Στην εποχή του ΄30,  την μαγική εποχή που γεννήθηκε το Ρεμπέτικο τραγούδι, κάπου στις παλιές συνοικίες του  μας ταξίδεψε η μουσικοχορευτική παράσταση την οποία παρουσίασε, χθες, Κυριακή 15 Ιουλίου, η ΠΕ.Α.Π. Δήμου Λυκόβρυσης-Πεύκης στις Παλιές Φυλακές Ωρωπού, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Πολιτιστικό Καλοκαίρι 2018» του Ν.Π.Δ.Δ. Πολιτισμού & Περιβάλλοντος Δήμου Ωρωπού.

Χορός, τραγούδι, κέφι και αναμνήσεις πλημμύρισαν το χώρο, ο οποίος από νωρίς είχε κατακλυστεί από εκατοντάδες θεατές οι οποίοι ήθελαν να απολαύσουν την παράσταση.

Να σιγοτραγουδήσουν παλιά αγαπημένα τραγούδια από μεγάλους βάρδους του ελληνικού τραγουδιού που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο μουσικό χώρο της πατρίδας μας.

Η Σμύρνη, ο Πειραιάς, η Θεσσαλονίκη ξαναζωντάνεψαν μέσα από παλιούς ήχους. Μια άλλη εποχή μας γέμισε νοσταλγία για τα περασμένα.

Ήταν μια ωραία παράσταση που συγκίνησε και γοήτευσε τους θεατές με υπέροχες μουσικές φωνές, κοστούμια της εποχής και την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ΄30, που έδιναν μια άλλη διάσταση στο χώρο.

Λίγα λόγια για το Ρεμπέτικο

Το ρεμπέτικο τραγούδι είναι το ελληνικό αστικό τραγούδι στη απαρχή του. Εξελίχθηκε μέσα από την ελληνική μουσική παράδοση, του δημοτικού τραγουδιού και των κλέφτικων από τους κατοίκους των ελληνικών πόλεων. Τα πρώτα ρεμπέτικα ακούσματα άρχισαν να σημειώνονται στην Αθήνα στις φυλακές του Μεντρεσέ το 1834 τα λεγόμενα “μουρμούρικα”. Την ίδια εκείνη εποχή οι Βαυαροί προσπαθούσαν να εισάγουν στη τότε αθηναϊκή κοινωνία τις καντρίλιες και την πόλκα. Αντίθετα στη πλατεία του Ψυρρή τα μουρμούρικα, και τα σεβνταλήτικα άρχισαν να βρίσκουν ανάπτυξη.

Στις αρχές του 1900 τα ρεμπέτικα αποτελούσαν το λαϊκό τραγούδι των φτωχών συνοικιών των κυριοτέρων πόλεων. Την ίδια εποχή εμφανίζονται στον Πειραιά ως πρωτορεμπέτικα τα λεγόμενα “γιαλάδικα”, που πήραν τ΄ όνομά τους από τη συχνά επαναλαμβανόμενη λέξη “γιάλα -γιάλα” ή “αμάν γιάλα” ή “γιαλελέλι”. Μετά το 1922 έγινε μίξη των τραγουδιών μ΄ εκείνα της Μικράς Ασίας και του Βοσπόρου, με έντονη την εμφάνιση του αμανετζίδικου λαϊκού τραγουδιού. Τότε εμφανίζονται και τα περισπούδαστα του είδους Καφέ Αμάν όπου το ρεμπέτικο τραγούδι άρχισε ν΄ αναπτύσσεται ευρύτατα μέχρι το 1936 όταν και απαγορεύτηκαν θεωρούμενα ως τουρκοειδή. Σημειώνεται πως ένα χρόνο πριν το 1935, τα αμανετζίδικα είχαν απαγορευτεί στη Τουρκία θεωρούμενα ως κατάλοιπο ελληνικό μουσικό είδος.

Το 1922 είναι η χρονιά της Μικρασιατικής καταστροφής την οποία ακολουθεί η αναγκαστική πλέον ανταλλαγή πληθυσμών, σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης. Πολλοί μικρασιάτες εγκαθίστανται στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας φέρνοντας από εκεί τις μουσικές τους παραδόσεις. Αυτή την περίοδο η θεματολογία του ρεμπέτικου περιλαμβάνει κυρίως ερωτικά (όπως σε όλες τις μουσικές) αλλά και μάγκικα τραγούδια (π.χ. τραγούδια της φυλακής, ναρκωτικά).

Το 1932 κυκλοφορούν οι πρώτες ηχογραφήσεις τραγουδιών από τον Μάρκο Βαμβακάρη. Μέχρι το ’41 εμφανίζονται οι περισσότεροι από τους κλασικούς συνθέτες και τραγουδιστές του ρεμπέτικου τραγουδιού στη δισκογραφία, όπως ο Στράτος Παγιουμτζής, ο Δημήτρης Γκόγκος ή Μπαγιαντέρας, ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ο Απόστολος Χατζηχρήστος, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Μανώλης Χιώτης, ο Στελλάκης Περπινιάδης, η Ρόζα Εσκενάζυ και πολλοί άλλοι.

Το 1936 ξεκινάει η δικτατορία του Μεταξά και επιβάλλεται λογοκρισία. Αναγκαστικά η δισκογραφία προσαρμόζεται και οι αναφορές σε ναρκωτικά, τεκέδες κ.λ.π. εκλείπουν από τις ηχογραφήσεις.

Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι με τη κήρυξη του πολέμου το 1940 τελείως αυθόρμητα οι ρεμπέτες της εποχής έγραψαν αρκετά αξιόλογα ρεμπέτικα τραγούδια για τη νίκη που αν και δεν απαγορεύτηκαν επισκιάστηκαν από εκείνα του ελαφρού τραγουδιού, όπως χαρακτηριστικά τέτοια ήταν “Ο Μάρκος φαντάρος” (Μ. Βαμβακάρη), “Τους Κενταύρους δεν φοβάμαι”, “Στης Πίνδου τα βουνά”, “Γλυκό νά’ναι το βόλι”, (και τα τρία του Μπαγιαντέρα), “Τον πόλεμο μας κήρυξες” (του Καρίπη), “Θα πάρω το τουφέκι μου” (του Κηρομύτη), το σατυρικό “Αν φύγουμε στο πόλεμο μικρό μου Χαρικλάκι” που ίσως να είναι και προπολεμικό, κ.ά. Κατά τη διάρκεια όμως της κατοχής (1941-1946) οι ηχογραφήσεις σταματούν.

Κορυφαία προσωπικότητα του ρεμπέτικου αναδεικνύεται αυτή την περίοδο ο Βασίλης Τσιτσάνης. Μετά την απελευθέρωση το ρεμπέτικο αρχίζει να καταξιώνεται ως λαϊκή μουσική ευρείας αποδοχής και βγαίνει από το περιθώριο. Εμφανίζονται νέοι τραγουδιστές όπως η Σωτηρία Μπέλλου. Οι περισσότεροι μελετητές θεωρούν ότι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’50 το ρεμπέτικο, στη γνήσιά του μορφή, πεθαίνει και δίνει τη θέση του σε μια νεώτερη μορφή του ρεμπέτικου το λεγόμενο αρχοντορεμπέτικο το οποίο και άνοιξε το δρόμο της ευρύτερης πλέον αποδοχής του λαϊκού τραγουδιού.

Στη δεκαετία του ’60, αρχίζει η εποχή της ‘πρώτης αναβίωσης’ του ρεμπέτικου, όπου και επανηχογραφούνται παλαιότερες επιτυχίες και εκδίδονται μελέτες πάνω στο θέμα και ανθολογίες τραγουδιών, από συγγραφείς όπως ο Ηλίας Πετρόπουλος και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, βιογραφίες ρεμπετών, ενώ γίνονται και αρκετές νέες ηχογραφήσεις (την πρώτη “μελέτη” όμως έχει παρουσιάσει ο Μάνος Χατζιδάκις ήδη μετά την κατοχή). Όμως από το 1944 ο Νίκος Σκαλκώτας θα εισάγει τη ρεμπέτικη μουσική στην Ελληνική συμφωνική δημιουργία: πρόκειται για το κονσέρτο για δύο βιολιά όπου εντάσσει, στο δεύτερό του μέρος, το Θα πάω εκεί στην Αραπιά του Βασίλη Τσιτσάνη. Τον επόμενο χρόνο ο συνθέτης Γιάννης Α. Παπαϊωάννου θα χρησιμοποιήσει σε δικό του συμφωνικό έργο, τον ΄΄Βασίλη Αρβανίτη,΄΄ ένα ζεϊμπέκικο.

(Με πληροφορίες από “Μουσικές Διαδρομές)