Σοφία Μπασκάκη
Μόνο εκεί φυτρώνουν αλμυρές παπαρούνες,
στην ψίχα της ψυχής…
Κλάματα…
Πιο πάνω φύονται τα πικρά χαμαίμηλα,
στην ψίχα της σκέψης…
Λάθη…
Η μόνη γλύκα στην ψίχα της όσφρησης…
Γιασεμιά…
Και, κάποιες φορές, ένας παράδεισος -νοστιμιάς- στη γεύση…
Αρμονία…
Φύσης & φαντασίας…
Θεού και ανθρώπου…
Όλα αυτά με ζύμωσαν…
Έγινα ένα χιλιοζυμωμένο καρβέλι…
Κι όταν ακόμη περπατώ,
η σκιά μου το προδίδει…
Αλλαγή σχήματος…
Δεν αποδίδω σκιά
με χέρια, πόδια και κεφάλι…
Μια εύπλαστη μπάλα, ζυμαρένια, μ’ ακολουθεί…
Δεν μ’ ακολουθεί, απλά,
δεν αρκείται σ’ αυτό…
Είναι Εγώ!…
Και η αλήθεια είναι
πως μου έπεσε βαρύ το ζυμάρι μου…
Βάρυνε το σχήμα, αλλάζοντας το σουλούπι μου…
Και παρότι γεννήθηκα μ’ αλλήθωρα γόνατα,
πάντα, είχα ίσια περπατησιά…
Τώρα, σαν να βάρυνε κι αυτή,
σαν να μη μπορεί
να σηκώσει το βάρος του ζυμαριού μου
και να τρεκλίζει
σαν αρσιβαρίστας,
που θέλει να ”την βγει” στη φύση του,
αλλά το σώμα προδίδει όραμα και ψυχή…
Για να ελαφρύνει τούτο το ζυμαράκι,
μια διαρκή ανανέωση αρχειοθέτησης δεδομένων αναζητά…
Μα, κυρίως, μια ψυχική αποθήκευση -χωρίς απώλειες-
των εύθραυστων περιεχομένων,
φανταστικών και βιωμένων,
γιατί δίνουν μάχη το ένα να πάρει τη θέση τ’ άλλου…
Και ο πλάστης,
που είναι ο σχηματοποιός του ζυμαριού,
παραιτήθηκε,
γιατί το προζύμι ήθελε να επαναστατήσει
και να φουσκώσει τη ζύμη, από αλαζονική μαγιά
και παραλίγο -με τέτοια αναταραχή-
γλύτωσε την κατάληψη απ’ τα βελτιωτικά άλευρα…
Αλλά ανάμεσα σ’ αυτές τις μάχες και τους επίδοξους εισβολείς,
φοβάμαι μη χαθεί η ουσία τού ΕΙΝΑΙ…
Μην ξεθωριάσει ή τραυματιστεί το πεπραγμένο
και υπερισχύσει το ονειρεμένο
ωσάν βιωμένο
και το βιωμένο, σκεπασμένο με χρονική αχλύ,
μην ξεβάψει σαν όνειρο απατηλό…
Θυμάμαι, το ζυμάρι μου, που έλεγε πως, όταν μεγάλωνε,
θάθελε να γίνει ένα χωριάτικο ψωμί,
από σκληρό σιτάρι και χρυσοκίτρινο χρώμα…
Κι εκεί σταματούσαν οι φιλοδοξίες του…
Οχι ότι κι αυτό ήταν κάτι απλό…
Ομως, μόλις, διάβηκα έξω από έναν ξυλόφουρνο,
με τύλιξε η ευωδιά του πρόσφορου,
–ζυμωμένο απ’ τα χέρια μιας γιαγιάς, γεννημένα για να ζυμώνουν,
να ζυμώνουν τη ζωή,
γιατί ήξερε τη μυστική συνταγή:
να κάνει το όνειρο βίωμα και το βίωμα όνειρο!...-
το ενσυναισθάνθηκα
–ενημερώθηκα από την άμεσο δράση της ενδοεπικοινωνίας μου
για τα εσώτερα δρώμενά μου…–
και κατενόησα πως επηρεάστηκε,
ξαφνικά, μέσα από μια μυστικιστική τελετουργία,
η ψιχο-σύνθεση τού ζυμαριού μου,
από το ΑΝΤΙΔΩΡΟ-ΣΩΜΑ Του
και κάτι άλλαξε τη σύνθεση της ψίχας της ψυχής τού ζυμαριού μου…
Κάτι Υπεράνω…
Πέρα από τη χημεία…
Που συνετελέσθη κατά τη ζύμωση…
Θεός, άνθρωπος, ψυχή, σκέψη, φαντασία, φύση,
αναζήτησαν εντός μου την Αρμονία
– αν και δεν τολμώ να το σκεφτώ, γιατί με υπερβαίνει,
μήπως εγώ την αναζήτησα;;;…-
κι είχα την πεποίθηση πως ένα ΘΑΥΜΑ ΚΑΡΒΕΛΙ θα ψηνόταν
κι, επιτέλους, θάβρισκε σκοπό μεταμόρφωσης το ζυμαράκι μου
και θα πεντοβόλαγε ο τόπος…
