Από τη Θεοδώρα Δέδε και τον Μιχάλη Δέδε

Αρχοντική ψυχή…Κοσμοπολίτικη…Χορτάτη, ουσιαστικά, με ό,τι θετικό κουβαλά η λέξη…Με προσεγμένη αισθητική…Ενώνατε όλες τις ψυχοσυνθέσεις των λουόμενων και μας μετατρέπατε σε φωτεινές συνθέσεις…40 και χρόνια στην ίδια παραλία…Την είχατε τιθασεύσει σε … πισίνα!…Πώς να πιάσουμε βότσαλο – βότσαλο και να μηνύσουμε τα δυσάρεστα μαντάτα;…Πώς να μη σηκωθεί κύμα ταραγμένο, για να ενημερώσει την ακτή, θολώνοντας τα αγαπημένα σας εξωτικά, διάφανα τυρκουάζ νερά, που μοιραζόμασταν;;;…

Μαζί, κάτω από τον πρωινό, πάντα, ήλιο, ανασκαλεύαμε -με τόλμη και συγκίνηση- παρελθόν, ξεδιπλώναμε παρόν -από συνταγές λουκούλλειων γευμάτων, μέχρι ψυχοθεραπευτικές συζητήσεις και βαθυστόχαστα συμπεράσματα ζωής- και αποπειρόμασταν περιγραφή σχεδίων μέλλοντος -τόσο του απτού, όσο και του άπιαστου…Ο,τι λέγαμε, τόπαιρνε το κύμα και το ξέπλενε…Θυμόμασταν, περιγράφαμε, κλαίγαμε, γελάγαμε…Ολα με μία γαλήνια πραότητα, εκπεμπόμενη εκ των έσω σας, αλλά και μια εφηβική δροσιά, καθώς και σοφή ωριμότητα…Γιατί ήσασταν όλες οι ηλικίες, ταυτόχρονα…Μιλούσατε σε όλες τις ηλικίες, ταυτόχρονα…

Με μεγαλύτερη λατρεία όλων την οικογένειά σας, κλέβοντας λίγο περισσότερο μερίδιο απ’ αυτήν τη λατρεία τα εγγόνια και τα δισέγγονα…Αγάπη πολύτιμη σαν τα σπάνια κόκκινα κοράλλια…

Αλλά κι εμείς αλληλοεκτιμηθήκαμε…Χρειάστηκαν περίπου 15 χρόνια μουλιασμένα -αφού δεν θέλαμε, ποτέ, να βγούμε από τον αγαπημένο συνδετικό μας κρίκο, τη θάλασσα…Μέσα στην καθαρότητα των νερών και τα παιχνίδια τής ζωής και των καιρών, αγαπηθήκαμε, κατ’ ουσίαν, μέχρι τα άπατα ωκεάνια βάθη – χάρη σ’ εσάς…εμβάθυνα κι εγώ την κολύμβησή μου, ξεπερνώντας τα 70μ. από τη στεριά…- με μια άγραφη συγγενική αγάπη, σαν να προέκυψε ένα βαφτίσι συγγένειας, μέσα στα κύματα μιας θαλάσσιας κολυμπήθρας…

Και στην παραλία αγοράζαμε ρουχαλάκια από τις θαλασσινές collections, ανταλλάσσοντας γούστο και κομπλιμέντα…Απίστευτο δε, το ότι σχεδόν όλο το ανθρώπινο δυναμικό της παραλίας, στην ξηρά και τη θάλασσα, μαζευόταν γύρω σας, για να…απλώσει, καθημερινά, τα σέβη του, προς το σκιασμένο, από τα υπέροχα καπέλα, πρόσωπό σας…Σχεδόν όλοι οι λουόμενοι περνούσαν, για να καταθέσουν την ”καλημέρα” τους, το ενδιαφέρον τους, τα προβλήματά τους, κάνοντας θεραπευτική ανάληψη, από το ταμείο του ψυχικού αποθέματός σας, αισιοδοξίας και θετικότητας…

Ακόμη και τ’ όνομά σας, αγαπημένη μας Λ έ λ α, σαν ένας αγγελικός παφλασμός κύματος ακούγεται…Κι εσείς, σε ώρες γαλήνης κι απόλαυσης της θαλασσινής σας λατρείας, όταν όλα ήταν τέλεια, να χαίρεστε, αφήνοντας μελωδικά: ”Ω λα λα! Τι ωραία που είναι σήμερα! Τι Σεϋχέλλες, τι Μπαχάμες!…”…Θαυμαστικά στη σειρά σαν αναμμένα κεριά ως ευχαριστία προς τον Θεό για το μεγαλείο του!…

Το κύμα μάς έβγαλε και σε συναντήσεις στεριάς, όπου κι εκεί δοκιμαστήκαμε ως παρέα…Ακόμη κι εκεί, όμως, φέρνατε μια θαλασσινή, καθάρια, πάντα, μεγαλόκαρδη αύρα…Ποτέ επικριτικό λόγο δεν άκουσε θάλασσα και στεριά από το μελιστάλαχτο στόμα σας…Δοτικότητα αισθημάτων και μεγαλείο ψυχής τα συστατικά της…νοστιμότατης προσωπικότητάς σας…

Ακολούθησε ανταλλαγή επισκέψεων, συσκέψεων, σκέψεων…Ολα με επίκεντρο την ευγένεια της ψυχής…Πάντα, χωρίς ουδεμία προσποιητή προσπάθεια, όχι μόνο η ψυχή της παρέας, αλλά και η…παρέα της ψυχής…Τόσο ίδια, όπως και οι δικές μας χαμένες συγγενικές ευγενικές, δοτικές ψυχές…Λείπετε, ”ψίχα” της παρέας…Κάθε παρέας, αφού δαμάζατε και τους πιο δύσκολους χαρακτήρες…

Σαν να ήσασταν κομμάτι ψυχής από τις δικές μας ψυχές – τις αδελφικές…Αδελφική ψυχή -απίστευτο;;;…- για σχεδόν κάθε ψυχή…Κι αυτό, γιατί ήμασταν βέβαιοι, πως ξέρατε ότι, πια, εδώ είναι το ταξίδι και δεν το αναζητούσατε αλλού, αλλιώς, με άλλους…

Γι’ αυτό, πολύτιμε λίθε μας, Λέλα, πώς να μη σας ψάλουν τα κύματα, με χορωδoύς τα βότσαλα, όταν μάθουν ότι κολυμπάτε για άλλες πολιτείες: ”Εγια μόλα, έγια ΛΕΛΑ”;;;…Είναι σίγουρο πως θα κολυμπάτε, πια, στα πιο απάνεμα και μαγευτικά ακρογιάλια…Αλλά η δική μας παραλία θάχει χάσει την ψυχή της και το γάργαρο, βαθύ, εκ των εγκάτων της καρδιάς, γέλιο σας…

Παρά τις γεμάτες, ευτυχισμένες δεκαετίες τής ζωής σας, βλέπαμε ολοζώντανη, μπροστά μας, τη χαρά για ζωή μιας εφήβου, που έχει αφεθεί στον χαλαρωτικό παφλασμό της αισιοδοξίας και της ελπίδας…Αλλά, τώρα, που, ζούμε, άκοντες, το απίστευτο, δεν έχουμε καμία αγωνία για εσάς, γιατί θα βρίσκεσθε, πάντα, υπό την προστασία της λατρεμένης σας Αγίας Σκέπης, της ονειρικής, ιδιωτικής εκκλησούλας σας…

Με αυτήν την πεποίθηση, σας αποχαιρετούμε, μαζί με την ευχή για ”καλές θάλασσες…”, στη νέα σας υπόσταση… Από την παραλία μας, ήδη, λείπετε αφάνταστα κι αφόρητα…Παρότι, πάντα, στ’ αφτιά μας, όταν σας θυμόμαστε, θ’ αντηχεί αυτό το τόσο δοτικό -αν και με μεγάλο κόπο και πόνο ακουσμένο από το στόμα σας, ως τελευταίος δικός σας ήχος, σαν αποχαιρετισμός και ηθικοπνευματική κληρονομιά: ”Σας αγαπώ πολύ”!…Να είστε βέβαιη πως δεν υπάρχει τίποτα… μεγαλειωδέστερο αυτού, για να σας θυμόμαστε…Δεν θέλαμε να σας πούμε: ”Εμείς περισσότερο…”, γιατί δεν θέλαμε να σας κουράσουμε μ’ ένα ατέρμονο πινκγκ-πονγκ ”όχι εγώ”, ”όχι εμείς”…

Είμαστε σίγουροι πως, κάποια στιγμή θα βρείτε το σημείο της ένωσης του ουρανού και της θάλασσας, γιατί, αν όχι, εσείς, τότε κανείς άλλος, ουδέποτε…

Μετά από 40000…(ουκ έστιν αριθμός…) κύματα, είστε, πια, έτοιμη Γοργόνα για τα φουσκωτά σύννεφα των ουρανών…Αλλωστε, κι αυτά λευκά, αφρίζοντα κυματάκια είναι σε μια ουράνια θάλασσα….Σαν αντικαθρέφτισμα του ενός στο άλλο…Τόχετε…