Του Ανδρέα Κάτσενου

Αλλάζουν όλα. Η ζωή μας πήρε άλλη ρότα. Ξαφνικά. Μέσα σε λίγες μέρες. Το σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το χθες. Η φετινή Μ. Εβδομάδα και το Πάσχα  δεν  μοιάζει σε τίποτα με ό,τι ξέραμε. Ζούμε  το Πάσχα της μοναξιάς. Της απομόνωσης. Της προσωπικής αυτοάμυνας.  Μακριά από δικά μας αγαπημένα πρόσωπα.

Το Πάσχα στο χωριό φέτος δεν θα το γευτούμε. Η έξοδος από τα μεγάλα αστικά κέντρα  στο χωριό, θα μείνει ανάμνηση. Το σούβλισμα στην αυλή η στο χωράφι με φίλους θα περιμένει. Η τσίκνα δεν θα μυρίσει στις γειτονιές και στα σοκάκια. Το Χριστός Ανέστη δεν θα ακουστεί στο προαύλιο της εκκλησίας. Και φυσικά δεν θα ανάψουμε τη άσπρη λαμπάδα μας.

Ο Ωρωπός δεν θα μετατραπεί σε μια πολύβουη πόλη. Τα εξοχικά δεν θα ανοίξουν. Οι παιδικές φωνές δεν θα δώσουν ζωή σε ξεχασμένες αυλές  και οι παραλίες δεν θα γεμίσουν χαρούμενα ανέμελα πρόσωπα. Οι οικογένειες δεν θα σμίξουν.

Όπως και τα γραφικά χωριά της Τανάγρας δεν θα ζήσουν το Πάσχα το Ελληνικόν στην εξοχή. Οι παππούδες δεν θα αγκαλιάσουν τα εγγόνια τους,  ούτε να παιδιά θα στολίσουν τον Επιτάφιο την Μ. Παρασκευή, με κρίνα και πασχαλιές. Και ο παπάς μόνος θα ψάλει τις Καταβασίες του Επιταφίου  και το Χριστός Ανέστη.  Χωρίς τη συμμετοχή των πιστών. Χωρίς τα πυροτεχνήματα.

Πληρώνουμε το τίμημα της παγκοσμιοποίησης. Ας είναι!  Η ανθρώπινη αξία είναι πέρα και πάνω από τις γιορτές. Ο άνθρωπος είναι το  σημαντικότερο που  έχει απομείνει.  Η κοινωνική αλληλεγγύη η συνοχή επιβάλει σεβασμό στα αυστηρά μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας  του κορονοιού που συγκλονίζει την ανθρωπότητα.

Όλα θα τα αντικαταστήσει η τηλεόραση και το διαδίκτυο.  Το κινητό, το tablet και ο υπολογιστής. Τα πάντα σε μια οθόνη. Σε ένα skype. Η αμεσότητα της επικοινωνίας έδωσε τη θέση της στην τεχνολογία. που έχει μπει στα σπίτια μας. Ένας ξένος  επισκέπτης ψυχρός και  απρόσιτος που, εξ ανάγκης, του επιτρέπουμε να καθορίζει τη ζωή μας. Που θέλει να αντικαταστήσει τις συνήθειες, τις αρχές και τις αξίες μας. Την ελληνική ζωντάνια. Τον ελληνικό  αυθορμητισμό, την παιδική ανεμελιά. Την οικογενειακή θαλπωρή.

Ας είναι. Αξίζει για να είναι του χρόνου ελπίζουμε όλα όπως παλιά. Που ελπίζουμε να έχει  επιστρέψει η κανονικότητα στη ζωή μας. Που θα   έχουμε κερδίσει τη μάχη με τον εφιάλτη που σκορπά, χωρίς διακρίσεις, τον θάνατο. Που ελεύθεροι θα μπορούμε να αγκαλιάσουμε δικά μας πρόσωπα, αγαπημένα και το χαμόγελο θα λάμψει   στα χείλη. Που δεν θα φοβόμαστε να μετακινηθούμε και να ξαναζήσουμε σαν Έλληνες πραγματικά ελεύθεροι. Όχι  ελεύθεροι  πολιορκιμένοι.

Ο δρόμος όμως είναι μακρύς. Η ανηφόρα δύσβατη. Οι στροφές πολλές και επικίνδυνες. Αλλά η ελπίδα παθαίνει πάντα τελευταία.  Ο άνθρωπος και αυτή τη φορά θα νικήσει. Θα βρεθούν τα αντιικά φάρμακα και το εμβόλιο. Ο κορονοιός θα είναι μια κακή ανάμνηση. Μια παρένθεση για να μας θυμίζει τις συνέπειες της άκρατης παγκοσμιοποίησης.

Τότε όλοι θα είμαστε διαφορετικοί. Πιο σοφοί. Πιο υποψιασμένοι. Με άλλες συνήθειες και τρόπους ζωής. Τα πάντα θα είναι αλλιώτικα. Η δουλειά, οι μετακινήσεις, οι διαπροσωπικές σχέσεις, η οικονομία, ο πλανήτης. Εμείς οι ίδιοι.

Τώρα όμως οφείλουμε να αντισταθούμε. Χωρίς να  αλλοτριωθούμε. Να παραμείνουμε άνθρωποι μα πάνω από όλα, άνθρωποι. Έλληνες με καρδιά και ψυχή και όχι καλοκουρδισμένα μηχανάκια στην υπηρεσία της τεχνολογίας και μιας απρόσιτης και παγωμένης επικοινωνιακής σχέσης ανάγκης.

Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε, όπως τόσες και τόσες φορές, στη μακραίωνη ιστορία μας. Με πίστη, θάρρος και υπομονή. Το ανέσπερο φως της Αναστάσεων ας λαμπρύνει τις καρδιές μας. Φέτος Μένουμε σπίτι για να χαρούμε τη ζωή που μας αξίζει, αύριο!

Καλή Ανάσταση σε όλους αδερφοί!