Η Γαλλία, με αφορμή το συνταξιοδοτικό, ζει μέρες γενικής εξέγερσης και αντίδρασης της κοινωνίας σε μια συντονισμένη Ευρωπαϊκή προσπάθεια μείωσης των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Μπορεί  όμως ο Μάης του ΄68 στη Γαλλία να συγκριθεί με την τωρινή εξέγερση, για την μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό του Μακρόν; Ζει η Γαλλία και η Ευρώπη μια νέα ιστορική στιγμή που θα γίνει σημαία και για άλλες χώρες, ώστε οι εργαζόμενοι να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και να μην καταλήξουν πιόνια στο όνομα του κέρδους της άκρατης καπιταλιστικής κοινωνίας;

Μια πρώτη ανάγνωση των γεγονότων θα μας έπειθε ότι, όπως και τότε, οι δύο εξεγέρσεις έχουν τον ίδιο πρόσημο. Εκφράζουν την αντίδραση στην ακραία πολιτική, τότε του Σαρλ ντε Γκώλ και σήμερα του Εμμανουέλ Μακρόν και ταυτόχρονα τη διάθεση της κοινωνίας για μετασχηματισμό. Αλλαγή πλεύσης της καπιταλιστικής λογικής του άκρατου νεοφιλελευθερισμού όπου, όλα γίνονται στο όνομα του κέρδους.

Οι πολιτικές διαφορές όμως που υπάρχουν ανάμεσα στις δύο εξεγέρσεις συνιστούν την ειδοποιό διαφορά. Όχι ο Μάρτιος του ΄23 δεν είναι ο Μάιος του ΄68 και μην εκπλαγούμε αν επόμενη Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας δούμε τη Λεπέν.

Τον Μάη του ’68 αρχικά κινητοποιήθηκαν μαθητές και φοιτητές, μετά οι εργάτες και στο τέλος ολόκληρη η Γαλλία. Ξεχύθηκαν στους δρόμους ζητώντας επιτακτικά να αλλάξει  το κοινωνικό πρότυπο της Γαλλίας. Ήταν μια παλλαϊκή εξέγερση χωρίς φυλετικές, πολιτιστικές, ηλικιακές, κοινωνικές διακρίσεις. Μια εξέγερση που αμφισβήτησε το κατεστημένο -θρησκεία, πατριωτισμό, πλήρη υποταγή και σεβασμό στην εξουσία- για μια μετάβαση από συντηρητικές θέσεις σε έναν κοινωνικό φιλελευθερισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Αίτημα ήταν η ισότητα, τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα, καθώς και η σεξουαλική απελευθέρωση. Ήταν μια μαζική πολιτικοκοινωνική εξέγερση που οδήγησε στη διάλυση της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης και την προκήρυξη εκλογών.

Στον Μάρτη του ΄23, με έναυσμα το συνταξιοδοτικό, η Γαλλική κοινωνία αναζητά και πάλι στο κέντρο των εξελίξεων να είναι ο άνθρωπος και όχι τα οικονομικά συμφέροντα και το κέρδος των πολυεθνικών. Ζητάει  επιτακτικά τη διασφάλιση των εργατικών δικαιωμάτων της για μια ανθρώπινη κοινωνία και όχι μια ρομποτική εργασιακή λογική που οδηγεί στην καταδυνάστευση του εργαζόμενου μέχρι τα βαθιά γεράματά του.

Μόνο που αυτή τη φορά συμμετέχουν μεν αριστεροί, αλλά οι ακροδεξιοί έχουν μαζική συμμετοχή, με μεγάλο ποσοστό των διαδηλωτών να είναι οπαδοί της Λεπέν.

Τότε το 1968 κατέρρευσε η Εθνοσυνέλευση και ο Σαρλ ντε Γκώλ αναγκάστηκε να προσφύγει σε εκλογές. Άσχετα εάν τις κέρδισε, είχε μπει ο σπόρος για μεγάλες κοινωνικές αλλαγές.

Σήμερα ο Μακρόν δεν κινδυνεύει, αλλά η εξέγερση των Γάλλων μπορεί να οδηγήσει επίσης σε μεγάλες κοινωνικές αλλαγές, όχι μόνο στη χώρα του Φωτός, αλλά και στο σύνολο της Ε.Ε., η οποία κινδυνεύει από την άνοδο της Ακροδεξιάς, εξαιτίας της αδυναμίας που δείχνουν οι Βρυξέλλες στην αντιμετώπιση σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων.

Με την άνοδο της Ακροδεξιάς στη Γαλλία, σαρώνει η «Εθνική Συσπείρωση». Όσοι λοιπόν ταυτίζουν τον Μάη του ΄68 με τον Μάρτη του ΄23 και ζητωκραυγάζουν το σήμερα, ας μην εκπλαγούν με το αύριο.