“Μεταλλάξεις τραγικές”… Από τη Θεοδώρα Δέδε

 

Όταν η φυγή από μια τραγική πραγματικότητα,

γίνεται πραγματική τραγικότητα…

Όταν οι θάλασσες γίνονται ρουφήχτρες,

καταβροχθίζουσες εισπνοές – εκπνοές,

μετατρέποντάς τες σε φυσαλίδες θανάτου…

Επειδή παλάμες ανθρώπων χουφτώνουν τα σύγχρονα αργύρια,

πάνω από φυσαλίδες θανάτου…

(Δημιουργοί οι ίδιοι των φυσαλίδων θανάτου)…

 

Φυσαλίδων,

που στερούν τις ζωές

από τη μητέρα, που κρατά,

στη δική της παλάμη,

το ξερό κλαράκι-χεράκι,

το δικό της δεντράκι,

που θ’ άνθιζε σ’ αυτήν τη γη…

Που έκανε τ’ αδύνατα δυνατά,

για ν’ ανθίσει,

σε κάποια γη…

Πιο αισιόδοξη,

πιο ελπιδοφόρα,

πιο στεγνή – τι … πνιγμένη ειρωνεία – από δάκρυα και πόνους…

Που, ενώ του προσέφερε τη ζωή,

δεν μπόρεσε, παρά τ’ αδύνατα δυνατά, να του την διασφαλίσει…

 

Όταν, μέσα στα ερεβώδη νερά των θαλασσών,

το ανθρωπόμορφο τέρας,

ο ”καρχαριάνθρωπος” διακινητής της ελπίδας,

πνίγει

κάθε ελπίδα,

κάθε φως,

κάθε αισιοδοξία,

κάθε εμπιστοσύνη

και προσδοκία,

κάθε προοπτική…

 

Όταν κόβει το οξυγόνο,

σαν ρυθμιστής των ζωών,

με τα μακάβρια, πριονωτά, σαρκοβόρα,

”δοντάκια” του…

 

 

Τότε, γεμίζει, το ίδιο το τέρας, τις ματωμένες τσέπες του…

Τότε, αυτά τα τραπεζογραμμάτια, που τις γεμίζουν,

εικονίζουν τον Αδη…

Και αντιστοιχούν σε απόθεμα δολοφονικών ενστίκτων,

άδειων, ψυχικά, τσίγκων,

που νομίζουν πως είναι ”άνθρωποι”!…

”Ανθρωποι” – μυλόπετρες,

που συνθλίβουν κάθε τι ανθρώπινο…

 

Οι μεταλλαγμένες θάλασσες σε υγρά κοιμητήρια, όμως,

τα ξέρουν όλα!…

Είναι μάρτυρες κατηγορίας,

που η κατάθεσή τους είναι το ξέβρασμα

τής πιο απάνθρωπης αλήθειας…

 

ΟΤΑΝ πληρώνεις μια περιουσία,

για να σώσεις τη μοναδική σου περιουσία:

το δίποδο ”δεντράκι” σου,

από την τρομώδη πραγματικότητα,

για να γίνετε φυσαλίδες στα πένθιμα,

αβυσσώδη νερά,

πάνω σε λαμαρινοκούτια,

ετοιμοπαράδοτα για τον Αχέροντα,

”σε τούτο το τρομαχτικό ταξίδι του χαμού”…

 

ΟΤΑΝ άπληστες ψυχές χάνονται στην άπατη τσέπη τους,

κάποιες άλλες, εξ αιτίας τους, θα χαθούν

στα βάθη τού σύμπαντος του ανέλπιδου,

του δύοντος, μελανόχρωμου κόσμου…

Του, νεκρικά, μουλιασμένου κόσμου…

 

Και ΤΟΤΕ, τα ταξίδια είναι άνευ γυρισμού…

ΤΟΤΕ, τα ταξίδια είναι κοινού προορισμού,

ασχέτως συντεταγμένων…

Τότε, οι συντεταγμένες είναι, πάντα, κοινές:

Γεωγραφικό μήκος: (ανθρώπινη) άβυσσος…

Γεωγραφικό πλάτος: έγκλημα…