Γράφει η Σοφία Μπασκάκη, Δημοσιογράφος

Με τον πιο αποτυχημένο τρόπο τέθηκε το θέμα “Φεμινισμός” στο μάθημα της Έκθεσης στις φετινές Πανελλήνιες.

Οι μαθητές και οι μαθήτριες κλήθηκαν να εξεταστούν στο θέμα της βίας κατά των γυναικών και του φεμινισμού, όμως τα κείμενα που επέλεξε το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων.

Η επιλογή του κειμένου-συνέντευξης «Φεμινισμός και Νεοφεμινισμός» της δόκτορα Συγκριτικής Λογοτεχνίας Μελίντα Κανόν που δημοσιεύτηκε τον περασμένο Μάιο στην εφημερίδα «Το Βήμα», στις Πανελλήνιες Εξετάσεις, ξεσήκωσε έντονες αντιδράσεις, οι οποίες εστιάζονται στη διατύπωση περί «πάθους για θυματοποίηση». Μάλιστα το τμήμα του κειμένου που καταλαμβάνει η κριτική στο Νεοφεμινισμό, καταλαμβάνει μεγαλύτερο μέρος από αυτό που μιλάει για τη βία και τις διακρίσεις κατά των γυναικών.

Με βάση αυτό το κείμενο, οι αντιδράσεις υπήρξαν για τον τρόπο με τον οποίο έγινε η προσέγγιση του θέματος, σημειώνοντας πως αντί να προωθείται η διεκδίκηση της ισότητας, στοχοποιήθηκε ο αγώνας των γυναικών για βελτίωση της κοινωνικής θέσης τους, καθώς τονίζει ότι «ο νεοφεμινισμός οδηγεί σε σύγκρουση ανδρών και γυναικών, γεγονός καταστροφικό».

«Σήμερα, οι νεοφεμινίστριες προτάσσουν διαρκώς ότι οι γυναίκες είναι μια ομάδα θυμάτων, η οποία διατρέχει μονίμως τον κίνδυνο να υποστεί βία κάθε μορφής, όχι διακρίσεις εις βάρος τους αλλά βία, επειδή είναι γυναίκες. Αυτό το νέο ρεύμα εγγράφεται στο δημόσιο διάλογο περί ταυτοτήτων: είμαι γυναίκα, αυτή είναι η ταυτότητά μου. Και αυτομάτως, είμαι θύμα. Είναι τόσο έντονος αυτός ο διάλογος περί θύματος ώστε ενίοτε το να είσαι θύμα γίνεται εύσημο, πρόκειται για ιδεολογία που εκφράζεται ως “πάθος για θυματοποίηση”», σημειώνει σε άλλο σημείο το κείμενο, με βάση το οποίο εξετάστηκαν οι μαθητές της Γ’ λυκείου.

Η ανάδειξη και στηλίτευση των πατριαρχικών και μισογυνικών κοινωνικών πρακτικών που διέπουν τους κοινωνικούς σχηματισμούς, επιχειρείται να αντιστραφεί ως πάθος για θυματοποίηση των νεοφεμινιστριών.

Σε μια εποχή όπου οι γυναικοκτονίες και η έμφυλη βία είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, το Υπουργείο βρήκε ευκαιρία μέσω του θέματος της έκθεσης, να ξιφουλκήσει εναντίον του “σκυθρωπού” νεοφεμινισμού, αναπολώντας τον «χαρούμενο» παλιό καλό φεμινισμό, όπως αναφέρεται σε άλλο σημείο.

Πέτυχε αφενός να κερδίσει τα εύσημα προοδευτικότητας θίγοντας το ζήτημα των διακρίσεων και της βίας κατά των γυναικών κι αφετέρου να στοχοποιήσει-απονομιμοποιήσει την πιο ριζοσπαστική ή ίσως πιο ενοχλητική για κάποιους πτέρυγα του φεμινισμού.

Μελετώντας τα θέματα, από τη μια η Βία κατά των γυναικών και από την άλλη ο Φεμινισμός-Νεοφεμινισμός, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, αφού οι γυναίκες αυτοθυματοποιούνται είναι ακούσια και εκούσια θύματα. Μάλιστα. Θύτες και θύματα στο ίδιο καζάνι.

Φυσικά για όσους και όσες δεν το γνωρίζατε ο φεμινισμός είναι κίνημα χαράς, ενώ ο νεοφεμινισμός είναι καταστροφικός!

Αφού καταλήξαμε, πάμε τώρα να το πούμε στις γυναίκες που υποτιμήθηκαν, κακοποιήθηκαν, υπέφεραν, βιάστηκαν;

Αλήθεια, ποιος θα το πει στις μάνες όσων δολοφονήθηκαν;

Υ.Γ. Τραγική ειρωνεία… Το θέμα ταίριαξε «γάντι» στον Μπάμπη, που κλήθηκε να αναπτύξει τις απόψεις του για τη βία κατά των γυναικών… και γραπτώς.