Του Ανδρέα Κάτσενου

Σαν σήμερα στις 9 Φεβρουαρίου 2011 έφυγε από κοντά μας  ένας μεγάλος πολιτικός. Ο Μιλτιάδης Έβερτ. Ένας ευπατρίδης πολιτικός. Φιλοευρωπαιστής. Ο απόλυτος εκφραστής των αρχών, των ιδεών  και των αξιών της μεγάλης Καραμανλικής φιλελεύθερης σχολής. Έντιμος και καθαρός που λοιδορήθηκε όσοι λίγοι γιατί έκανε το λάθος να μην συμβιβαστεί. Να πάει κόντρα στα θέλω των οικονομικών συμφερόντων και των συντεχνιών.

Ο ηγέτης που πρέσβευε την  «Ειρηνική Επανάσταση». Που είχε κέντρο της πολιτικής του τον άνθρωπο. Την Ειρηνική Επανάσταση ως έκφραση και στάση ζωής. Αγωνίστηκε για τις ιδέες του από α φοιτητικά  χρόνια του στη συνέχεια  ως βουλευτής, υπουργός, Δήμαρχος Αθηναίων και Πρόεδρος της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης της Νέας Δημοκρατίας..

Καινοτόμος με ριζοσπαστικές επιλογές και αποφάσεις. Θα μείνει στην ιστορία για τη μαχητικότητά του, με θάρρος και την αποφασιστικότητά του. Η ελεύθερη Ραδιοφωνία είναι δικό του επίτευγμα. Ο ΟΝΑ στο Δήμο Αθηνών. Μια ολόκληρη γενιά στελεχών οφείλει την πολιτική της πορεία ακόμα και σήμερα σε αυτόν.

Ο Μιλτιάδης Έβερτ στάθηκε ταυτόχρονα και δραματικά άτυχος. Δεν μπόρεσε να γίνει Πρωθυπουργός της χώρας στις εκλογές του 1996 γιατί είχε προηγηθεί η αλλαγή σκυτάλης στο ΠΑΣΟΚ και εκεί που κατέρρεε εκλέχτηκε Πρόεδρος του ο  Κώστας Σημίτης, εκπρόσωπος των οικονομικών συμφερόντων και των ξένων φίλων  και εταίρων μας στην ΕΕ.

Είναι βέβαιον ότι αν οι πολίτες τον τιμούσαν τότε  με την ψήφο τους θα ήταν ένας άξιος Πρωθυπουργός και η χώρα, σήμερα, δεν θα πάλευε μεταξύ χρεοκοπίας και ύπαρξης. Δεν τον άφησαν τα τζάκια της διαπλοκής τα οποία  ο ίδιος κατονόμασε, μέσα στη Βουλή των Ελλήνων, γιατί δεν ήθελε να τον διαφεντεύουν.

Παρά την μετέπειτα πικρία του που έχασε τις εθνικές εκλογές, τον εσωτερικό, αβυσσαλέο πόλεμο που δέχτηκε, από τους εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού, την παραίτησή του από Αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας τελικά,  είδε  το πολιτικό παιδί του, τον Κώστα Καραμανλή, να γίνεται πρωθυπουργός. Ήταν η μύχια χαρά του για την παράταξη που υπηρέτησε με πάθος. Ως όφειλε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Με τον Μιλτιάδης Έβερτ είχα την τιμή να συνεργαστώ, την περίοδο 1993- 1997, δημοσιογραφικά και επαγγελματικά. Μεγάλος δάσκαλος. Κοντά του έμαθα την ουσία της πολιτικής.  Κυρίως, όμως  να αγωνίζομαι για τις αρχές και τις αξίες του Καραμανλισμού με όποιο κόστος. Μου δίδαξε την πολιτική τιμιότητα.

Ήμουνα μέλος της ομάδας του στις εκλογές του 1996 όπου γυρίσαμε όλη την Ελλάδα μαζί. Μερόνυχτα με κάθε μεταφορικό μέσον. Ατελείωτα χιλιόμετρα σε κάθε γωνιά της χώρα μαζί τον Γιάννη Ανδριανό.  Ένα μεγάλο σχολείο. Τον ευχαριστώ για αυτό το ταξίδι.

Μαζί περάσαμε και την πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του όταν στο Συνέδριο του Μαρτίου του 1997, έχασε την Προεδρία του κόμματος αλλά δεν λύγισε. Τότε ήταν που μου έδωσε την εντολή, μετά από σύσκεψη στο Ειρήνης και Φιλίας, για τη στήριξη του Κώστα Καραμανλή και μαζί χέρι χέρι, όσοι του είχαμε απομείνει κοντά του,  μπήκαμε στην αρένα για να στηρίξει το πολιτικό παιδί του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Ποτέ δεν θα ξεχάσω το πατρικό βλέμμα ικανοποίησης που μου έριξε   όταν μπαίναμε στη βουβή στην αρένα του ΣΕΦ και τη στιγμή που οι χιλιάδες σύνεδροι όρθιοι τον επευφημούσαν. Ήταν το τελευταίο  μεγάλο χειροκρότημα σε ένα μεγάλο πολιτικό. Σε έναν ηγέτη της παράταξης.

Αργότερα συνάντησα τον Μιλτιάδη Έβερτ πολλές φορές στο γραφείο του, στη Ρηγίλλης 6 και είπαμε πολλά που, ίσως, θα χρειάζονταν ένα ολόκληρο βιβλίο αν κάποιος ήθελε να τα αποτυπώσει στο χαρτί. Για ένα πράγμα καμάρωνε και το έδειχνε. Τον Κώστα Καραμανλή και κάποιους από τους συνεργάτες του που έφτασαν ψηλά.

Ελπίζω Πρόεδρε από κει ψηλά στη χώρα των Αγγέλων να καμαρώνεις για τα πολιτικά παιδιά σου και να μην πικραίνεσαι για το κόμμα που αγάπησες γιατί δεν είναι εκείνο που μας άφησες. Ίσως άλλαξαν οι καιροί η μεγαλώσαμε εμείς και δεν βλέπουμε αυτό το προοδευτικό που κάποιοι μπολιάζουν στη πολιτική ζωή του τόπου και στη παράταξη δίνοντας της άλλη τροχιά.

Νοιώθουμε όμως υπερήφανοι γιατί μας άφησες μια βαριά παρακαταθήκη την οποία δεν θα εγκαταλείψουμε και θα διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού γιατί η καθαρότητα πάντα θα κερδίζει τη μάχη απέναντι στην ιδιοτέλεια και τη δολιότητα του εφήμερου. Που μας δίδαξες ότι οι καρέκλες δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μια περαστικότητα για να αλλάξουμε το τόπο μας με έργα ευθύνης και προσφοράς στον συνάνθρωπό μας. Να μην είμαστε γυρολόγοι, δημαγωγοί της πολιτικής. Να μην αγαπάμε τις καρέκλες. Αλλά εργάτες των αξιών και των ιδεών, περήφανοι για την πατρίδα μας και τους εαυτούς μας.

Σε ευχαριστούμε «Μπουλτόζα» για όσα μας έδωσες.