Γράφει η Σοφία Μπασκάκη, Δημοσιογράφος

Τη «σύνταξη στα 74», τη θες! Και την παθαίνεις… αν δεν πεθαίνεις από τη «16ωρη εργασία»!

Και γιατί να μη δουλέψεις δηλαδή ως τα 74; Κανένας τεμπέλης είσαι για να κάθεσαι και να σε πληρώνει το δύσμοιρο το κράτος; Οι συνθήκες ζωής καλυτέρευσαν και το προσδόκιμο ζωής μεγάλωσε, είπαν οι σοφοί. Τι θέτε πια, αιωνόβιοι καλοπερασάκιδες να γίνετε; Όχι, εκεί, θα ψοφήσετε με 16ωρη εργασία και σύνταξη στα 74!

Μια φορά κι έναν καιρό, κάποιοι τυχεροί, τα παλιά τα χρόνια, κατάφεραν να δουλεύουν για να ζήσουν. Εσύ θα ζεις για να δουλεύεις. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εσύ χειρότερα!

Παραλήρημα. Δικό μου ή της Κυβέρνησης; Με τους νέους νόμους που προσπαθεί να περάσει νυχοπατώντας, μη πάρει χαμπάρι κανείς και αντιδράσει… Ο Υπουργός Εργασίας επικαλέστηκε μάλιστα και θετικά επιχειρήματα για να πλασάρει τα «μαντάτα». Είναι για το καλό σου, όπως προσπαθούν να σε πείσουν! Πάντως εντύπωση προκαλεί το γεγονός πώς όχι μόνο στην παρούσα κυβέρνηση αλλά και στις προηγούμενες, κανείς υπουργός δεν σκέφτηκε την ανάγκη ο εργαζόμενος να μπορεί να ζει με μία μόνο δουλειά, χωρίς να χρειάζεται να εργάζεται ακατάπαυστα για να ζήσει.

Είναι κι αυτό «σημείο» του καιρού μας θα μου πεις, τον κακό τους τον καιρό θα σου πω εγώ! Υπό όρους και προϋποθέσεις θα ισχύουν αυτά, θα μου πεις. Ξέρω, ξέρω… Η «σύνταξη στα 74» δεν θα είναι κανόνας, θα είναι το ύστατο όριο. Αν βαριέσαι να κάθεσαι μετά από 30-40 χρόνια εργασίας, θα επιλέγεις να δουλέψεις και στα γεράματα για να μην πλήξεις. Ξέρω, ξέρω… η «16ωρη εργασία» θα είναι προαιρετική για να αυξήσεις το εισόδημα σου, γιατί είσαι και άπληστος συν τοις άλλοις, δεν θα σε υποχρεώνει το αφεντικό για να μην απολυθείς.

Ξέρω, ξέρω… κανείς δεν σε ρώτησε. Αποφασίζουν για εσένα, χωρίς εσένα θα μου πεις. Πολύ συγκινητική η ιστορία σου αλλά στέρεψα από δάκρυα. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο «θέλω» σου. Λοιπόν, τη «σύνταξη στα 74» και τη «16ωρη εργασία»  τα θες. Αυτό είναι μια θλιβερή διαπίστωση. Αν δεν τα θες, θα βγεις στο δρόμο να τα πολεμήσεις. Αν δεν τα θες, θ’ απαιτήσεις να μπουν θεμέλια για μια κοινωνία που θα είναι ενάντια στους μισθούς πείνας, θα μπορεί και θα ζητάει την προστασία των εργατικών δικαιωμάτων, ανθρώπινο ωράριο εργασίας και σύνταξη νωρίτερα.

Η αναμονή για ουρανοκατέβατες «καλύτερες μέρες», με κυβερνητικές πρωτοβουλίες, είναι σκέτη μοιρολατρία και αυταπάτη συνάμα. Μα αν είναι δυνατόν! Σε δημοκρατία ζούμε! Κακή, κουτσή, στραβή, είναι δημοκρατία και βασίζεται σε ένα  μόνιμο διάλογο. Τις κυβερνήσεις τις ελέγχεις με την ψήφο σου και τούτη εδώ την επιβράβευσες κι όλας! Δεν αφήνεσαι στο έλεος των αποφάσεων τους. Διαπραγματεύεσαι. Διαμαρτύρεσαι. Οργανώνεσαι. Διαδηλώνεις. Ζητάς. Απαιτείς. Αλλιώς τα θες…

Για να τα βάλουμε σε μια σειρά, να μπορέσει να τα χωρέσει ο νους… Οι συνταξιούχοι του σήμερα πληρώνονται από τους εργαζόμενους του σήμερα. Ή απ’ τις επενδύσεις του χθες. Μάντεψε τι δεν έχει η Ελλάδα σήμερα. Μάντεψε τι δεν είχε η Ελλάδα χθες.

Σαν να αρχίζω να καταλαβαίνω κάπως… το πράγμα είναι πολύ απλό και λειτουργεί ως εξής. Η σύνταξη στερεί πλούτο. Η εργασία τον παράγει. Ο καπιταλισμός χρειάζεται χέρια. Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός καλπάζει. Το πιάνεις;