19.8.2016

της Σοφίας Μπασκάκη

Αγάπα με απόψε που μπορείς, το αύριο δεν ξέρεις τι θα φέρει. Μια καλοκαιρινή βραδιά, ξέρεις, από εκείνες που έχεις να θυμάσαι και να αναπολείς μες τα σκοτάδια του χειμώνα… Γεμάτη μουσική, μελωδικές περιηγήσεις και γέλια. Γέλια πνιχτά, συνωμοτικά, που φωτίζουν το πρόσωπο κάτω από το μισοφέγγαρο που χαϊδεύει τη θάλασσα. Και δυο βλέμματα που στο αντάμωμα τους ξεπροβάλλει ο έρωτας ταξιδευτής…

Με τις σκέψεις αυτές έρχεται το ξημέρωμα τυλιγμένο με μια ανεπαίσθητη δόση μελαγχολίας που παραμονεύει μαζί με τον ήλιο που δειλά ξεπροβάλλει. Ο κόσμος δεν ερωτεύεται πια; Δεν ενδιαφέρεται για τον έρωτα που μας ταξιδεύει; Κανείς δεν μιλά πια για αυτόν, ξεχασμένος στης λήθης το πηγάδι ανασταίνεται μέσα από δυο στίχους, μια ανάσα κι ένα λυγμό…

Ο έρωτας είναι ταξιδευτής, αλητεύει και πλανεύει στο διάβα του. Μας παίρνει με τα πανιά του και μας παρασέρνει σε θάλασσες άγνωστες και μέρη μακρινά, απάτητα και ανεξερεύνητα. Εκεί όπου η σκέψη σταματά να φλυαρεί και η ψυχή σιωπά για να ακούσει τους κτύπους της καρδιάς. Ποιος να αποπειραθεί να μιλήσει για τον έρωτα ταξιδευτή… Ποιος να πληγώσει τη σιωπή…

Αυτό το μαγευτικό ταξίδι το ζεις χωρίς λέξεις, το περιγράφεις μόνο με τα χρώματα του ουρανού στην γαλήνη και στην καταιγίδα, του ήλιου όταν αναδύεται και όταν χάνεται μέσα στην θάλασσα, της φωτιάς που ξεκινά με μια σπίθα και καίει τα βλέμματα, της γης που σύνορα και όρια δεν γνωρίζει…

Ο ποιητής ζωγραφίζει με τις λέξεις του όλα τα χρώματα του έρωτα ταξιδευτή… μας μεταφέρει στον ερωτικό νεραϊδότοπο όπου θεοί και θνητοί ξεφαντώνουν… με μια απέραντη θλίψη τον αφήνει να αργοπεθαίνει λαβωμένος μαζί με την ελπίδα που έσβησε στη μαχαιριά της αγάπης. Τον κρύβει πίσω από τον πόνο που ματώνει την ψυχή και ξεσκίζει τη σκέψη.

Ακόμα και αν όλοι σιωπούμε, αναπολούμε το ερωτικό ταξίδι που ζήσαμε ή ονειρευόμαστε να το κάνουμε, ξορκίζοντας το φόβο του τέλους. Ενός λεπτού κραυγή και μιας αιωνιότητας σιωπή για τους έρωτες που έκαναν το οδοιπορικό τους στη ζωή μας αφήνοντας τα χνάρια τους στην ψυχή και στο κορμί μας…