Παραβατικότητα Ανηλίκων

      Είναι τρομακτικό το πόσο έχουν αυξηθεί τα περιστατικά της παραβατικής συμπεριφοράς των ανηλίκων στις μέρες μας. Καθημερινά ακούμε για ραντεβού μεταξύ συμμοριών για να «λύσουν τις διαφορές τους» με ξύλο, για κλοπές από ομάδες ανηλίκων, για εμπορία ναρκωτικών, για χρήση όπλων κ.λ.π. Κάνουν εγκλήματα που δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα εκείνα των ενηλίκων.

Ποια είναι λοιπόν αυτά τα παιδιά; Ας τα γνωρίσουμε καλύτερα. Έρευνες έδειξαν πως είναι παιδιά 14 – 18 ετών και προέρχονται κυρίως από οικογένειες με σοβαρές δυσλειτουργίες. Αυτές, μπορεί να είναι ορατές δηλαδή να έχουν οικονομικά ή/και ψυχοκοινωνικά προβλήματα (π.χ. γονείς εμπλεκόμενους με τον νόμο ή  εξαρτημένους από ουσίες ή/ και αλκοόλ ή φυλακισμένους). Επίσης μπορεί να είναι μη ορατές δυσλειτουργίες όπως για παράδειγμα να μην υπάρχει επικοινωνία των παιδιών με τους γονείς τους ή οι γονείς να εφαρμόζουν ένα αυταρχικό στυλ διαπαιδαγώγησης ή να είναι αδιάφοροι ή ανύπαρκτοι προς τα παιδιά τους.

Εκτός της δυσλειτουργικής οικογενειακής κατάστασης, οι μικροί παραβάτες δεν τα πάνε καλά και στο σχολείο. Έχουν πολύ χαμηλές επιδόσεις, πολλές απουσίες και αρκετές φορές το εγκαταλείπουν.

Είναι συχνό επίσης το γεγονός, οι ανήλικοι  να κάνουν χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών.

Αφού είδαμε το προφίλ τους, ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στην ερώτηση «τι τους οδηγεί στην παραβατικότητα»; Δυστυχώς είναι τόσοι πολλοί ο παράγοντες που ευθύνονται για το θέμα, που θα ήταν άστοχο από μέρους μας να προσπαθήσουμε να τους απαριθμήσουμε όλους. Επιπλέον, πληθώρα κοινωνικών θεωριών  προσπαθούν να εξηγήσουν το φαινόμενο. Ενδεικτικά αναφέρονται ο τρόπος που αλληλοεπιδρούν οι νέοι τόσο μεταξύ τους, όσο και με την κοινωνία, το περιβάλλον τους (γονείς, εκπαιδευτικούς, συγγενείς, φίλους κ.λ.π.) και την κοινότητα.

Σύμφωνα με τον Edwin Sutherland και τη θεωρία της συναναστροφής με διαφορετικές κοινωνικές ομάδες (differential association theory),  η εγκληματική συμπεριφορά μαθαίνεται κατά τη συναναστροφή με άλλα άτομα, μέσω της επικοινωνίας.

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Θα πρότεινα να δημιουργήσουμε σχολεία που να «αγκαλιάζουν» όλα τα παιδιά και ειδικά αυτά που δυσκολεύονται να ανταποκριθούν. Να τους δίνουν χώρο και χρόνο και να τους αναπτύσσουν δεξιότητες και διεξόδους έκφρασης, ούτως ώστε να μην αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την εκπαίδευσή τους.

Από την άλλη τα ΜΜΕ και τα social media παίζουν πια καθοριστικό ρόλο, τόσο στην ενημέρωση του κοινού (φορείς που μπορούν να απευθυνθούν για να λάβουν βοήθεια), όσο και για την επίδρασή τους στους νέους. Η «έξυπνη» χρήση των social media προκειμένου να ευαισθητοποιηθούν οι νέοι θεωρώ πως θα συνεισφέρει στην πρόληψη του φαινομένου.

Τέλος είναι καλή ιδέα η ενίσχυση της κοινωνικής μέριμνας και πρόνοιας για ανηλίκους που δεν έχουν υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον.

Αυτά για σήμερα, μέχρι την επόμενη συνάντησή μας, να περνάτε καλά γιατί το αξίζετε:

Πηγές:

  • http://crime-in-crisis.com/ο-ποινικός-στιγματισμός-του-ανηλίκου
  • https://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/ekke/article/viewFile/7351/7072.pd
  • https://www.encyclopedia.com/social-sciences/encyclopedias-almanacs-transcripts-and-maps/juvenile-delinquency-theories
  • https://theartofcrime.gr/old/oldartofcrime/old.theartofcrime.gr/index36c5.html?pgtp=1&aid=1278333587
  • Η Αγγελική Καρδαρά είναι Διδάκτωρ Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ ΕΚΠΑ, Φιλόλογος, Τακτική Επιστημονική Συνεργάτιδα Κέντρου Μελέτης του Εγκλήματος (ΚΕ.Μ.Ε.) & Επιστημονικά Υπεύθυνη του «Crime & Media Lab» ΚΕ.Μ.Ε. Πηγή: Propago.gr