Είναι καιρός τώρα που προσπαθώ να καταπολεμήσω την επιθυμία μου να σχολιάσω την επικαιρότητα. Έτσι, είναιη πρώτη φορά που μοιράζομαι τις σκέψεις, τις αγωνίες και τους φόβους πουμου έχει προκαλέσει η κατάσταση.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απότην αρχή. Έχουμε μία γυναίκα πουκατηγορείται για τη δολοφονία του παιδιού της. Εδώ η λέξη κλειδί είναι «κατηγορείται»! Βασική δικονομική αρχή είναι το «in dubio pro reo», δηλαδή το τεκμήριο της αθωότητας. Όλοι οικατηγορούμενοι είναι αθώοι μέχρι να αποδειχτεί η ενοχή τους. Και μάλιστα, όπως οι δικηγόροι γνωρίζουν πολύ καλύτερα από εμένα, υπάρχουν τριών ειδών δικαστικές αποφάσεις. Οι οριστικές, οι τελεσίδικες και οι αμετάκλητες. Μέχρι λοιπόν να υπάρξει αυτήη αμετάκλητη απόφαση, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ενοχή.

Τώρα επειδή γίνεται πολύς λόγος για την πιθανή ψυχοπαθολογία της κατηγορουμένης, θα πρέπει να κάνουμε το διαχωρισμό της ψυχικής διαταραχής και του καταλογισμού.

Ο καταλογισμός λοιπόν αφορά στην ικανότητα του ατόμου που κατηγορείται, να κατανοήσει τις έννοιες νόμος κι άδικο, καθώς και τις ειδικές έννοιες που συνδέονται με το έγκλημα που διέπραξε π.χ. θάνατος.

Υπάρχει ο πλήρης καταλογισμός, ο μειωμένος και το ακαταλόγιστο. Η πραγματογνωμοσύνη για το άτομο γίνεται από Δικαστικό Ψυχίατρο ή Ψυχολόγο αλλά τη γνωμοδότηση κάνει ο δικαστής, ο οποίος έχει και την τελική απόφαση.

Αναφορικά τώρα με τη διάγνωση για την ψυχική υγεία του/της φερόμενου/ης δράστη/τριας, αυτό που αρχικά πρέπει να γίνει σαφές είναι πως το γεγονός ότι ένα άτομο πάσχει από κάποια ψυχική νόσο, δεν το καθιστά άτομο μειωμένου καταλογισμού. Οι απόψεις αυτές διαιωνίζουν το στίγμα περί «επικίνδυνων ψυχασθενών» και μόνο ζημιά μπορούν να προκαλέσουν διότι αποτρέπουν τα άτομα που αντιμετωπίζουν κάποιες ψυχικές δυσκολίες από το ν’ αναζητήσουν λύση στο πρόβλημά τους.

Οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας έχουν τρόπους να εξηγήσουν ή να ερμηνεύσουν την ανθρώπινη συμπεριφορά. Όμως είναι ανεύθυνο, επικίνδυνο, αντιδεοντολογικόκαι στιγματιστικό να γίνονται διαγνώσεις σε άτομα που δεν έχουν επαγγελματική σχέση μαζί τους. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι υποθέσεις (κι αυτό με μεγάλη προσοχή).

Ο λόγος που υπάρχουν οι κανόνες δεοντολογίας είναι η προστασία όλων: των επιστημόνων, του κόσμου και κυρίως της επιστήμης της ίδιας.

Και μιλάω για τους ειδικούς, σκεφτείτε λοιπόν πόσο επικίνδυνες είναι οι αναφορές σε «διαγνώσεις» από μη ειδικούς!

Πριν κλείσω για σήμερα θέλω να μοιραστώ την ανησυχία μου για την ανθρωποφαγία που παρατηρείται το τελευταίο χρονικό διάστημα, από την οποία δεν εξαιρείται και η συγκεκριμένη κατηγορούμενη και η οικογένειά της. Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο δεν είναι εκείνη και το ενδεχόμενο έγκλημά της (αν αποδειχτεί η ενοχή της θα πληρώσει για αυτό), αλλά όλοι αυτοί οι άνθρωποι που παρατάνε τις δουλειές και την οικογένειά τους (αν δεν παίρνουν και τα παιδιά τους μαζί!) και πάνε είτε έξω από τα δικαστήρια, είτε έξω από το σπίτι της

για να λιντσάρουν. Ένα σύνολο ανθρώπων που έχει μετατραπεί σε όχλο που ξερνάει θυμό και κατάρες χωρίς να έχει κάποιο σκοπό πέρα από την εκτόνωσή του. Κι αναρωτιέμαι εάν τους προσκαλούσα όλους αυτούς να διαθέσουν τον ίδιο χρόνο για να βοηθήσουν τρία παιδιά θα το έπρατταν; Μήπως τελικά θα πρέπει κι εμείς να δούμε που απευθύνουμε το θυμό μας και για ποιο λόγο;

Αφήνοντάς σας με αυτό τον προβληματισμό, σας χαιρετώ μέχρι την επόμενη φορά που θα μιλήσουμε για την πειθαρχία και τα όρια, γιατί εσείς το ζητήσατε!

Μέχρι την επόμενη συνάντησή μας, να περνάτε καλά γιατί το αξίζετε!