο να πιουν μια μπυρίτσα με τα συνοδευτικά μεζεδάκια της κ. Μαρίας.

Μαζεύω τις σκέψεις και τις αναμνήσεις μου και κατεβαίνω να μαζέψω λίγο και την παραλία μας. Κυρία Ανδριανή μην ανησυχείς, όλα θα γίνουν όπως πρέπει είναι.

«Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε

τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους

παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε

ονόματα και βλέμματα και δρόμους»

(στίχοι Μιχάλης Γκανάς)

Σοφία Μπασκάκη