“‘Όταν ο  Θ Ε Ο Σ  συνάντησε τον Άνθρωπο!…”

της Θεοδώρας Δέδε

Στο πιο θεσπέσιο, μεγαλειώδες ραντεβού,

πες μας, πώς θα σε συναντήσουμε και πού;

Σε ποιο παλάτι θα σε βρούμε, επί γης,

γιατί, πού αλλού, Βασιλιά των Ουρανών, θα κατοικείς;!…

Οι γονείς σου ντυμένοι θα ‘ναι στα χρυσάφια;…

Με τιμές και δόξες θα γεννηθείς;…

Κορώνα, μικρέ Βασιλιά, στη Θεία κώμη θα φορείς;…

Όλοι, βέβαια, χαρούμενοι θα τρέχουν, στη γη,

στο πιο απίστευτο ραντεβού του Θεού με τον άνθρωπο,

τι θεία συνάντηση κι αυτή!!!…

Τι απίστευτη στιγμή!!!…

 

Κι, όμως, όταν ο Θεός συνάντησε τον άνθρωπο,

τίποτα απ’ αυτά δεν επρόκειτο να συμβεί…

Για κορώνα είχε ένα αστέρι,

που τους λιγοστούς πεφωτισμένους οδηγεί….

Το Θείο μωρό δεν είχε μετάξια, για να ντυθεί,

αλλά τα χνώτα των αρνιών είχε ζεστή φασκιά, για να τυλιχτεί…

Όχι, δεν είναι σπίτι για έναν Θεό το παλάτι,

γιατί, μαζί του, παίρνει χρώμα δόξας ακόμη και μια φάτνη…

Και αυτή είναι η διαφορά

των βασιλέων της γης και του Βασιλιά τ’ Ουρανού…

Κι ενώ κάποιοι περίμεναν την έλευση του Θεού,

δεν έτρεξαν να τον προϋπαντήσουν,

αλλά Εκείνον και την οικογένειά του πήγαν ν’ αφανίσουν…

 

Σ’ αυτό το απίστευτο του σύμπαντος ραντεβού,

άλλα όλοι περίμεναν να γίνουν και αλλού!…

Ένας Θεός, όμως, όλα τα μπορεί!!!…

Γιατί είναι ο ίδιος η δύση κι η ανατολή,

είναι εκείνος, που, στα νερά των ωκεανών, κρέμασε τη γη!!!…

Είναι η αγάπη του ατέλειωτη,

σε σημείο τον ίδιο του τον σταυρωτή να συγχωρεί!!!…

 

Στην απίστευτη αντάμωση στη γη,

όταν ο άνθρωπος με τον δημιουργό του είχε συναντηθεί,

ήταν η πιο μεγαλειώδης για την ανθρωπότητα στιγμή!!!…

Κανείς ανάμεσά τους,

σαν να λύθηκαν όλες οι απορίες

μ’ έναν ανεξήγητο τρόπο, είχαν όλες απαντηθεί…

Καμία απόσταση φυσική,

όχι ο Θεός στον ουρανό κι ο άνθρωπος στη γη,

όχι αποστάσεις ανυπέρβλητες και υπερφυσικές,

σαν όλοι να γνωρίζονταν από την αρχή

και πατούσαν, τότε, το ίδιο έδαφος, την ίδια στιγμή!…

 

Σ’ αυτό το ραντεβού,

που σαν κι αυτό άλλο δεν έχει ξανασυμβεί,

ας αποδώσουμε το Δέος και την Εκτίμηση, που του αντιστοιχεί…

Ήδη, αισθάνομαι σαν να με ζεσταίνει των προβάτων η αναπνοή…

Ας πιστέψουμε πως ήμασταν, για μια στιγμή,

την άγια βραδιά, όλοι μας, ΕΚΕΙ!!…