Του Γιώργου Μπαλωμένου

Τελειόφοιτος του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιά

Τις  τελευταίες μέρες ακούμε και βλέπουμε για τα τραγικά γεγονότα που συνέβησαν στο Μάτι, αποτέλεσμα των μεγάλων πυρκαγιών στην Ανατολική Αττική. Καθημερινά η λίστα των ανθρώπων, που βρήκαν φρικτό θάνατο μέσα στις φλόγες, αυξάνεται κι η θλίψη όλων, τόσο για τα θύματα όσο και για τις οικογένειές τους, γίνεται όλο και μεγαλύτερη.

Η προσπάθεια απόδοσης ευθυνών, καθώς και οι αναφορές στις «ενδεχόμενες λύσεις» που θα μπορούσαν να είχαν βρεθεί, προκειμένου να αποφευχθεί η ανείπωτη αυτή τραγωδία, μοιάζουν περισσότερο ειρωνικές παρά ουσιώδεις και άξιες προς αναφορά.

Η έλλειψη ανάληψης της παραμικρής ευθύνης από τους πολιτικούς φορείς, την τοπική αυτοδιοιήκηση αλλά και από τις αρμόδιες υπηρεσίες, είναι κάτι που προκαλεί οργή και προβληματισμό. Σε τι κράτος ζούμε άραγε; Αυτοί που μας κυβερνάνε είναι αναίσθητοι ή ευθυνόφοβοι;

Είμαι μόλις 23 ετών, ζω στη χώρα που λέγεται Ελλάδα, εδώ, όπου το αύριο μονίμως φαντάζει αβέβαιο και θολό. Πολιτική αστάθεια, πολιτικά σκάνδαλα, οικονομική κρίση, παντελής έλλειψη πολιτικής προστασίας, ανικανότητα επίλυσης σοβαρών ζητημάτων για τη χώρα, μνημόνια. Αυτά βιώσαμε και  βιώνουμε ως γενιά, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, με αποτέλεσμα συνεχώς να  σε εμποδίζουν να ελπίζεις σε κάτι καλύτερο και να βάζουν φράχτη στα όνειρα σου. Σαν το φράχτη που εγκλώβισε τα 26 άτομα που κάηκαν ζωντανά  στο ιδιόκτητο οικόπεδο, καθώς δεν βρήκαν την πόρτα διεξόδου προς την «ιδιόκτητη παραλία».

Η παντελής έλλειψη κράτους πρόνοιας σε κάνει να φοβάσαι για το αύριο. Είναι τόσο καταπιεστικό και ψυχοφθόρο να ξέρεις ότι ζεις σε ένα κράτος, που αδυνατεί  να σου εξασφαλίσει τα απαραίτητα, ώστε να νιώσεις ασφαλής και σίγουρος πως ότι κι αν συμβεί, θα είναι εκεί για να σε προστατέψει. Αυτό αποτελεί μια μορφή «έμμεσης τρομοκρατίας».

Ένα κράτος που τα τελευταία 50 χρόνια μεριμνά μόνο για να καταστρέφει στο βωμό του κέρδους.

Ένα κράτος βουτηγμένο στην νομιμοποιημένη παρανομία.

Ένα κράτος το οποίο ρίχνει το φταίξιμο στα στοιχεία της φύσης και στους πληγέντες.

Ένα κράτος χωρίς φιλότιμο και ντροπή για τους νεκρούς που θάβει σε περίοδο ειρήνης.

Από την άλλη πλευρά παρατηρείται, όμως, η μαζική και συλλογική συμμετοχή των πολιτών, από κάθε περιοχή της Ελλάδας, στις διάφορες πρωτοβουλίες για συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης για τους πληγέντες των πυρκαγιών.

Γεγονός που αναδεικνύει την ανθρωπιά και αποδεικνύει πως όσο υπάρχει αλληλεγγύη κανείς δεν είναι μόνος σε τέτοιες δύσκολες στιγμές. Όπου το κράτος της ντροπής απουσιάζει, οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες δίνουν το παρών… Έτσι, για να ζήσει η ελπίδα τουλάχιστον…

Είναι άδικο να χάνονται τόσες ψυχές είτε για τα συμφέροντα κάποιων, είτε εξαιτίας λάθους χειρισμών από τους αρμόδιους.

Είναι άδικο να ζούμε σε συνθήκες αβεβαιότητας και  ανασφάλειας  επειδή το κράτος δείχνει ανήμπορο να διασφαλίσει την σταθερότητα και να προστατεύσει τους πολίτες του.

Είναι άδικο η γενιά μας να θέλει να ονειρευτεί ένα καλύτερο αύριο για την χώρα της και να έχει μνήμες νεκρών από πυρκαγιές τα καλοκαίρια και από πλημμύρες τους χειμώνες.