Του Ανδρέα Κάτσενου

Η μάχη για την εκλογή νέου αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία, παρά τις  έντονες αντιπαραθέσεις, αναμένεται  να οδηγήσει στις εκλογές της 22ας Νοεμβρίου, που το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης θα κληθεί να ανοίξει μια νέα πολιτική σελίδα.

Οι τέσσερεις υποψήφιοι Ευ. Μεϊμαράκης,  Απ. Τζιτζικώστας, Κ. Μητσοτάκης και Αδ.  Γεωργιάδης κατά τη διάρκεια της κούρσας διαδοχής καλούνται, καταρχήν, να διασφαλίσουν, πρωτίστως, την ενότητα της παράταξης εν τη πράγμασι. Να αποφύγουν οξύτητες και, κυρίως, πράξεις που θα τραυματίσουν το κόμμα και  ενδεχομένως, μετά τις εσωκομματικές εκλογές, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ρήξεις και πιθανές διασπάσεις.

Η διαφύλαξη της ενότητας της παράταξης, εν μέσω εσωκομματικών διεργασιών, δεν είναι μια υπόθεση η οποία μπορεί να υλοποιηθεί μόνο μέσα από δηλώσεις ευγένειας, αλλά από μια σειρά ουσιαστικών ενωτικών πράξεων συνολικά των υποψηφίων αλλά και των επιτελείων τους. Και, πάντως,  μέσα από απόλυτα διαφανείς διαδικασίες εκλογής του νέου αρχηγού του κόμματος και εν δυνάμει μελλοντικού πρωθυπουργού της χώρας.

Την ενότητα δυνητικά μπορούν να την διασφαλίσουν όλοι οι υποψήφιοι αλλά, κυρίως, ο νυν αρχηγός του κόμματος κ Ευ. Μεϊμαράκης σε όλες τις φάσεις της εσωκομματικής διαδικασίας για την εκλογή του νέου Προέδρου. Το ρόλο  αυτό  στη πράξη τον έχει αναδείξει  ήδη ο κ Μεϊμαράκης ζητώντας ο ίδιος, με παρέμβασή του, από την ΚΕΦΕ απόλυτη διαφάνεια και πιστή τήρηση  του Καταστατικού. Όσοι επιχειρήσουν να αλλοιώσουν την εκλογική διαδικασία και να την «μπαχαλοποιήσουν» προσδοκώντας εκλογικά οφέλη είναι βέβαιον ότι θα βρουν απέναντι τους κάθε υγιώς σκεπτόμενου Νεοδημοκράτη.

Στις εκλογές της 22ας Νοεμβρίου πλανάται ένα έωλο κι αρκετά « απολιτίκ» δίλλημα μεταξύ «παλαιού και νέου».  Είναι ακριβώς αυτό το δίλλημα το οποίο πλήρωσε  η χώρα  με  την εκλογή Τσίπρα, κόστους 90 δις ευρώ για το τρίτο μνημόνιο, ώστε να αποκτήσει πρωθυπουργική διαπραγματευτική εμπειρία. Ένα βαρύ τίμημα που πληρώσουμε όλοι, θα σφραγίσει και θα καθορίσει το μέλλον των επόμενων γενιών.

Η μάχη ανάμεσα στο παλιό και το νέο και ποιος το εκφράζει είναι ένα ιστορικά αποδεδειγμένο «ψευδοδίλλημα». Ανάγεται στη σφαίρα της δημαγωγίας και του προσπορισμού πρόσκαιρων ωφελημάτων. Να θυμίσω  το ποίημα του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή Κ. Π. Καβάφη για τον Νέρωνα που αυτοκτόνησε στα 31 του αφού έκαψε τη Ρώμη. Αλλά και  έμπειρους οι οποίοι έμειναν στην ιστορία διαδραματίζοντας καθοριστικό ρόλο στη πορεία των χωρών τους όπως ο στρατηγός Ντε Γκολ, ο καγκελάριος Κολ, ο Γάλλος πρόεδρος Ζισκάρ Ντ Εστέν και ο εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Αυτό που χρειάζεται στη παρούσα κρίσιμη περίσταση το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και κατ’ επέκταση η χώρα δεν είναι πειραματισμοί σε πρόσωπα τα οποία επιχειρούν τώρα να αναδειχθούν πολιτικά και να σταδιοδρομήσουν μελλοντικά. Ούτε πρόσωπα τα οποία πουλώντας απολιτίκ στιλ θα γοητεύσουν με κάποιο «δήθεν» αντισυμβατικό  προφίλ τη νεολαία η εκείνους που αρνούνται να μετάσχουν στα κοινά. Ούτε κάποιον ο οποίος ακουμπάει στις πλάτες της άρχουσας οικονομικής νομενκλατούρας κι άγεται δίκην εκπροσώπου της.

Η Νέα Δημοκρατία καλείται να εκλέξει με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και καθαρά πολιτικά κριτήρια το νέο αρχηγό της. Με επίγνωση των κρίσιμων περιστάσεων. Οφείλει να αναζητήσει τον έμπειρο, τον γνώστη της πολιτικής πραγματικότητας, τον ηγέτη του σήμερα που θα μπορέσει να ενώσει και να εξορθολογήσει την παράταξη σε όλα τα επίπεδα. Εκείνον που με αποφασιστικότητα και μαεστρία θα ανοίξει νέους δρόμους εθνικής συνεννόησης. Που θα διαχειριστεί το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης απέναντι  στα επώδυνα μέτρα που πρόκειται να φέρει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στους πολίτες, αλλά κι εκείνον που θα χτίσει  τις κοινωνικές συμμαχίες για να επιστρέψει η Νέα Δημοκρατία στη φυσική θέση της που είναι η κυβέρνηση.

Τα χαρακτηριστικά αυτά συγκεντρώνει ο νυν Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Ευ. Μεϊμαράκης ο οποίος κουβαλάει στη πλάτη του μια μακρά πολιτική διαδρομή από την ΟΝΝΕΔ μέχρι την θεσμική θέση του Προέδρου της Βουλής κι  ανέδειξε τη πολιτική του ικανότητα να συνθέτει και να ενώνει αντίθετες απόψεις, ιδέες και θέσεις. Πρόσφατα παρέλαβε ένα κόμμα  υπό διάλυση στο 15% και με ενωτικές κινήσεις το οδήγησε στις εθνικές εκλογές στο 28,1%. Η Νέα Δημοκρατία όχι απλώς δεν διαλύθηκε,  αλλά απέδειξε ότι είναι ισχυρή πολιτική δύναμη η οποία καλείται να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στη πορεία του τόπου. Ήδη με την Κοινοβουλευτική παρουσία του, τόσο κατά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης όσο και στο νομοσχέδιο για τα προαπαιτούμενα, παρουσίασε και καθόρισε με σαφήνεια την αντιπολιτευτική τακτική του κόμματός του. Σκληρή μεν, αλλά με σαφείς συντεταγμένες  ασκώντας εποικοδομητική αντιπολίτευση προς όφελος των πολιτών και της χώρας.

Οι κ.κ Τζιτζικώστας, Μητσοτάκης και Γεωργιάδης έχουν τη δική τους πολιτική πορεία, αλλά σαφώς μέχρι σήμερα δεν έχουν να επιδείξουν ηγετικές ικανότητες τέτοιες που να τους εμπιστευτούν οι Νεοδημοκράτες το μέλλον της παράταξης. Οι πολιτικές θέσεις τους χαρακτηρίζονται είτε ασαφείς, είτε νεοφιλελεύθερες ,είτε αρκετά δεξιόστροφες, μακριά από το μεσαίο  ριζοσπαστικό κοινωνικό φιλελευθερισμό που πρεσβεύει η παράταξη και κατά συνέπεια δεν προσελκύουν ευρύτερες κοινωνικές ομάδες. Πολιτική βαρύτητα οι θέσεις τους έχουν, αλλά για επιμέρους  κομματικές η κοινωνικές ομάδες.  Όχι για το κομματικό η κοινωνικό σύνολο. Είναι προφανώς πολιτικοί  του μέλλοντος, αλλά όχι της παρούσας ιστορικής κομματικής και εθνικής συγκυρίας.

Και κάτι ακόμη εξίσου σημαντικό το οποίο κι ως σκέψη προκαλεί ερωτηματικά. Διαρχία σε κόμματα εξουσίας ιστορικά δεν έχει υπάρξει. Αναζητούμε το πρωτοποριακό, το αλλιώτικο ή απλώς ρίχνουμε στον αέρα τουφεκιές; Γιατί   τέτοιου τύπου δοκιμές είναι παρακινδυνευμένες, αβέβαιες πολιτικά, κι ενδεχομένως, διαλυτικές κομματικά.

Κατά συνέπεια οι καιροί ου μενετοί για πειραματισμούς και πολιτικούς ακροβατισμούς. Είναι η εποχή της σίγουρης πορείας σε χέρια ικανά με παρελθόν και προοπτική. Κι εκεί θα κριθούν αυτές οι εκλογές για το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.