7.11.2015

Γράφει η Σοφία Μπασκάκη

Είκοσι οκτώ κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ένα από αυτά και η Ελλάδα.

Μιας ένωσης που προσδοκούσε μια ειρηνική, ενωμένη και ευημερούσα Ευρώπη, στον αντίποδα των πολεμικών εχθροπραξιών μεταξύ των γειτονικών χωρών αλλά και του κομμουνισμού που κάλπαζε προς τη Δύση.

Το «όνειρο» της ενωμένης Ευρώπης του Χίτλερ, που έγινε εφιάλτης σπέρνοντας μόνο θάνατο, με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου άφησε πίσω του μια Ευρώπη κατεστραμμένη, διαλυμένη και εξαντλημένη.

Οι «παντοκράτορες» Αμερικάνοι αποφάσισαν να συμβάλλουν στην ανοικοδόμηση και στην οικονομική ανάπτυξη της μη κομμουνιστικής Δυτικής Ευρώπης, ενώ παράλληλα η ίδια συνειδητοποίησε ότι ήρθε η ώρα να πάρει το μέλλον στα χέρια της.

Ελάχιστα χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, τους γεμάτους νεκρά κορμιά από την πείνα δρόμους, τα διαμελισμένα σώματα στα πεδία μάχης και τις σκιές των μανάδων που έθαψαν τα παιδιά τους, άρχισε να κτίζεται, πάνω στις νωπές ακόμα μνήμες και στα συντρίμμια του καταστροφικού πολέμου, η Ενωμένη Ευρώπη.

Οι προσδοκίες μεγάλες, οι συμμαχίες στοχευμένες, η ιμπεριαλιστική πολιτική στο άνθος της και όλα τα βήματα να οδηγούν στην ανάπτυξη του καπιταλισμού, χωρίς καμία κοινωνική μέριμνα. Ένα οικονομικό σύστημα που απέδειξε, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της παγκόσμιας κρίσης, ότι είναι ανελέητο και αδίστακτο.

«Εχθρός» όμως παραμένει ο κομμουνισμός και «μίασμα» ο κομμουνιστής που πιστεύει σε ένα δίκαιο αταξικό κόσμο παλεύοντας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και διεκδικώντας τα αυτονόητα. Ανεξαρτησία, αυτάρκεια, ελευθερία.

Η ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε. το 1981 και στην Ευρωζώνη το 2002, χωρίς να πληροί κανένα κριτήριο εισόδου, πρόσφερε απλόχερα φρούδες ελπίδες για ένα κράτος ισοδύναμο με τα υπόλοιπα κράτη-μέλη, ένα κράτος αξιοκρατίας και αξιοπρέπειας. Μια αυταπάτη που έσυρε την χώρα σε πλάνη οικτρά.

Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης προσδοκούσε να γίνει ισότιμη στην καπιταλιστική Ευρώπη και η Ελλάδα της «αλλαγής» φρόντισε να δημιουργήσει την τάξη των «φτωχών καπιταλιστών» υπό την σκέπη των Ευρωπαϊκών επιδοτήσεων.

Έπειτα ήρθαν οι «μέλισσες» της τελευταίας εικοσιπενταετίας για να φάνε κι όχι για να παραγάγουν το «μέλι», οδηγώντας την χώρα σε πολιτική αστάθεια και σε κρίση του δημόσιου χρέους. Μια κρίση που βιώνει στο έπακρον ο μέσος Έλληνας, μέσα από την εξαθλίωση, την ανεργία, τους μισθούς πείνας, τα άδεια ασφαλιστικά ταμεία, την απειλή του ξεσπιτώματος και το φόβο του ζοφερού μέλλοντος.

Φτάσαμε στο σήμερα, με την υποτιθέμενη «πρώτη φορά αριστερά», που φορώντας την μάσκα του κομμουνισμού, καπηλεύτηκε τους αγώνες γραμμένους με αίμα των κομμουνιστών και κορόιδεψε τον λαό παρασύροντας τον στο χείλος της καταστροφής.

Κατέληξε να ξεπουλά την «κυψέλη» σε τιμή ευκαιρίας για τους Ευρωπαίους συμμάχους-δυνάστες, ολοκληρώνοντας έτσι το έργο εξόντωσης του λαού και κάνοντας την Ελλάδα το «κλοτσοσκούφι» της Ευρώπης. Με εκατοντάδες προσφυγικές ζωές να σβήνουν στα «μαύρα» νερά του Αιγαίου κι άλλες να χάνονται μέσα στην απελπισία με φόντο την οικονομική κρίση.

Ψάχνοντας για ισοδύναμα χάσαμε την ισο-δύναμη παρουσία μας στην Ευρώπη. Το αρχικό όραμα της Ε.Ε. για την πολιτική και οικονομική ένωση των λαών της Δύσης κατέρρευσε, οδηγώντας πλέον στον Ευρωσκεπτικισμό.

Η προσφυγική και οικονομική κρίση, που βρίσκονται σε εκτός ελέγχου έξαρση, κατάφεραν να προβληματίσουν την αλαζονική σκέψη πως το οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης είναι ακλόνητο, καταδεικνύοντας το σαθρό έδαφος που κτίστηκε.