6.12.2015
της Σοφίας Μπασκάκη
6 Δεκεμβρίου 2008… επτά χρόνια πέρασαν και η μνήμη είναι ακόμα νωπή από τον άδικο χαμό του «Πρίγκιπα», όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του, Αλέξη Γρηγορόπουλου. Μια κακιά στιγμή, μια νεανική αντίδραση απέναντι στην προκλητική «εξουσία», ήταν αρκετή για να οπλίσει το φονικό χέρι που αφαίρεσε τη ζωή του τόσο άκαρδα, τόσο στυγνά.
Σαββάτο βράδυ 6 Δεκέμβρη στα Εξάρχεια και το εφηβικό χαμόγελο του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου σβήνει για πάντα, καθώς πέφτει νεκρός από τα πυρά του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ο Αλέξης με την παρέα του βρίσκονται τη «λάθος στιγμή» στον «λάθος τόπο» και έρχονται σε φραστικές αντιπαραθέσεις με δύο ειδικούς φρουρούς, που εκείνη την ώρα περιπολούν την περιοχή.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά η είδηση σκάει σαν «βόμβα»… ο Αλέξης αφήνει την τελευταία του πνοή στο δρόμο, από τη σφαίρα του ειδικού φρουρού, η οποία διαπέρασε την εφηβική καρδιά του για να καρφωθεί στον 10ο θωρακικό σπόνδυλο. Ο θάνατος του ακαριαίος.
Ένας θάνατος που γέννησε πολλά αναπάντητα «γιατί», ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων. Η οργή για το αναπάντεχο και αδικαιολόγητο φονικό του Αλέξη Γρηγορόπουλου σιγοκαίει μέχρι και σήμερα με την αντίδραση του κόσμου να συμμετέχει σε συγκεντρώσεις στα Εξάρχεια «εις μνήμη» του δεκαπεντάχρονου παιδιού.
Τα θυμωμένα χρόνια της εφηβείας δεν πρόλαβαν να ωριμάσουν και να γίνουν συμβιβασμένα χρόνια ενός ενήλικα, γρανάζι του συστήματος που κάποτε μάχονταν.
Αλέξη έμεινες για πάντα στη μνήμη μας σαν ένας επαναστάτης με αιτία…