Δείκτες ατάραχοι ρολογιού,

φεγγάρια κι ήλιους θ’ αποδείξουν

σε τεταρτημόρια, ημικύκλια και κύκλους,

που κανείς δεν θα σβήσει,

στους αιώνες μιας θνητής μνήμης…

και για όσα ορκιζόσουν μόλις τώρα,

αύριο, την ίδια ακριβώς ώρα, σαν και τώρα,

κάποιου άλλου τις δοξασίες θα σου θυμίζουν,

που εσύ τις…δόξαζες,

το δευτερόλεπτο, που τα πίστευες, του δείκτη,

το βγάζεις ή αγνοούμενο ή σκάρτο…

Ο δείκτης θα περάσει επάνω απ’ την ώρα την άγια,

που ένα σπίτι σπιτικό θα γίνει,

μια ανάσα περισσότερη θα φέρει

και θα νομίζουν πως αυτή είναι μια χαρμόσυνη ώρα

και πως οι δείκτες γελάνε,

όμως, οι ώρες, πάντα, ανέκφραστες κυλάνε…

ικανές, λες, να ματώσουν καρδιά και λογική

κι όμως, στο έγκλημα, καμία, ποτέ, δεν έχουν συμμετοχή…

κι αν ζωγραφίζουν,

σαν ναρκωμένος δεν θέλεις να τελειώσουν

κι ας ο διαβήτης, που τους κύκλους κάνει,

σέρνει, κάποτε, πλερέζα

και ντύνει με δαύτη,

όπως κυλάει,

όλες τις ώρες,

όλο στο πένθος βουλιάζει, με το έτσι θέλω, το ρολόι,

κι ας ‘δείχναν οι ώρες

πως θά ‘πρεπε νά ‘ναι μια υπέροχη λιακάδα,

καλοκαίρι ντάλα

και σαν γαλάζιο απαστράπτον κόσμημα οι επιφάνειες των θαλασσών…

Γαλάζια πολύτιμα τόπια απ’ ατλάζια οι ωκεανοί,

που δύσκολα σημασία δίνουν στων ρολογιών τους δείκτες…

Ο χρόνος, πιστεύαμε, δεν βρίσκει δρόμο προς τα ‘κει…

Κι αν ίδιες οι διαδρομές,

οι ίδιοι δείκτες άλλα θα σημάνουν για τον καθένα…

Δισεκατομμύρια δευτερόλεπτα αναμετάξυ τους διαφορετικά…

Αλήθεια!…Οι χρόνοι δεν έχουν σημασία,

αλλά οι δείκτες γράφουν,

στο ολόιδιο γύρισμά τους,

του καθενός την ιστορία…

Στροβιλίζονται ανάμεσα στις διαδρομές των δεικτών

αναπνοές, σιωπές, ταραχές,

γλέντια, απολαύσεις, γεύσεις,

στριμώχνονται αρώματα, μνήμες,

διαγραφές..

Ηθελημένες και μη…

Σαν, κάποτε, να μη γύρισαν,

κύκλο να μη διέγραψαν ποτέ,

οι δείκτες στο μονότονο

– αλλά ουδέποτε…βαρετό –

στροβίλισμά τους…

Ταχυδακτυλουργοί οι δείκτες,

με τον μανδύα τους επάνω περνάνε από τις ώρες

και τις κάνουνε νανοδευτερόλεπτα

και τις κάνουνε αιώνες…

Υπηρέτες τριών αφεντάδων:

του τώρα, του πάντα και του σαν να μην έγινε ποτέ…

Άγιες οι ώρες και αμαρτωλές,

αυτές τις γράφουν τις ιστορίες

ή άνθρωποι ευθυνόφοβοι τούς τις χρεώνουν;;;…

Είναι γ-ραμμένες απάνω τους οι ιστορίες μας

ή εμείς τις έχουμε γ-ράψει κάτω απ’ τους δείκτες τους;;;…

Οι δείκτες δεν σταματούν να σχηματίζουν μεσημέρια,

με στρωμένα τραπέζια,

σ’ αυλές ή ακροθαλάσσια,

πολλά σερβίτσια,

που σερβίρουνε γέλια…

Για της στιγμής το ωραίο κάδρο και μόνο,

σαν να ξεγελάνε τον χρόνο,

που, με θράσος επαγγελματία απατεώνα, ξεγελάει τους πάντες…

Και όταν τα ρολόγια θα δακρύσουν

κι ύστερα να λιώνουν θ’ αρχίσουν,

σαν, του μέγιστου Νταλί, την έμπνευση,

την προφητική και θεία,

ο χρόνος τίποτα, πια, δεν θα ξέρει για το μετά… (S.Dali ”Persistence of memory”)

Οι ώρες θα στάξουν, θα συρρικνωθούν,

μπροστά στο άγνωστο θα υποκλιθούν

και θ’ αποχωρήσουν…

Τότε…Μόνο…

Τότε μόνο, οι δείκτες δεν θα,

όπως γύριζαν,

ξαναγυρίσουν…