Γράφει η Σοφία Μπασκάκη, Δημοσιογράφος
Καίγονται τα δάση και τα σπίτια, καίγεται η ζωή μας, καίγεται το μέλλον μας.
Κάθε καλοκαίρι είμαστε όλοι στο ίδιο έργο θεατές, μιας καταστροφής που επαναλαμβάνεται με άμεσες και πολύ μεγάλες συνέπειες στο περιβάλλον αλλά και στη ζωή μας.
Μετά την ασύλληπτη φωτιά του Αυγούστου, που ξεκίνησε από το Βαρνάβα και κατέκαψε μέσα σε 3 μέρες πάνω από 100.000 στρέμματα δάσους και έφτασε μέχρι τους οικιστικούς ιστούς πόλεων, γράφτηκε ακόμα μια τραγική ιστορία.
Βαρύς ο απολογισμός της μεγάλης πυρκαγιάς στην Αττική, η οποία κόστισε τελικώς τη ζωή σε μία γυναίκα και κατέκαψε τεράστιες εκτάσεις πράσινου. Από το Βαρνάβα και την Λίμνη του Μαραθώνα στον Άγιο Στέφανο, κι από τον Διόνυσο μέχρι την Πεντέλη, κι από Νέα Μάκρη μέχρι Γραμματικό, κι από Καλλιτεχνούπολη μέχρι Βριλήσσια, Χαλάνδρι και Αγία Παρασκευή, κάηκαν σπίτια, αυτοκίνητα και ολόκληρες ζωές!
Μια διαδρομή 40 και πλέον χλμ. που έκανε την επέλαση της η φωτιά, με τις φλόγες να καταπίνουν αδηφάγα ότι έβρισκαν στο δρόμο τους. Η άγρια φωτιά έφτασε μέχρι τις θύρες των Αθηνών. Γιατί όμως επαναλαμβάνεται αυτή η τραγωδία;
Πίσω από τις φλόγες, τα καμένα σπίτια και τους απελπισμένους ανθρώπους, κρύβονται οι αδιάβατοι δασικοί δρόμοι, τα ακαθάριστα οικόπεδα και οι τεράστιες ελλείψεις στο προσωπικό της Πυροσβεστικής, με τους ελάχιστους πυροσβέστες να μάχονται ηρωικά με τις πυρκαγιές. Κρύβεται μια φανερή αθλιότητα αδιαφορίας του κρατικού μηχανισμού.
Ένα μεγάλο κομμάτι από τον πνεύμονα πρασίνου που είχε απομείνει στην Αττική χάθηκε και καμία ευθύνη δεν αποδόθηκε. Την ίδια στιγμή, βρίσκονταν σε εξέλιξη πυρκαγιές μικρότερης ή μεγαλύτερης έντασης σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, χωρίς κανείς, σχεδόν, να κάνει λόγο για αυτές.
H γη καίγεται, οι ζωές καταστρέφονται, το μέλλον φαντάζει δυσοίωνο. Οργή και θλίψη, είναι τα συναισθήματα που κυριαρχούν. Όλος ο πλανήτης βιώνει μια κλιματική και περιβαλλοντική κατάρρευση, που είναι μια απειλητική πραγματικότητα και αυξάνεται αλματωδώς. Οι κυβερνήσεις και οι κρατικές και αυτοδιοικητές αρχές κάνουν λόγο για «απρόβλεπτα» και «ακραία» καιρικά φαινόμενα που πλέον επαναλαμβάνονται διαρκώς. Η «κλιματική κρίση» είναι το άλλοθι της εγκληματικής αντιπεριβαλλοντικής κρατικής πολιτικής. Ασχολούνται με το ποιος θα έχει τις μικρότερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Λες και τα ζώα δεν έχουν ψυχή… Λες και η φύση δεν έχει πνεύμονες… «Εκκενώστε και αφήστε να καούν»… δίχως έλεος…
Το αδηφάγο σύστημα του σύγχρονου παγκόσμιου καπιταλισμού καταστρέφει την φύση, ενώ ταυτόχρονα καταδικάζει δισεκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια. Η ανάγκη για μια κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης γίνεται ακόμα πιο επιτακτική. Η σχέση του ανθρώπου με τη φύση και τα ζώα πρέπει να επανατοποθετηθεί σε άλλες βάσεις, αλλιώς η ζωή στη Γη θα επιδεινώνεται. Οι υποσχέσεις των ισχυρών που κυριαρχούν στο παγκόσμιο λόμπι, οι συμβάσεις που υπογράφουν οι κυβερνήσεις-σωτήρες, τα πράσινα προγράμματα εξυγίανσης, δεν αρκούν και δεν είναι ικανά να φέρουν αποτέλεσμα αν δεν αλλάξουν δομικές πλευρές στην παραγωγή και ιδιοποίηση του πλούτου.
Οι αρμόδιοι δεν μπορούν να επικαλούνται συνεχώς την «κακιά στιγμή», «τον στρατηγό άνεμο» και την κακιά μας τη μοίρα. Έχουν ευθύνη για τις ανεξέλεγκτες πυρκαγιές, γιατί καμιά πολυδιαφημιζόμενη προετοιμασία δεν αποδείχθηκε τελικά κατάλληλη και ο κρατικός μηχανισμός φάνηκε για άλλη μια φορά ανέτοιμος. Επομένως καμία δικαιολογία δεν υπάρχει. Δεν πρόκειται για φυσικές καταστροφές αλλά για εγκληματικές πολιτικές.