Έφτασε για άλλη μία χρονιά, η περίοδος «μαρτύριο» για γονείς και μαθητές. Οι πανελλήνιες εξετάσεις! Οι εισαγωγικές στο πανεπιστήμιο εξετάσεις, έχουν καταγραφεί στο υποσυνείδητο όλων, ως συνώνυμο της επαγγελματικής αποκατάστασης των παιδιών.

Όλοι γνωρίζουμε πως δεν είναι ένας αγώνας ταχύτητας, μάλλον σαν μαραθώνιο θα χαρακτήριζα την κατάσταση. Ένας χρόνος διαβάσματος και προετοιμασίας δεν αρκεί για την επιτυχία.

Α, ναι η επιτυχία… η επιτυχία είναι αποτέλεσμα και της προετοιμασίας αλλά και της τύχης. Έτσι λοιπόν, για να έρθει το πολυπόθητο αποτέλεσμα απαιτείται δουλειά χρόνων και λίγη τύχη την ώρα των εξετάσεων.

Καλά είναι όλα αυτά στη θεωρία. Ναι, προετοιμασία χρόνων, αλλά αυτό που ξεχνάμε, είναι η ηλικία των παιδιών. Το αναπτυξιακό τους στάδιο και το γεγονός ότι ίσως δεν είναι αρκετά ώριμα για να πάρουν αποφάσεις ζωής σε αυτή την ηλικία.

Αν υποθέσουμε πως χρειάζονται τρία – τέσσερα χρόνια για να προετοιμαστεί το παιδί για τις πανελλήνιες εξετάσεις, αυτό που στην πραγματικότητα του ζητάμε, είναι ν΄ αποφασίσει για το μέλλον του στην ηλικία των δώδεκα, άντε δεκατριών ετών. Πόσο ρεαλιστικό μπορεί να είναι αυτό;

Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε οι γονείς; Αρχικά είναι χρήσιμο να γνωρίσουμε το παιδί μας, τις δεξιότητες, τα ενδιαφέροντα και τις ικανότητές του. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να ζητήσουμε από ένα παιδί που δεν αγαπάει το διάβασμα, να κάνει όλο αυτό το μαραθώνιο προετοιμασίας. Για να γνωρίσουμε λοιπόν καλύτερα το παιδί μας, χρειάζεται όχι μόνο να παρατηρούμε τη ζωή του, αλλά επίσης να το ακούμε με ενεργητικό τρόπο, έχοντας όλη την προσοχή μας επάνω του όταν μας μιλάει και να συζητάμε τις ανησυχίες, τους φόβους και τις αγωνίες του, προσπαθώντας να κατανοήσουμε αυτά που κρύβονται πίσω από τα λόγια του.

Μπορεί να χρειαστεί να ρωτήσουμε διάφορα για εκείνο.

Το σημαντικό, είναι το κλίμα να είναι υποστηρικτικό για να μας ανοιχτεί στο διάλογο.

Εάν το παιδί μας μεγαλώνει με ένα βιβλίο στο χέρι, δε σημαίνει πως επειδή του αρέσει το διάβασμα, όλα είναι υπό έλεγχο και δε χρειάζεται να ασχοληθούμε άλλο με το θέμα των σπουδών του. Υπάρχει και το κομμάτι της επιλογής  της σχολής. Κι εδώ, όπως και παραπάνω, μέσα από το διάλογο, θα πρέπει να ανιχνεύσουμε τις επιθυμίες του και τους λόγους που θέλει να ακολουθήσει μία κατεύθυνση.

Είναι φρόνιμο να θυμόμαστε, πως ένα παιδί που δεν αγαπάει αυτό που σπουδάζει, ακόμα κι αν πάρει πτυχίο, δε θα γίνει τίποτα παραπάνω από ένας κακός επαγγελματίας.

Από την άλλη μεριά, εάν οι επιθυμίες του δεν είναι ρεαλιστικές, δε θα πρέπει να διστάσουμε να το συζητήσουμε μαζί του.

Τέλος σας παρακαλώ από καρδιάς, ποτέ μην το φέρετε μπροστά στα «έξοδα και τις θυσίες» που έχετε κάνει για εκείνο προκειμένου να σπουδάσει. Φράσεις του τύπου «Ξέρεις τι έχουμε ξοδέψει σε φροντιστήρια για να γίνεις άνθρωπος» καλό είναι να τις αποφεύγουμε πάντα και κυρίως αυτή τη χρονική στιγμή που το παιδί μας είναι τόσο πολύ πιεσμένο.

Σας εύχομαι ολόψυχα ψυχραιμία, κουράγιο και καλή επιτυχία σε όλους τους μαθητές που θα δώσουν εξετάσεις σε λίγο καιρό.

Μέχρι την επόμενη συνάντησή μας, να περνάτε καλά γιατί το αξίζετε!