Πως αυτά που λέμε, διαμορφώνουν αυτά που ζούμε!

Όπως μπορούμε να πούμε πως ο τρόπος που μιλάμε είναι αποτέλεσμα αυτών που βιώνουμε, έτσι  μπορούμε να ισχυριστούμε πως αυτό που βιώνουμε ή αισθανόμαστε επηρεάζεται από τη γλώσσα που χρησιμοποιούμε.

Η διαφορά των ανθρώπων από τα ζώα είναι ότι εμείς μπορούμε να φτιάξουμε σύμβολα που μας βοηθούν να δημιουργήσουμε τη γλώσσα. Για παράδειγμα αν σας πω τη λέξη «ψάρι» αμέσως θα σκεφτείτε ένα ψάρι. Βλέπουμε λοιπόν πως η γλώσσα δεν είναι μόνο ένα μέσο επικοινωνίας αλλά και ένας μηχανισμός που μας βοηθάει να συμβολίσουμε μέσα μας, την εξωτερική πραγματικότητα.

Έτσι εμείς επιλέγουμε τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσουμε για να εκφράσουμε τις όποιες δυσκολίες μας, οι οποίες όμως λέξεις καθορίζουν και τον τρόποι με τον οποίο θα τις βιώσουμε. Γιατί σκέφτομαι σημαίνει μιλάω από μέσα μου. Είναι τελείως διαφορετικό για παράδειγμα να πεις πως φοβάσαι να μπεις στο ασανσέρ από το να πεις «είμαι φοβιτσιάρης».

Η κάθε λέξη μπορεί να μας οδηγήσει στο να βιώσουμε μία κατάσταση για παράδειγμα να νιώσουμε αδυναμία, ανικανότητα, μελαγχολία κ.λ.π. Επιπλέον εάν το να χρησιμοποιούμε τραγικές εκφράσεις μας γίνει καθημερινή συνήθεια, ενδέχεται να μας χαλάσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας και όχι μόνο μία στιγμή.

Τι είναι χρήσιμο να κάνουμε λοιπόν;

  • Να μιλάμε για αυτό που μας συμβαίνει συγκεκριμένα.

Σαν να το περιγράφουμε σε κάποιον που δεν γνωρίζει τι έχει συμβεί και που πρέπει ακούγοντάς μας να σχηματίσει μια εικόνα από την περιγραφή μας. Είναι άλλο πράγμα το «δεν μπορώ να μπω στο ασανσέρ» και άλλο το «είμαι φοβιτσιάρης». Με τη δεύτερη φράση, κάποιος που με ακούει δεν μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς μου συμβαίνει.

  • Να αποφεύγουμε τη γενίκευση.
  • Να αποφεύγουμε τη μεγέθυνση του θέματος.

Μιλώντας για τη δυσκολία μας συγκεκριμένα, διευκολύνουμε τη λύση του προβλήματος.

Στην πραγματικότητα όταν έχουμε ένα πρόβλημα οι λύσεις που θα μπορούσαμε να προτείνουμε για αυτό, μπορεί να είναι εφικτές ή ανέφικτες, σύντομες ή χρονοβόρες. Το καλύτερο για εμάς είναι οι εφικτές και σύντομες. Για να το επιτύχουμε λοιπόν αυτό πρέπει αρχικά να ορίσουμε τη δυσκολία μας συγκεκριμένα και ρεαλιστικά. Στο παραπάνω παράδειγμα λοιπόν η λύση μας είναι το να μπορέσουμε να μπούμε στο ασανσέρ και καταλήγουμε σε αυτή εάν την έχουμε ορίσει ξεκάθαρα. Στην περίπτωση που είχαμε πει «είμαι φοβιτσιάρης», που είναι μία αφηρημένη δήλωσή της, προς ποια λύση θα προσανατολιζόμασταν;

Τέλος καλό είναι να θυμόμαστε πως οι λέξεις που χρησιμοποιούμε δεν επιδρούν μόνο πάνω στο βίωμά μας αλλά και στις σχέσεις μας με τους άλλους.

Μέχρι την επόμενη συνάντησή μας, να περνάτε καλά γιατί το αξίζετε!

Πηγή: Γ. Πιντέρης, 1997.