Της Σοφίας Μπασκάκη

 Δρόμοι κλειστοί, με απότομες στροφές και χωρίς φώτα. Δίχως καλή ορατότητα, γεμάτοι λακκούβες, μπαλώματα κι ανάποδες κλίσεις. Δρόμοι καρμανιόλες, με ύπουλες «ευθείες» και σβησμένες διαγραμμίσεις.

Δρόμοι εχθρικοί κι αφιλόξενοι, σε έναν τόπο μέσα στη φύση και στη θάλασσα. Ένα ονειρεμένο τοπίο που κρύβει πένθος και θάνατο σε κάθε του στροφή. Κάθε μέτρο και δέντρο, πνοή ζωής. Κάθε μέτρο και εκκλησάκι, σήμα θανάτου. Να θυμίζει τα κορμιά που ξεψύχησαν στους δρόμους.

Υπάρχουν και συγκεκριμένα σημεία-παγίδες, στολισμένα με ένα σωρό σήματα προειδοποιητικά. Ανάμεσα τους κι από ένα εκκλησάκι να διηγείται κι από μια τραγική ιστορία. Άλλα εκκλησάκια είναι παλιά, σκουριασμένα κι εγκαταλελειμμένα, κι άλλα καινούρια, με λουλούδια κι ένα καντήλι να σιγοκαίει νύχτα μέρα. Όλα μαζί μαρτυρούν τη χρονική συνέχεια δεκαετιών, ενός εγκλήματος που δεν έχει τελειωμό.

Κάθε χιλιόμετρο και ένα καρδιοχτύπι. Ανάσες κομμένες μπροστά στα συντρίμμια μιας ζωής. Μάρτυρες ενός τραγικού φινάλε. Αρκούν ελάχιστα δευτερόλεπτα για να τελειώσουν όλα. Λίγο η απροσεξία,  συνήθως η ταχύτητα, πολλές φορές το αλκοόλ, προδιαγράφουν το μοιραίο στους κακοφτιαγμένους και κακοσυντηρημένους δρόμους του Ωρωπού.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μικρό παιδί ακόμα, άκουγα για τα τροχαία δυστυχήματα που γίνονταν στην περιοχή. Μεγαλώνοντας, μεγάλωνε και ο αριθμός των ατυχημάτων, καθώς και των νεκρών. Ποτέ κανείς δεν έκανε κάτι για αυτούς τους δρόμους που έφτιαξε ο χάρος κι όχι ανθρώπου νους. Ποτέ κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να περιορίσει το «κακό», ούτε οι ίδιοι οι οδηγοί.

Όλοι αναρωτιούνται «μα πως έγινε», ενώ γνωρίζουν την απάντηση. Πολλοί μεταφέρουν τις ευθύνες στον εκάστοτε Δήμαρχο και στην Πολιτεία. Κανείς όμως δεν αναλαμβάνει την προσωπική ευθύνη που φέρει ο κάθε ένας από εμάς όταν οδηγεί. Άναρχες προσπεράσεις και υπερβολικές ταχύτητες. Που; Σε ποιους δρόμους; Με ποια δικλείδα ασφαλείας;

Μια Ρωσική ρουλέτα έχει καταντήσει η οδήγηση. Ως πότε θα θρηνούμε θύματα στους δρόμους του Ωρωπού; Χθες ήταν το παιδί του γείτονα, σήμερα ο συγγενής, αύριο… ποιος ξέρει… Ένας ατέλειωτος κατάλογος με ονόματα. Νέοι, ηλικιωμένοι, άντρες, γυναίκες, σπίτια ρημαγμένα. Όλα φανερά κρυμμένα στο σκοτάδι που απλώνεται στους αιματοβαμμένους δρόμους του Ωρωπού…