Για άλλο ένα καλοκαίρι, φλέγεται όλη η χώρα. Δεν θα μπω στη διαδικασία να συζητήσω για τις ευθύνες σε αυτό το άρθρο. Άλλωστε δεν έχει διαφορά εάν οι πυρκαγιές ήταν εμπρησμοί, εάν έφταιγε η κλιματική αλλαγή ή εάν ήταν αποτέλεσμα αμέλειας. Δεν έχει καμία απολύτως διαφορά για όλους εκείνους τους συνανθρώπους μας που κινδύνεψαν,  που έχασαν τους κόπους ολόκληρης της ζωής τους ή ακόμα και την ίδια τους τη ζωή.

Μπορεί τα «σχέδια εκκένωσης» που εφαρμόζει η κυβέρνηση στις πληγείσες περιοχές να έχει αποτρέψει την απώλεια ανθρωπίνων ζωών, αυτό όμως δεν μειώνει το πλήγμα αυτών που επιβίωσαν από τις πυρκαγιές. Όλων εκείνων που πάλεψαν με τις φλόγες, γνωρίζοντας πόσο μάταιο ήταν να καταφέρουν να σώσουν τα σπίτια τους. Όλων εκείνων που βρέθηκαν μέσα σε μία στιγμή στο δρόμο, χωρίς μια δεύτερη αλλαξιά ρούχα. Όλων εκείνων που ξέρουν πως η ζωή τους δεν θα είναι ποτέ πια ίδια μετά από αυτό.

Τι σκέψεις και τι συναισθήματα μπορεί να κουβαλάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Τον πανικό, το φόβο και την απόγνωση που βίωναν όσο προσπαθούσαν να σβήσουν τη φωτιά από τα σπίτια τα δικά τους και των γειτόνων τους, διαδέχτηκε η απελπισία για το μέλλον, ο θυμός για τους υπεύθυνους και το αίσθημα της ματαιότητας γιατί ότι προσπαθούσαν με κόπο να φτιάξουν τόσα χρόνια καταστράφηκε σε μια στιγμή.

Μετά το αρχικό σοκ λοιπόν, έρχεται το πένθος για όλα όσα το άτομο έχει χάσει. Κάθε μορφή πένθους αποτελείται από στάδια τα οποία περνάει ο άνθρωπος μέχρι να φτάσει στην αποδοχή της απώλειάς του. Το άτομο, καλό θα ήταν, να πάρει υποστήριξη από κάποιον ειδικό σε αυτή τη φάση της ζωής του. Στην περίπτωση που δεν καταφέρει να ξεπεράσει το τραύμα, θα το κουβαλάει μέχρι τη στιγμή που θα αποφασίσει να κάνει κάτι για αυτό. Το τραύμα θα πυροδοτείται σε κάθε περίπτωση που θα μοιάζει με την κρίση που το άτομο βίωσε. Ίσως λοιπόν να ήταν χρήσιμη η δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη των πληγέντων.

Μέχρι την επόμενη συνάντησή μας, να περνάτε καλά γιατί το αξίζετε!