Του Ανδρέα Κάτσενου

Το ελληνικό ποδόσφαιρο βουλιάζει. Ζει τη δική του Πομπηία.  Κάθε μέρα που περνά γίνεται όλο και πιο αναξιόπιστο. Οι σοβαροί οπαδοί των μεγάλων ομάδων γυρίζουν την πλάτη τους στη ποδοσφαιρική διαπλοκή αποστασιοποιούνται και απολαμβάνουν άλλα πρωταθλήματα από τον καναπέ τους όπου και θέαμα υπάρχει και σαφώς λιγότερη ασχήμια.

Το θρίλερ με την διεξαγωγή του φετινού τελικού του Κυπέλλου Ελλάδας στο Πανθεσσαλικό  στάδιο  είναι η θρυαλλίδα  της καταρράκωσής του. Κάποιοι εγκέφαλοι το οδήγησαν στο προθανάτιο ρόγχο γιατί δεν ήταν σε θέση να σκεφτούν τα αυτονόητα. Αυτά που είναι η αφετηρία για να ορίσεις έναν αγώνα σε κάποιο γήπεδο. Την ασφάλεια των θεατών, των ποδοσφαιριστών και των διαιτητών. Στην Ελλάδα αυτά είναι αστειότητες. Προφανώς άνευ σημασίας.

Βεβαίως όλα αυτά έρχονται ως τραγική συνέχεια του βεβαρημένο παρελθόντος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Οι παράγκες, τα στημένα παιχνίδια, οι «ακριβοθώρητες» διαιτησίες τύπου… Κύζα, οι υποβιβασμοί και οι αφαιρέσεις βαθμών ομάδων που αδυνατούν να πληρώσουν τους ποδοσφαιριστές  είναι μερικά από όσα κατατρέχουν το πιο αγαπητό άθλημα στη χώρα μας.

Είναι, επίσης, αλήθεια ότι οι μεγάλοι «ευεργέτες» του παρελθόντος οι οποίοι  έβαζαν βαθιά το χέρι στη τσέπη για να συντηρήσουν τις ομάδες τους  τύπου… Νταιφά, Βαρδινογιάννη, Μπάρλου, Φιλίππου, Παντελάκη, Κόκκαλη, Ζαφειρόπουλου κ. ά. σήμερα δεν υπάρχουν. Στη θέση τους έχουν εμφανιστεί νέοι «ευεργέτες» όπως … ο Μαρινάκης, ο  Ιβάν Σαββίδης, ο Μελισανίδης και φυσικά ο Αλαφούζος με την Παναθηναϊκή Συμμαχία,  τα περίφημα σχήματα λαϊκής βάσης, καταδικασμένα εκ προοιμίου σε αποτυχία αλλά   και οι δορυφόροι τους οι οποίοι επιχειρούν να αλλάξουν το status quo του ποδοσφαίρου.

Ακόμη πρέπει να σημειώσουμε ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο στα χαρτιά, τουλάχιστον, έχει γίνει επαγγελματικό. Οι ομάδες είναι επιχειρήσεις, ανώνυμες εταιρίες και οι ιδιοκτήτες τους επιθυμούν από τη συμμετοχή τους σε αυτές  κέρδη. Άμεσα η έμμεσα.

Υπάρχει η περίφημη Σούπερ  Λίγκα που θεωρεί ότι καθορίζει τα πάντα ως διοργανώτρια αρχή του πρωταθλήματος. Αλήθεια ποιού ακριβώς πρωταθλήματος;. Α… και η ΕΠΟ που προσπαθεί να επιβιώσει αλλά που κανένας δεν έχει καταλάβει τι θέλει, ποιος είναι ο ρόλος της και που θέλει να οδηγήσει  το ελληνικό ποδόσφαιρο. Γνωστές οι  ιστορίες με το Προεδρείο της και τις εκλογές. Τρίζουν τα κόκκαλα του αείμνηστου Κ. Τριβέλλα με όσα διαδραματίζονται.

Μέσα σε αυτόν το ιδεατό κόσμο της διαπλοκής και της διαφθοράς με το ανύπαρκτο θέαμα και τις ανεκδιήγητες διαιτησίες, τους μισθοφόρους ποδοσφαιριστές που έρχονται στη χώρα μας, ως μάγοι και θαυματοποιοί κάθε χρόνο κάποιοι μιλούν για πρωτάθλημα, Κύπελλο, και έξοδο των ομάδων μας στην Ευρώπη. Κοντόφθαλμοι ονειροπόλοι του χάους που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Καμία σημασία δεν έχει ποιος θα είναι αύριο το βράδυ ο νέος Κυπελλούχος Ελλάδας στο ποδόσφαιρο, όταν αυτό σβήνει. Όταν καμία υπόθεση διαφθοράς δεν έχει φτάσει ακόμα στις αίθουσες των δικαστηρίων, όταν αλληλοκατηγορούνται οι ομάδες- εταιρίες για στημένα παιχνίδια,  όταν οι μισές ομάδες δεν ξέρουν σε ποια κατηγορία θα αγωνίζονται του χρόνου. Όταν η ΚΕΔ ζει το δικό της όνειρο με πρόσωπα βγαλμένα από το χρονοντούλαπο της αλήστου μνήμης ιστορίας για να εξυπηρετούν ιδιοτελείς σκοπούς. Αλήθεια ο  Κύρος Βασσάρας; Και τι θέλουν πρώην διεθνείς διαιτητές να γίνονται πρόεδροι ομάδων.

Δεν φταίει ούτε ο ΠΑΟΚ ούτε η ΑΕΚ. Φταίνε όσοι διοικούν το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και η Πολιτεία που το παίζει πότε Άννας και πότε Καϊάφας κι ενίοτε Πόντιος Πιλάτος.  Για αυτό μια είναι η λύση: Κλειστόν επ αόριστον και όλα από μηδενική βάση. Για να μην φτάσουμε στο σημείο να θρηνήσουμε θύματα άνευ λόγου και αιτίας και να μην διασυρόμαστε διεθνώς από τους ανεγκέφαλους που το μόνο που επιζητούν είναι οι καρέκλες της αυτοπροβολής τους.

Δεν είναι κρίμα!